จู่ๆ เห็นเมียรักก้าวเข้ามาในศาลาแปดเหลี่ยมด้วยสีหน้าไม่สู้ดี ในหัวของลู่เสียนหวังพลันตระหนักถึงเรื่องร้ายแรง ดวงตาคมเข้มสบสายตากับผู้เป็นน้องชาย พออีกฝ่ายหลับตาลงถึงได้คว้ามือเมียรักกลับเรือนด้วยท่าทีรีบเร่ง เข้ามาในเรือนปิดประตูชั้นในแล้วจึงกลั้นใจถามออกมา
“คำพูดที่ข้ากับน้องรองสนทนากัน น้องสะใภ้ได้ยินมากแค่ไหน”
น้ำชาอุ่นร้อนวางตรงหน้า ซางซีไห่เทใส่ถ้วยดื่มไปอึกหนึ่ง
“ไม่มากหรอก แต่สิ่งที่ได้ยินกลับเป็นเรื่องสำคัญ”
“เรื่องหย่าหรือ”
“ทำไมท่านพี่ต้องพูดกับน้องรองเรื่องหย่าน้องสะใภ้ด้วย”
ลู่เสียนหวังถอนใจ “ข้าเพียงพูดคุยกับน้องรองเท่านั้น สุดท้ายแล้วน้องรองจะหย่ากับน้องสะใภ้หรือไม่ล้วนเป็นเรื่องภายภาคหน้า มิใช่จะเกิดวันนี้พรุ่งนี้เสียที่ไหน”
ซางซีไห่ส่ายหัวให้กับความคิดตื้นเขิน บุรุษสกุลลู่พวกนี้ไม่เข้าใจจิตใจของสตรีเอาเสียเลย
“ดีนะที่ท่านไม่เอาความคิดเหล่านี้ไปใช้กองทัพ หาไม่แล้ว
