ตอนที่16.ความรักวุ่นวาย
1437 Words
ตอนที่16.ความรักวุ่นวาย
มัดมุกผ่อนลมหายใจช้าๆ ช่วงนี้เธอพบหน้ากล้าตะวันบ่อยเกินไปแล้ว ทั้งที่เขากับเธออยู่ห่างกันเป็นร้อยกิโล แต่ชายผู้นี้ก็ยังโผล่หน้ามาให้เธอเห็นสามครั้งในหนึ่งอาทิตย์
“ผู้ชายหล่อๆ คนนั้น เป็นแฟนเก่าแกเหรอมุก?” พาแอบกระซิบถาม เธอเองก็สังเกต และได้ยินเสียงบ่นของพะยอมเกือบทุกวัน
“ไม่ใช่หรอกค่ะ ความรักสมัยเด็กมุกไม่เอามานับหรอก”
“แหม เสียดายจัง ฉันไม่น่ารีบมีผัวเลย ผู้ชายที่ดูดีตั้งแต่หัวจนถึงเล็บเท้าแบบนั้น ฉันจะจับให้อยู่หมัดเชียว” พาพูดเสียงสะบัด ระหว่างที่แอบชำเลืองมองกล้าตะวัน “ทรงนี้ ไม่ใช่แค่คนงานบริษัทแน่ๆ ลูกประธานบริษัทปลอมตัวมาหรือเปล่าวะ”
“เห้อ อย่าไปสนใจเขาเลยค่ะ” มัดมุกพูดตัดบท
“แกแน่ใจนะว่าไม่สนใจเขาจริงๆ”
“ทำไมคะ”
“ถ้าแกไม่สน ฉันจะได้แนะนำนังพลอยน้องสาวฉันให้เขาน่ะสิ หากมีวาสนาดีๆ ฉันจะได้พึ่งพาใบบุญไปด้วย ทรงนี้ รวยแน่ๆ”
มัดมุกหัวเราะไม่ได้พูดต่อ
“ป้าคะ มุกจะไปตลาด มีเครื่องปรุงอะไรที่ขาดหรือเปล่าคะ”
มัดมุกตะโกนถามพะยอม พะยอมหันมามอง แล้วก็หันไปตรวจของใช้ในครัว “เอาซอสหอยนางรม น้ำตาล น้ำปลาแล้วก็มะขามเปียกนะ”
“ให้มุกซื้อข้าวมาด้วยเลยไหมคะ” มัดมุกถามต่อ
“ไม่ต้องหรอก ป้าสั่งไปแล้วพรุ่งนี้ร้านน่าจะเอามาส่ง”
มัดมุกพยักหน้าแล้วก็เดินเลี่ยงไป เธอควานหากุญแจรถมอเตอร์ไซค์ พอนึกได้ก็เดินย้อนกลับมา แต่ก็ต้องชะงักเพราะกล้าตะวันยืนขวางทางไว้
“ฉันมีเรื่องจะคุยด้วย”
“มุกยุ่งค่ะ”
“เธอควรหยุดคุยกับฉันก่อน ไม่อย่างนั้นฉันจะบอกป้าเรื่องที่เราสองคนนอนด้วยกันแล้ว”
มันมุกหันมาจ้องหน้ากล้าตะวันตาขวาง
“ป้าไม่น่าถือเรื่องพรรค์นั้นหรอกค่ะ สมัยนี้โลกมันเปลี่ยนไปแล้ว แค่มีอะไรกัน ไม่ได้ร้ายแรงสักหน่อย” เธอกัดฟันพูด ทั้งที่ความจริงอายจนหน้าชา
“เท่าที่ฉันรู้จัก ป้าเธอไม่ใช่คนแบบนั้นเลยนะ” กล้าตะวันพูดเหมือนตัวเองเป็นต่อ
“คุณต้องการอะไรจากมุกคะ” มัดมุกตัดสินใจเผชิญหน้า
“ต้องการเธอ” กล้าตะวันตอบสั้นๆ
“แม่คุณไม่มีทางยอม” มัดมุกย้อนกลับ
“เรื่องนั้นปล่อยให้ฉันจัดการเอง ส่วนเธอแค่ยอมเป็นเมียฉันก็พอ”
“มุกไม่อยากไปวุ่นวายกับคุณอีกแล้ว”
“เธอไม่อยาก แต่ฉันอยากนี่” กล้าตะวันพูดผสมความทะลึ่ง แววตาของเขาพริบพราว จนมัดมุกต้องเบือนหน้าหนี
“มันไม่จบแค่นี้หรอกค่ะ คุณเองก็รู้นิสัยแม่ของคุณ”
“ฉันคุยกับแม่มาแล้ว ไม่อย่างนั้นฉันจะกล้าเสนอหน้ามาหาเธอเรอะ”
“ท่านยอมเหรอคะ?”
