“แกเอาลูกสาวของฉันไปซ่อนไว้ที่ไหน”
คำถามของคนที่ไม่รู้จักที่ต่ำที่สูงแถมยังกล้าเอาปืนมาจ่อหัวของกฤษฎิ์ทำให้ริมฝีปากของเขาค่อยๆเผยรอยยิ้มออกมาเล็กน้อยราวกับว่ากำลังรู้สึกขบขันเสียเต็มประดากับเรื่องราวที่เกิดขึ้นตรงหน้า สายตาที่เคยอ่อนโยนเป็นนิจกับคนไข้ค่อยๆแปรเปลี่ยนเป็นสายตาที่เย็นเยียบแต่กลับทำให้คนที่กำลังถือปืนจ่อที่หัวของเขารู้สึกกลัวไม่น้อยเลยทีเดียว
“ที่นี่คือโรงพยาบาลจะทำอะไรก็รู้จักให้เกียรติสถานที่หน่อยก็ดี คนไข้มีทั้งเด็กเล็ก ผู้ใหญ่และวัยชราหากพวกเขาผ่านมาเห็นคนกำลังเอาปืนจ่อหัวหมออยู่อาจจะช็อกจนเสียชีวิตก็เป็นได้ เพระฉะนั้นเชิญไปที่สวนย่อมด้านหลังตึกที่ลับสายตาคนดีกว่า อยากจะสอบถาม พูดคุยหรือจะฆ่าจะแกงกันอย่างไรก็เชิญเสียที่นั้นเถอะ”
น้ำเสียงที่เนิบนาบทว่าดูมีอำนาจและน่าเกรงขามทำให้อติรุจหันไปพยักหน้าให้ลูกน้องของตนเองเพียงหนึ่งครั้ง คนทั้งคู่ก็เดินเข้ามาจับตัวธามไทที่สะบัดต
