EP 09 อยู่กับฉันนายจะปลอดภัย
1227 Words
เกาะส่วนตัวของอลิเซีย
"ที่นี่ของคุณคนเดียวเลยเหรอ?" เจ้าป่ามองไปรอบ ๆ บริเวณและเอ่ยถามขึ้น
"อืม"
"โห ตอนแรกผมคิดว่าเป็นของครอบครัว"
"ทุกคนมีเกาะส่วนตัวของตัวเอง อยู่ห่างออกไปไม่มาก"
"แบบนี้คุณไม่กลัวพวกเขาตามมาแล้วเจอผม?"
"ไม่มีอะไรของคนในครอบครัวที่คุณลัมบาน่าไม่รู้" ได้ยินแบบนั้นร่างหนาถึงกลับต้องรีบหันมามองหน้าหญิงสาว
"รวมถึงเรื่องของผมด้วย?"
"เขาจะรู้แค่ในส่วนที่ฉันเต็มใจให้รู้เท่านั้น ไม่ต้องเป็นกังวลไปหรอก"
"เป็นผู้หญิงคนเดียวในบ้านมันดีแบบนี้สินะ ดูพี่น้องคุณจะรักคุณมาก"
"อืม ฉันเติบโตมาท่ามกลางความรักของทุกคน" อลิเซียพูดประโยคนั้นและมองหน้าเจ้าป่า ก่อนพูดในใจกับตัวเองว่า "มีเพียงคนเดียวที่ไม่ได้มอบความรักให้ฉันก็คือนาย"
"มองหน้าผมแบบนี้มีอะไรหรือเปล่า?"
"เปล่าหรอก แค่การแต่งตัวของนายวันนี้ดูแปลกตาดี" ปกติชายหนุ่มจะสวมเสื้อเชิ้ตสีดำกางเกงขายาวสีดำ แต่วันนี้เขาใส่เสื้อยืดสีขาว กางเกงขาสามส่วนพร้อมแว่นดำที่สวมอยู่ นั่นทำให้เธอใจสั่นไม่น้อย เจ้าป่าเป็นผู้ชายที่เรียกได้ว่าใบหน้าฟ้าประทานไม่ต่างจากแฝดของเธอ
"คุณบอกว่ามาพักผ่อน ผมเลยไม่อยากใส่ทางการมาก ว่าแต่แบบนี้มันโอเคมั้ย?" เขาก้มลงมองสำรวจตัวเองเล็กน้อยและกลับมารอฟังคำตอบจากปากร่างเล็ก
"ก็โอเคดี"
"งั้นเข้าด้านในกันเถอะ แดดแรงเดี๋ยวคุณก็ป่วยพอดี"
"อื้ม" หญิงสาวเดินนำเข้ามาในตัวบ้านพัก ที่นี่มีพร้อมทุกอย่าง หากเหนื่อยแล้วเลือกสถานที่พักใจมันเหมาะมากจริง ๆ ภายในตัวบ้านมีมินิบาร์เล็ก ๆ เหล้าราคาแพงถูกเรียงไว้เป็นระเบียบ
"ดูท่าคุณจะชอบดื่ม"
"อืม แต่ตอนนี้ไม่ค่อยชอบ" นั่นก็เพราะเธอมีเจ้าตัวน้อยในท้อง อลิเซียเลี่ยงทำทุกอย่างที่เสี่ยงต่อการเกิดอันตราย
"ซะงั้น ผมทำค็อกเทลเป็น อยากให้คุณลองชิมแบบนี้ก็อดทำล่ะสิ"
"นายทำดื่มเถอะ ฉันชอบกินนมมากกว่า"
"งั้นที่นี่มีแหล่งซื้ออาหารทะเลมั้ย ผมจะไปเดินหาซื้อของมาทำอาหารให้คุณทาน"
"มี เดี๋ยวเอาเงินสดที่ฉัน ให้ไวฟายพาไป"
"เงินผมก็มี"
"เก็บไว้ตั้งตัวเถอะ อย่าเอามาสิ้นเปลืองตอนที่อยู่กับฉันเลย" ตั้งตัวงั้นเหรอ ทำไมเมื่อได้ยินคำพูดแบบนั้นมันเหมือนเขากำลังจะได้รับอิสระ เจ้าป่าควรดีใจ แต่ทำไมมันกลายเป็นหวั่นใจแปลก ๆ
"มีอะไรอยากบอกผมมั้ย?"
"ไม่มี"
"คุณกำลังจะปล่อยผมไป?" ชายหนุ่มถามพร้อมเลิกคิ้วสูง
"ออกไปซื้อของเถอะ ฉันจะนอนพักสักหน่อย"
"แต่คุณเพิ่งตื่น"
"ฉันรวย จะนอนตอนไหนก็ได้ อย่าเซ้าซี้มากหน่อยเลย อยากให้ฉันปล่อยไปมากนักหรือไง"
"อารมณ์เสียทำไม ผมก็แค่เป็นห่วง คุณนอนตลอดแบบนี้เหมือนร่างกายคุณล้า"
"เก็บความเป็นห่วงของนายไว้เถอะ" อลิเซียหมุนตัวเดินขึ้นไปด้านบน เพราะเกือบจะร้องไห้ออกมา ตลอดเวลาหนึ่งปีไม่เคยได้ยินคำพูดนี้จากเขามาก่อน แล้วเหตุใดทำไมวันนี้เขาพูดมันออกมาอย่างง่ายดาย
"เฮ้อ" คนตัวโตถอนหายใจและหมุนตัวเดินออกมาหาไวฟายที่ยืนอยู่ด้านนอก
"รบกวนพาผมไปซื้ออาหารทะเลหน่อย"
"ได้ครับ เชิญ" แม้ว่าไม่ชอบหน้าคนที่เจ้านายรักมากแค่ไหน แต่หากมันคือความสุขของเธอการ์ดหนุ่มพร้อมจะยอมรับมัน
"ช่วงนี้เจ้านายคุณเครียดเหรอ?"