“ไม่”
“แล้วคุณจะมาหามุกทำไมคะ”
“แม่ไม่ยอมก็ช่างสิ พ่อฉันยอมรับเธอแล้ว หากเธอมีลูกให้ฉันสักคน แม่ฉันน่าจะอ่อนลงเองแหละ” กล้าตะวันพูดเหมือนเรื่องที่เขากำลังทำเป็นเรื่องง่ายๆ ทั้งที่ความจริงมันเป็นเรื่องที่สร้างความลำบากใจให้กับเธอที่สุด
มันเหมือนเธอตลบหลังเพียงออ กินบนเรือนของนาง แล้วปีนขึ้นไปถ่ายของเสียบนหลังคาคฤหาสน์วรรธนะภูดิษฐ์
“มุกไม่ได้โรงงานผลิตลูกให้คุณค่ะ”
“ใช่ เธอไม่ใช่โรงงานผลิตลูกให้ฉัน ความจริงแล้วฉันไม่ได้อยากให้เธอมีลูกไวขนาดนั้นหรอก ฉันอยากรักเธอนานๆ ให้สมกับที่ฉันอดกลั้นมาตั้งแปดปี”
“คนมีความอดทนต่ำแบบคุณไม่มีทางทนได้นานขนาดนั้นหรอกค่ะ” มัดมุกพูดประชด
“ใช่ไง ฉันยอมรับ ฉันมันคนพลังงานเยอะ ฉันต้องระบายทิ้งบ้าง ไม่อย่างนั้นฉันคงคลุ้มคลั่งเพราะความคิดถึงเธอ ไม่เชื่อ ถามเพื่อนๆ ฉันดูก็ได้”
กล้าตะวันท้าพิสูจน์ ซึ่งทัพทองกับคิมหันต์สามารถยืนยันได้
ทุกครั้งที่เขาเมา ผู้หญิงที่เขาคิดถึงมีแค่มัดมุกแค่คนเดียว
“มุก ฉันจะสามสิบแล้วนะ หากฉันแรงหมด ฉันจะปั๊มลูกไม่ได้แล้วนะ” กล้าตะวันโอดครวญหน้าตาย
มัดมุกค้อนให้ “นั่นมันปัญหาของคุณค่ะ”
“มันปัญหาของฉันคนเดียวที่ไหนละ หากฉันไม่มีแรง เธอนั่นแหละที่จะเหนื่อย” กล้าตะววันวิ่งมาขวางทางไว้ พร้อมกับรั้งข้อมือมัดมุกไปที่รถยนต์ของเขา “วันนี้มาลองซ้อมเล่นผัวเมียกันก่อนดีมั้ย หากวันหน้าฉันไม่มีแรง เธอจะได้ทำเป็น”
“คุณจะบ้าเหรอคะ เรื่องแบบนี้ใครเขาพูดเล่นกัน ถ้าคุณมีปัญหา คุณควรไปหาหมอค่ะ ไม่ใช่เสนอหน้ามาหามุก”
“ตอนนี้ฉันยังไม่มีปัญหานะ” กล้าตะวันแอ่นบั้นเอวยื่นส่วนที่โป่งนูนตรงหว่างขาของเขาให้มัดมุกดู เธอผงะหลบ ตวัดตาเขียวปั๊ดมองหน้าเขา
“คนบ้า”
“ฉันยอมเป็นคนบ้า ถ้าเธอให้ฉันนอนด้วยนะ”
“หยุดพูดนะ!!”
