‘เรื่องคุณภากรไปถึงไหนแล้ว แม่กับยายโทรตามฉันยิกๆ เลยแก’ ข้อความจากแวววิวาห์ทำให้เธอหยุดคิดพักนึง ก่อนพิมพ์กลับไป
“เที่ยงนี้มาเจอฉันที่โรงอาหารบริษัท” หลังจากส่งข้อความบอกเพื่อนแล้ว เธอก็รีบเก็บโทรศัพท์ลงกระเป๋า จากนั้นก็หลับตาแน่นเพื่อรวบรวมความกล้า
“บอสคะ คือว่า…” เขาหันมาเลิกคิ้วเป็นการถาม เมื่อเห็นว่าเธอเอาแต่อ้ำๆ อึ้งๆ
“คือฉันคิดว่ามันถึงเวลาแล้วล่ะค่ะที่ฉันควรทำหน้าที่เลขาที่ดีให้เหมือนกับที่พี่ตาเคยทำ ฉันควรดูแลทุกเรื่องของบอส ฉันคิดว่าแค่เรื่องมื้อเที่ยงอย่างเดียวมันคงไม่พอ คือพี่ตาเคยเล่าให้ฟังค่ะว่าเขาจะต้องเตรียมอุปกรณ์และข้าวของที่จำเป็นทุกอย่างไปวางให้บอสที่คอนโด ฉันคิดว่าฉันก็ควรทำเหมือนกัน ฉัน…ขอคีย์การ์ดด้วยค่ะ” เธอยกเลขาคนเก่าขึ้นมาอ้าง ก่อนแบมือไปที่เขาพร้อมกับหลับตาแน่นด้วยความกระดาก ทันใดนั้นคีย์การ์ดที่ว่านั่นก็ถูกวางบนฝ่ามือแบบง่ายๆ
‘เฮ้ย! บทจะง่ายก็ง่ายขนาดนี้เลย
