หลังจากบารอนเดินแยกตัวออกไปวงแขนแกร่งที่เคยโอบเอวอย่างแสดงความเป็นเจ้าของก็คลายออก ก่อนจะขยับเก้าอี้ออกห่าง
“ทำตัวเป็นหมาหวงก้างไปได้นะมึง” คาแลนเอ่ยขึ้นสายตามองมายังน้องชาย แต่ดูเหมือนคัลเลนจะไม่ได้ใส่ใจอะไรกับคำๆ นั้น
“อย่าไปแซวมัน ระวังมันโกรธแล้วหันกลับมาขย้ำแขนมึงนะ”
“พวกมึงสองตัวจะหุบปากได้หรือยัง” สายตาดุดันหันมามองเพื่อนและพี่ชายที่พูดไม่หยุด ทำเอาทั้งสองถึงกับหยุดพูด
ฉันเลิกสนใจบทสนทนาบนโต๊ะก่อนจะกวาดสายตามองไปรอบๆ เพราะไม่เคยมางานแบบนี้จึงรู้สึกอึดอัด ไม่รู้จักใครเลยด้วย ทว่าสายตาดันไปสะดุดกับคนที่เพิ่งเดินผ่านประตูเข้ามา คนที่ไม่ได้เจอร่วมเดือน…เขาคือพี่ชายของฉันเอง
พี่เรย์เดินเข้ามาในงานก่อนจะชะงักเมื่อเห็นฉันนั่งอยู่ โชคดีที่พ่อไม่ได้มาด้วยเพราะคงลำบากใจมากกว่านี้หากเจอคนที่ผลักไสให้ฉันต้องมาอยู่ในจุดๆ นี้
“อยากเข้าไปทักทายพี่ชายหน่อยไหม” คัลเลนโน้มใบหน้าลงมากระซิบถาม
