ตั้งมั่นไว้ในใจเช่นนี้แต่กลับไม่อาจเอ่ยปากออกมา ทำเพียงเบือนหน้าหนีจากร่างบอบบางของสาวใช้ “พาเสี่ยวซือออกไปเถิด นางรักษาตัวอยู่ที่นี่คงไม่ค่อยสบายเท่าใดนัก” เจียงซูเจินอยากเอาเสี่ยวซือไปซ่อนไว้ไกลๆ ให้ห่างจากเงื้อมมือของคุณชายรองสกุลลู่ บุรุษผู้เลวทรามคนนี้จะได้ไม่คิดรังแกเสี่ยวซือของนาง
ได้ยินสตรีตรงหน้าเอ่ยปาก ดวงตาดำเข้มของลู่อี้เหิงพลันดูลึกล้ำขึ้น ทำเช่นนี้คงไม่อยากให้เขาเห็นเสี่ยวซือกระมัง น่าขัน...หากเขาต้องการคนข้างกายนาง...ต่อให้มีสิบชีวิตคิดหรือว่าจะปกป้องผู้อื่นจากเขาได้
สตรีผู้นี้...ช่างไร้ความคิดเสียจริง
หลังส่งเสี่ยวซือออกจากห้องชั้นใน เจียงซูเจินนึกว่าคุณชายรองสกุลลู่จะพาคนจากไปเสียอีก ทว่าหลังจากดื่มยากินน้ำแกงบำรุงจนหมดถ้วย อีกฝ่ายก็ยังนั่งปักหลักอยู่เช่นเดิม การมีตัวตนของเขาไม่ว่าจะมากน้อยเพียงใดล้วนทำให้ภายในใจลึกๆ หวาดหวั่นไม่น้อย
แน่นอนว่าท่าทางเหล่านี้ต่อให้อยากปิ
