<9> คำเตือน VS แผนร้าย
2058 Words
“ใครจะมาส่งก็เรื่องของหนูไอเธอไม่ควรเสือกนะจ๊ะแม่งูพิษ”
ธามไทตอกกลับอันดาแทนไออุ่นด้วยความรู้สึกโมโหแทนคนตัวเล็กที่เลือกจะเงียบไม่ยอมตอบโต้อดีตเพื่อนรักที่ทำร้ายตัวเองจนใจพัง ความเงียบสำหรับบางคนอาจจะคือทางออกที่ดีที่สุดแต่สำหรับคนบางแล้วยิ่งเงียบตัวเองยิ่งเจ็บส่วนคนที่เป็นฝ่ายกระทำกลับยิ่งได้ใจ
อันดาเงยหน้าขึ้นมองร่างสูงที่ผลักเธอจนเซถอยหลังมาชนกับแนนก่อนที่เด็กสาวจะชักสีหน้าด้วยความไม่พอใจและเดินเข้าไปเผชิญหน้ากับธามไทอย่างไม่ได้รู้สึกกลัวเลยแม้แต่น้อย เพราะรอบข้างเธอเต็มไปด้วยเพื่อนในโรงเรียนอีกทั้งยังมีอาจารย์ที่ยืนอยู่ตรงประตูทางเข้าโรงเรียนเขาไม่มีวันกล้าทำอะไรเธออย่างแน่นอน และที่สำคัญเธอก็แค่เด็กผู้หญิงตัวเล็กๆคนหนึ่งเขาคงไม่อยากได้ขึ้นชื่อว่าเป็นผู้ชายหน้าตัวเมียที่ทำร้ายเด็กผู้หญิงตัวเล็กหรอกนะ
“นี่อย่าบอกนะคะว่าแค่คืนเดียวพี่กับไอก็ตกลงเป็นผัวเมียกันแล้ว ถึงได้มารับมาส่งกันหวานเชียว”
คำพูดของอันดาเรียกสายตาของเพื่อนๆที่เดินผ่านไปผ่านมาให้หันมามองไออุ่นอีกครั้งด้วยความอยากรู้อยากเห็น ในขณะที่ธามไทได้แต่ขบกรามแน่นด้วยความไม่พอใจเด็กเมื่อวานซืนอย่างอันดาที่นิสัยไม่ดียังไม่พอคำพูดคำจายังชวนให้ฟาดมือใส่สักฉาดจะได้หายซ่าส์แล้วหุบปาก
“จะตกลงแบบไหนก็เรื่องของฉันกับไอไม่เกี่ยวกับเพื่อนเลวๆแบบเธอหรอกมั้ง อ้อ แล้วก็ไม่ใช่เพื่อนเลวธรรมดาด้วยนะแต่โคตรเลวฉิบหายเลย”
ธามไทจงใจพูดเสียงดังเพื่อให้คนอื่นได้ยินอย่างที่อันดาพูดเรื่องของเขากับไออุ่นบ้างเขาไม่จำเป็นต้องทำตัวเป็นสุภาพบุรุษกับคนอย่างอันดา เพราะถ้าเปลี่ยนจากไออุ่นมาเป็นเขาที่โดนเด็กคนนี้กระทำเขารับรองเลยว่าอันดาคงไม่มีวันได้เสนอหน้ามายืนอยู่ตรงนี้อย่างแน่นอน
“ทำไมพี่ต้องพูดใส่ร้ายคนอื่นแบบนี้ด้วยคะ อันดาไม่ใช่คนแบบนั้นสักหน่อย”
อันดาเอ่ยถามธามไทด้วยใบหน้าที่แกล้งทำเป็นเสียใจที่โดนใส่ร้ายว่าเป็นคนนิสัยไม่ดีแต่สายตาที่เธอใช้มองธามไทกลับไม่ได้รู้สึกเสียใจเลยแม้แต่น้อย ในขณะที่ธามไทนั้นถึงกับอยากหาโล่รางวัลมามอบให้เธอในฐานะนักเรียนที่มีทักษะการแสดงที่ต้องบอกว่าโคตรโดดเด่นเลย
“นี่เธอฉันขอถามอะไรอย่างสิ ถ้าเรียนจบแล้วเธอคิดจะไปเรียนต่อคณะอะไร”