“ฉันจะหยุดพูด หากเธอตกลงนะ”
“หุบปาก!!” มัดมุกชี้หน้ากล้าตะวัน
และเขาก็ไม่ได้เกรงกลัวเธอเลย กล้าตะวันสาวเท้าให้เร็วขึ้น เขาลากมัดมุกไปที่รถยนต์ของเขาที่จอดอยู่หน้าร้านอาหารตามสั่งของพะยอม
“ถ้าดิ้น ฉันอุ้มนะ” กล้าตะวันไม่ได้ขู่
หากมัดมุกขัดขืน เขาจะทำเช่นนั้นจริง
“มุกไม่อยากเป็นขี้ปากชาวบ้านนะคะ” มัดมุกพึมพำหลังนั่งบนเบาะด้านข้างคนขับ
“ไม่ทันแล้ว หากเธอไม่รีบแต่งงานกับฉัน เธอคงต้องทนฟังคำนินทาแบบที่เธอกลัวนั่นแหละ”
“เห้อ...มุกต้องหนีอีกแล้วเหรอคะ”
“เธอหนีฉันไม่พ้นหรอกมุก เธอน่าจะรู้ ถ้าเธอกล้า ต่อให้สุดขอบโลกฉันก็จะตาม”
มัดมุกมองหน้ากล้าตะวันตาค้าง แววตาที่เคยมีแต่ความชิงชังเปลี่ยนไปแล้ว แววตาที่แฝงความปรารถนานั่นทำเอาเธอสะท้านไปทั้งทรวงอก ใต้กรวยผ้าลูกไม้ที่ห่อหุ้มทรวงอกไป หัวนมของเธอแข็งเป็นไต เป็นปฏิกิริยาที่ทำให้ผิวแก้มของมัดมุกแดงซ่าน
เธอเสหลบตาเขา หลังมองสบตากันไม่ถึงห้าวินาที
เรียวปากอิ่มเม้มแน่น เธอยอมเขาง่ายไปไหม มัดมุกถามตัวเองในใจ ไม่หรอก ใครบางคนที่แอบอยู่ตรงซอกหนึ่งแย้งขึ้นมา ไม่ว่าตอนนี้หรือในอดีต ผู้ชายคนเดียวที่เธอรักก็คือชายผู้นี้ ต่อให้เธอหนีเขาไปสุดขอบโลก เธอก็ไม่มีทางหนีความจริงพ้น
เธอรักเขา เขาเป็นรักแรก รักเดียวของเธอ
ฟ้าที่อยู่สูงโน้มลงมาหายอดหญ้าอย่างเธอ
หากเธอจะโลภมากสักหน่อย ก็ไม่น่าจะเป็นอะไรนี่
อย่างน้อยความทุกข์ที่เคยสัมผัสมาแล้ว ก็น่าจะช่วยให้เธอผ่านอุปสรรคไปได้บ้าง ในเมื่อหนทางที่เธอจะชนะก็มีไม่น้อย ช่องทางที่กล้าตะวันเสนอมาก็น่าสนใจอยู่
“มุกขอสัญญาข้อเดียวค่ะ หากมุกต้องแต่งงานกับคุณ” มัดมุกพึมพำ
กล้าตะวันชะลอความเร็วรถยนต์จอดข้างทาง “อะไร?”
“มุกจะไม่หย่า ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นค่ะ”
รอยยิ้มที่เธอไม่ได้เห็นมานานผุดขึ้นที่มุมปากได้รูป “ฉันก็เหมือนกัน” เป็นคำสัญญาสั้นๆ ที่มีความหมายยิ่งใหญ่สำหรับคนจนๆ อย่างเธอ มัดมุกไม่ได้หวังสมบัติ เธอมีความสามารถที่จะหาเลี้ยงตัวเองได้ไม่ลำบากอะไรเลย แต่ที่เธอขอคำสัญญาเช่นนั้น เพื่อหลักประกันในอนาคต เธอเป็นเด็กกำพร้า ขาดทั้งพ่อและแม่ เธอเลยไม่อยากให้ลูกๆ ของเธอต้องประสบกับเหตุการณ์เช่นนั้นเลย
เรื่องวุ่นวายของเธอคงไม่จบลงแค่นี้
การที่กล้าตะวันเป็นทายาทเศรษฐี คงทำให้เธอวุ่นวายไปตลอดชีวิตนั่นแหละ มัดมุกผ่อนลมหายใจแล้วก็หลุบเปลือกตาลง เธอคงต้องทบทวนอย่างหนักเกี่ยวกับวิธีรับมือแม่สามี
“ลูกคนแรก ขอผู้ชายนะ แม่ฉันจะได้เลิกยุ่งกับเธอ”
กล้าตะวันเปรยลอยๆ มัดมุกเห็นด้วย เพียงออคงเลิกวุ่นวายไปกับเธอระยะหนึ่ง หากเธอได้ของเล่นชิ้นที่ถูกใจ
จบบริบูรณ์
- Writer