"ทำไมไม่ถามคุณหนูเอง มาถามผมทำไม"
"คุณก็รู้ว่าผมไม่ได้อยู่ในสถานะที่ก้าวก่ายเรื่องของเขาได้"
"งั้นเหรอ?" ไวฟาย เค้นหัวเราะออกมาให้กับความโง่เขลาของนฤบดินทร์
"ผมมีหน้าที่อะไรคุณน่าจะรู้ดี"
"ผมไม่ทราบหรอก นั่นมันเรื่องของคุณหนูกับคุณ"
"ดูแล้วคุณไม่ค่อยชอบผมเท่าไหร่นะ เพราะคุณชอบเธอใช่หรือเปล่า"
"มันเป็นเรื่องส่วนตัว ผมคงไม่ต้องตอบคำถามคุณใช่มั้ย?" ไวฟายสวนกลับด้วยน้ำเสียงราบเรียบ เจ้าป่าได้แต่คิดในใจว่าเจ้านายกับลูกน้องมีนิสัยที่ไม่ต่างกันเลย
"ทำไมไม่จีบเขา"
"ผมเพิ่งบอกไปว่ามันเป็นเรื่องส่วนตัว"
"ผมช่วยคุณจีบได้นะ"
"ถามจริง ๆ เถอะคุณเจ้าป่า คุณโง่มากแค่ไหนถึงเลือกจะทิ้งความรักที่คุณหนูมอบให้คุณ" ไวฟายอดทนอดกลั้นมามากพอแล้ว
"เรื่องหัวใจมันบังคับกันได้เหรอ ถ้าบังคับได้ป่านนี้คุณคงเป็นคนที่เขาเลือกแล้ว"
"มึง!"
"ผมไม่รักก็คือผมไม่รัก ผมมีคนที่ตัวเองรักมาก ๆ อยู่แล้ว"
"ดีแล้ว ปล่อยคุณหนูไปเถอะ นายไม่คู่ควรกับเขาสักนิด"
"บอกให้เขาปล่อยผมไปจะง่ายกว่า" เจ้าป่าไหวไหล่สบาย ๆ และเดินขึ้นรถไปเลย ไม่รอให้ไวฟายเถียงอะไรออกมาอีก การสนทนาระหว่างสองคนมีบุคคลที่สามฟังจนจบ
ตกเย็น
"นั่นนายกำลังทำอะไร"
"ก่อไฟไง คุณมองไม่เห็นเหรอ?"
"เฮ้อ ก่อแบบนั้นแล้วเมื่อไหร่มันจะติด?" อลิเซียเลิกคิ้วถาม เพราะตอนนี้เจ้าป่าเอาไฟแช็กจุดที่ถ่าน ไม่อยากจะเชื่อว่าเรื่องง่าย ๆ แบบนี้ชายหนุ่มที่เก่งไปซะทุกเรื่องดันโง่
"ผมไม่เคยทำ"
"แล้วทำไมไม่ให้ไวฟายก่อให้?"
"เขาไม่ชอบหน้าผม ไปใช้เขามากเขาได้ยิงผมตายพอดี"
"อยู่กับฉันไม่มีใครแตะต้องนายได้ทั้งนั้น"
"รู้สึกปลอดภัยขึ้นเยอะเลยครับ" ร่างหนาพูดแบบประชดประชัน
"ทำไม ไหนลองบอกมาว่าอยู่กับฉันมันเสี่ยงตรงไหน?"
"คุณทำอย่างกับไม่รู้จักพี่ชายตัวเองดี แค่ผมนอนกับคุณเท้าผมก็ลงนรกไปข้างหนึ่งแล้ว หารู้ไม่ว่าผมไม่ได้เป็นคนเลือกสักหน่อย"
"ฉันจะบอกครอบครัวฉันเองว่าที่นายต้องอยู่ตรงนี้เพราะฉันเป็นคนเลือก ไม่ต้องห่วงชีวิตของนายจะปลอดภัย"
"คุณอลิเซีย"
"มีอะไร?"
"บอกให้การ์ดคุณมาจุดไฟให้หน่อยได้มั้ย ผมไม่สามารถจริง ๆ"
"หึ!" เธอหลุดยิ้มเล็กน้อยและเดินไปเรียกไวฟาย
"คุณหนูมีอะไรเหรอครับ?"
"ก่อไฟให้หน่อย เจ้าป่าอยากทำอาหาร แต่ต้องใช้ไฟ เขาทำไม่เป็น"
"แล้วเขาจะทำให้คุณหนูทานได้เหรอครับ ผมว่าผมไปสั่งเชฟให้ดีมั้ย?"
"กล้าขัดคำสั่งฉันตั้งแต่เมื่อไหร่?"
"ขอโทษครับ" การ์ดคนสนิทก้มหน้าลง
"ไปดูช่วยเขา อะไรที่เจ้าป่าทำไม่ได้ นายก็ทำแล้วกัน"
"ได้ครับ" นี่คงเป็นอีกทางที่จะช่วยให้ไวฟายตัดใจจากเธอได้ง่าย หากเห็นแล้วว่าอลิเซียห่วงใยนฤบดินทร์แค่ไหน การ์ดหนุ่มคงตัดใจไปเอง
- Writer
