ช่วงเวลาห้าหกวันนับจากถูกหามเข้ามาในเรือน คุณชายรองลู่อี้เหิงผู้นี้นับว่าอยู่อย่างสงบว่าง่ายเป็นอย่างยิ่ง เขาไม่อวดเบ่งอำนาจ ไม่บงการผู้อื่น ทุกวันยอมให้ใส่ยาทำแผล กินข้าวคำโต ดื่มน้ำคำใหญ่ จะว่าไปการปรนนิบัติรับใช้คนผู้นี้ไม่ได้สร้างความลำบากให้กับเจียงซูเจินนัก ทุกวันหลังดูแลชีวิตประจำวันของเขาเรียบร้อย นางมักหลบไปยังห้องปีกตะวันออก แม้ช่วงต้นฤดูใบไม้ร่วงอากาศอบอ้าวอยู่บ้าง ทว่ารอบๆ เรือนเก็บบุปผาปลูกต้นไม้อยู่มากความร้อนจึงแผดเผาเข้ามาในเรือนได้ไม่มากนัก
แต่จู่ๆ อากาศที่แจ่มแจ้งมาตลอดหลายวันกลับถูกบดบังด้วยเมฆฝน ความมืดมิดคลี่คลุมไปทั่วเมืองหลวงพร้อมกับพายุฝนเทกระหน่ำลงมาอย่างบ้าคลั่ง
เสียงลมพัดบานประตูหน้าต่างสลับกับกิ่งไม้ร่วงหล่นชวนให้ตื่นตระหนกไม่น้อย
เจียงซูเจินมองพายุฝนแล้วไม่รู้ทำไมจิตใจถึงไม่สงบนัก หนำซ้ำในหัวยังนึกถึงคนผู้หนึ่งขึ้นมาจึงอดเอ่ยถามไม่ได้
“หลวนชุน ฉางปิง ฉาง