คำถามของธามไททำเอาอันดาถึงกับเปลี่ยนอารมณ์ตามคำพูดของเขาแทบไม่ทันจากที่กำลังฟาดฟันกับเธอก่อนหน้านี้อยู่ๆทำไมเขาถึงเปลี่ยนมาถามเรื่องการเรียนต่อของเธอซึ่งไม่ได้เกี่ยวข้องกับสิ่งที่เธอและเขากำลังคุยกันอยู่เลยสักนิด
“ถามทำไมเหรอคะ”
อันดาเลือกที่จะไม่ตอบคำถามของธามไทแต่เธอเลือกที่จะตั้งคำถามกับเขาแทนเธอเองก็อยากจะรู้เหมือนกันว่าทำไมเขาถึงถามคำถามเรื่องเรียนของเธอที่มันไม่ได้เกี่ยวข้องกับเขาเลย ก่อนที่ธามไทจะแสยะยิ้มออกมาอย่างร้ายๆแล้วค่อยๆยื่นใบหน้าหล่อเหลาเข้ามาหาอันดาที่กำลังมองสบตาเขาอย่างต้องการรู้คำตอบ
“หน้าตาเธอมันดูตอแหลดีน่ะ เหมาะที่จะเรียนคณะนิเทศมากถ้าเกิดว่าเรียนจบแล้วคิดไม่ออกว่าจะเรียนต่อด้านไหนก็ไปเรียนคณะตามที่แนะนำนะ เพราะเวลาที่เขาบอกให้เธอแสดงความตอแหลออกมาเธอไม่ต้องทำอะไรเยอะเลยเพราะหน้าของเธอมันดูตอแหลแบบธรรมชาติอยู่แล้ว”
คำพูดของธามไทเรียกเสียงหัวเราะจากเพื่อนนักเรียนที่เดินผ่านไปผ่านมาได้เป็นอย่างดีทำเอาอันดาถึงกับแทบอยากจะกระทืบเท้าแรงๆแล้วกรี๊ดออกมาดังๆตามนิสัยปกติของเธอ เพราะนี่เป็นครั้งแรกที่เธอถูกผู้ชายพูดให้ได้รับความอับอายต่อหน้าเพื่อนที่โรงเรียนเพราะแม้แต่อาจารย์ยังไม่กล้าตำหนิเธอเลยแล้วเขาเป็นใครกล้าดียังไงมาว่าเธอแบบนี้
“หนูไอรีบเข้าไปเรียนเถอะค่ะไปช้าเดี๋ยวจะเข้าแถวไม่ทัน ส่วนทางนี้ไม่ต้องห่วงนะคะเดี๋ยวเฮียจัดการเอง”
ธามไทหันไปบอกไออุ่นที่ยืนอยู่ข้างๆเขาก่อนที่เด็กสาวจะพยักหน้ารับและยกมือไหว้เขาอีกครั้งพร้อมกับรีบวิ่งเข้าไปในโรงเรียนทันที ซึ่งหลังจากที่ไออุ่นวิ่งเข้าไปในโรงเรียนแล้วธามไทก็หันกลับมาหาอันดาอีกครั้ง แต่ครั้งนี้สายตาที่เคยเต็มไปด้วยความทะเล้นและดูขี้เล่นไม่มีอีกแล้วมีเพียงแววตาที่เต็มไปด้วยความเย็นชาและโหดเหี้ยมอย่างที่อันดาไม่เคยเห็นมาก่อนทำเอาอันดาถึงกับตัวสั่นน้อยๆด้วยความกลัว
“เรื่องระหว่างเธอกับไออุ่นอย่าคิดว่าฉันไม่รู้นะว่าเธอทำอะไรกับหนูไอเอาไว้บ้าง อย่าทำตัวอวดเก่งไปหน่อยเลยเด็กน้อยเพราะถ้าเธอแตะต้องไออุ่นอีกแม้แต่ปลายเล็บฉันไม่เอาเธอไว้แน่ อย่ามั่นหน้าให้มันมากว่าบ้านรวยมีพ่อเป็นคนมีชื่อเสียงแล้วฉันจะไม่กล้าทำอะไรเธอ เพราะคนอย่างฉันมันไม่เคยสนใจใครหน้าไหนทั้งนั้นต่อให้ใหญ่ล้นฟ้าหรือมีอำนาจล้นมือถ้าฉันอยากให้หายไปก็ไม่เคยมีใครรอดสักคน”
