บทที่21พ่อเทพบุตร
“พี่เยี่ย ท่านมาไม่ให้สุ้มให้เสียง ถ้าข้าตกลงไปแข้งขาหัก ท่านจะรับผิดชอบไหวหรือเจ้าคะ” ดีนะที่ข้าไม่เผลอใช้ลมปราณผลักเขาลงไป
“หึ…หึ…หึ…เจ้าลองตกลงไปก่อนดีไหม…ว่าพี่จะรับผิดชอบไหวหรือเปล่า…” เยี่ยหลางยกยิ้มมุมปาก ชายหนุ่มยืนมองคนตรงหน้าสักพักแล้ว นางคงคิดถึงท่านน้าหลี่และท่านน้าเยว์ เมื่อเห็นร่างบางโดนลมหนาวแล้วจกมือกอดอก เขาถอดเสื้อคลุมแล้วเดินไปคลุมไหล่ให้นางอย่างเบามือ
ทันทีที่พวกเขาสบตากันใกล้ ๆ ชายหนุ่มพยายามควบคุมการเต้นของหัวใจไว้ เป็นการตอกย้ำว่าที่ผ่านมาเขามิได้คิดเข้าข้างตัวเอง…ยิ่งทำให้เยี่ยหลางมั่นใจในตัวเอง…ว่านางได้เข้ามาอยู่ในหัวใจเขาแล้ว
“ไม่เจ้าค่ะ…ข้าต้องไปสอนเด็ก ๆของข้า ถ้าข้าเป็นอันใดไปใครจะสอนพวกเขาเจ้าคะ” ข้าละสายตาไปทางอื่น เพราะยามที่จ้องตาพี่เยี่ยใกล้ ๆ ข้ารู้สึกว่าดวงตาคู่นี้มีอำนาจบางอย่างดึงดูดข้าไว้…พร้อมกับหัวใจด้านซ้ายคันยุบยิบ ๆ มันคื