จบประโยคธามไทก็หันหลังเดินจากไปทันทีโดยที่ทิ้งให้อันดากำหมัดแน่นด้วยความเจ็บใจที่โดนใครหน้าไหนไม่รู้มาข่มขู่เธอ ก่อนที่แนนจะยกมือขึ้นแตะไหล่ที่สั่นน้อยๆของอันดาอย่างต้องการปลอบใจเพื่อนเพราะสายตาที่ผู้ชายคนนั้นมองมาที่เธอและอันดามันช่างน่ากลัวเสียจนแนนต้องหลบสายตา
“หึ คอยดูนะแนนคำขู่แค่นี้อันดาไม่กลัวหรอกเพราะไม่ว่ายังไงอันดาก็จะทำทุกวิถีทางให้นังไอมันลาออกไปจากโรงเรียนของเราให้ได้”
“แต่ถ้าผู้ชายคนนั้นเขาทำตามที่ขู่เราเอาไว้ล่ะอันดา”
แนนแย้งอันดาด้วยความรู้สึกกลัวเพราะคำขู่ของธามไททำให้เธอแทบไม่อยากเข้าไปยุ่งวุ่นวายกับไออุ่นอีก ก่อนหน้านี้ที่ไออุ่นยังไม่ได้รู้จักกับผู้ชายคนนี้แนนไม่เคยกลัวอะไรทั้งนั้นเพราะไออุ่นไม่ใช่เพื่อนคนแรกที่พวกเธอทำแบบนี้ด้วย
เพราะที่ผ่านมาถ้าเธอกับอันดาไม่ชอบใครก็มักจะพากันตามแกล้งจนเพื่อนคนนั้นทนไม่ไหวและยอมแพ้ด้วยการย้ายโรงเรียน แต่กับไออุ่นพวกเธอไม่ได้เพียงแค่ไม่ชอบแต่พวกเธอกลับรู้สึกเกลียดเสียจนไม่อยากเห็นหน้าไออุ่นอีกต่อไปจึงได้ใช้วิธีสกปรกแบบนั้นเพื่อที่จะทำให้อุ่นแปดเปื้อนจนไม่กล้าสู้หน้าเพื่อนที่โรงเรียน แต่ใครเลยจะคิดว่าผู้ชายที่พวกเธอส่งไออุ่นไปให้เขากับมือจะกลายมาเป็นผู้ชายที่ปกป้องไออุ่นในวันนี้
“หึ ที่ผ่านมาไม่เคยมีเรื่องไหนนะที่ป๊าของอันดาจัดการไม่ได้มันก็อาจจะแค่ขู่ให้เรากลัว อันดาเองก็อยากจะรู้เหมือนกันว่ามันจะมีปัญญาทำอะไรเราได้”
อันดาบอกแนนพร้อมกับยักไหล่อย่างไม่แยแสเมื่อความกลัวก่อนหน้านี้ค่อยๆหายไปเพราะผู้ชายคนนั้นก็แค่อาจจะแกล้งพูดให้พวกเธอกลัวเท่านั้น เธอก็อยากจะรู้เหมือนกันว่าเขาจะเก่งเหมือนอย่างที่ปากพูดไหมเพราะถ้าเขาเก่งไม่จริงเธอนี้แหละที่จะสั่งให้บิดาจัดการกับเขาเอง
เมื่อเข้ามาในห้องเรียนไออุ่นก็ยังคงตั้งใจเรียนโดยที่ไม่ได้สนใจอันดากับแนนเลยสักนิดเพราะถ้าเธอได้เกลียดใครแล้วแม้แต่หน้าไออุ่นก็ไม่อยากมองให้เสียเวลา และพอถึงช่วงพักเที่ยงไออุ่นก็เลือกที่จะไปทานมื้อเที่ยงกับเพื่อนอีกกลุ่มท่ามกลางความสงสัยของเพื่อนๆหลายคนเพราะปกติแล้วสามคนนี้จะตัวติดกันตลอดเวลา
“อัยย์วรินทร์ อาจารย์ฝากหนูเก็บสมุดการบ้านของเพื่อนไปส่งที่ห้องพักครูด้วยนะจ๊ะ”
เมื่อวิชาสุดท้ายของวันนี้จบลงอาจารย์ประจำวิชาก็ไหว้วานให้ไออุ่นเก็บสมุดการบ้านของเพื่อนไปส่งที่ห้องพักครูเช่นเคย ซึ่งครั้งนี้ไออุ่นอยากจะเอ่ยปฏิเสธออกไปเพราะเธอต้องรีบนั่งรถแท๊กซี่กลับคอนโดแต่อาจารย์กลับไม่เปิดโอกาสให้เธอได้เอ่ยปฏิเสธเลยสักนิดด้วยการเดินออกไปจากห้องเรียนทันทีหลังจากที่ฝากงานเธอแล้ว
“ของเราเสร็จแล้วฝากด้วยนะไอ”
“ขอบคุณนะไอที่ให้เราลอกการบ้าน”
“เราฝากด้วยนะไอ”
"ฝากด้วยน้าไอคนสวย"
เมื่อทำการบ้านเสร็จตามที่อาจารย์สั่งเรียบร้อยแล้วเพื่อนในห้องต่างก็เดินเอาสมุดมาให้ไออุ่นที่โต๊ะก่อนที่จะพากันเก็บกระเป๋าออกไปจากห้องเรียนทีละคนสองคนจนสุดท้ายแล้วภายในห้องก็เหลือนักเรียนเพียงไม่กี่คน
ตุ้บ
สมุดการบ้านที่ถูกโยนลงมาตรงหน้าของไออุ่นทำให้เธอถึงกับสะดุ้งน้อยๆด้วยความตกใจเพราะไม่คิดว่าอันดากับแนนจะส่งการบ้านเธอด้วยการโยนลงมาตรงหน้าจนกระเด็นตกพื้นไป
“เราฝากด้วยนะจ๊ะไอคนสวย”
อันดาฝากไออุ่นส่งการบ้านด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้มซึ่งไออุ่นรู้ดีว่าสิ่งที่อดีตเพื่อนรักของเธอกำลังทำอยู่ในตอนนี้เต็มไปด้วยความเสแสร้งโดยที่ไม่ได้มีความจริงใจเลยสักนิด ก่อนที่ไออุ่นจะก้มลงหยิบสมุดที่กระเด็นร่วงลงบนพื้นขึ้นมาวางไว้ด้านบนสุดและยกกองสมุดขึ้นพร้อมกับเดินออกจากห้องไปทันทีเพราะห้องพักครูนั้นอยู่อีกอาคารหนึ่งซึ่งต้องใช้เวลาในการเดินทางพอสมควร
“อันดาแกจะทำแบบนี้กับไอมันจริงๆเหรอ”
แนนท้วงอันดาด้วยสีหน้าไม่สู้ดีนักเมื่อเย็นนี้อันดาคิดแผนที่จะแกล้งไออุ่นด้วยการที่จะขังไออุ่นเอาไว้ในห้องน้ำของอาคารเรียนและถ้าเกิดว่าไออุ่นเป็นอะไรไปพวกเธอจะทำอย่างไร
“ถ้าไม่จริงแล้วฉันจะเล่าบอกแกทำไมล่ะแนนแกบ้าปะเนี่ย”
“เห้ยแกแต่ห้องน้ำตึกเรียนเรายิ่งมืดยิ่งน่ากลัวนะเขาว่าที่นี่เคยมีคนตายด้วย”
แนนท้วงอันดาด้วยความรู้สึกที่ไม่อยากทำแบบนี้เพราะเธอมองว่ามันน่ากลัวเกินไปที่จะขังไออุ่นเอาไว้ในห้องน้ำคนเดียว ขนาดวันนั้นเธอลืมของเอาไว้ในห้องเรียนแล้ววิ่งกลับมาเอาเธอยังรู้สึกกลัวเลยแล้วนับประสาอะไรกับไออุ่นที่ถูกขังอยู่ในห้องน้ำคนเดียวจะไม่กลัว
“มืดแล้วยังไง น่ากลัวน่ะสิยิ่งดีเอาให้มันกลัวจนไข้ขึ้นประสาทหลอนไปเลยยิ่งดีแบบนั้นฉันแม่งโคตรสะใจอะแนน”
อันดาพูดจบก็หัวเราะออกมาน้อยๆด้วยความสะใจเพราะเธอต้องการทำให้ไออุ่นกลัวอยู่แล้วยิ่งกลัวมากเท่าไหร่เธอก็ยิ่งสะใจมากเท่านั้น ในขณะที่แนนได้แต่ถอนหายใจออกมาด้วยความหนักใจเพราะไม่ว่าเธอจะเตือนอันดาสักแค่ไหนอันดาก็ไม่ฟังคำเตือนของเธอเลยสักนิด
- Writer
