My Ghost ป่วนหัวใจคุณผีที่รัก

Chapter 1

@มหาวิทยาลัยวอท

"กูว่านะมึงทำบุญบ้างไอ้ไผ่ ผีจะได้ไม่มาหลอกสาวๆมึงอ่ะ กูละสงสารจริงๆ ฮ่าๆๆๆ"

ผมมองไอ้กอไผ่แล้วหัวเราะอย่างขำๆ คืองี้ผมก็ไม่ค่อยแน่ใจในชีวิตมันเท่าไหร่ แต่เวลามันจะยุ่งกับผู้หญิงคนไหนผู้หญิงคนนั้นจะต้องเจอผีหลอกทุกราย ตลกใช่มั้ยละ หึ 

"เสือกไอ้สัส"

"เรื่องจริงนี่หว่า กูว่านะโว๊ยถ้ายังเป็นงี้อ่ะมึงไม่ได้เมียล่ะชาตินี้อ่ะ หรือว่าพึ่งพาหมอผีดีมั้ยวะ"

ผมเสนออะไรดีๆให้มัน มันมองหน้าผมแล้วเบ้ปากใส่

"กูมีคนที่จะช่วยกูได้แล้วโว๊ยย"

"อย่าบอกนะว่า ... เมเปิ้ล"

"อือหื้อ"

ผมเดินไปตีหัวมันทันที ไอ้เชี่ยนี่ก็อีกเรื่องหนึ่งแม่ง ผมเล็งของผมมาตั้งนาน พยายามอย่างมากที่จะไม่ให้ไอ้ไผ่ได้เจอ ถ้ามันเจอนะเสร็จมันแน่ๆแล้วก็ใช่จริงๆด้วย เมเปิ้ลเรียบร้อยไปแล้ว

"ชิ มึงแย่งของๆกูไป"

"เอาดีๆ เขาไม่เคยเป็นของมึง และหลวงพ่อก็บอกว่าเมเปิ้ลเป็นเนื้อคู่กู จบนะ"

"เหอะ มึงมีความเชื่อเรื่องแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่วะ"

"ก็ตั้งแต่เจอเมเปิ้ลไง"

"เหอะ เหม็นกลิ่นความรัก กูไปละนะ"

พูดจบผมก็หยิบกระเป๋าออกไปทันที หมั่นไส้วะเนื้อคู่ผมอ่ะทำไมไม่ออกตามหาผมบ้างวะ เจอแต่เนื้อข้างทางกินไปวันๆเนี้ย ผมก็อยากจะมีเนื้อคู่กับเขาบ้าง 

.

.

@เช้าวันต่อมา....

ผมมาถึงมหาวิทยาลัยเรียบร้อยลงจากรถออกมาก็เจอกับผู้หญิงคนหนึ่งกำลังนั่งกอดเข่าอยู่ตรงฟุตบาท ผมเดินตรงไปหาเธอก่อนจะส่งยิ้มไปให้

"เป็นอะไร มานั่งร้องไห้ทำไมที่นี่"

ผมเอ่ยถามเธอยิ้มๆ สวยจังแต่เสียดายที่ทำหน้าเศร้าไปหน่อยเล่นเอาโลกใบนี้มืดลงขึ้นเยอะเลย

"ไม่รู้"

อ่าว ผมเกาหัวอย่างงงๆก่อนจะนั่งลงข้างๆเธอ

"แล้วร้องไห้ทำไมล่ะ บ้านอยู่ที่ไหน แล้วมานั่งทำอะไรที่นี่"

เธอส่ายหน้าเบาๆ

"ไม่รู้"

อ่าวเห้ยยยย นี่คือไม่รู้จริงๆหรือกวนประสาทวะเนี้ย ผมถอนหายใจออกมาเบาๆก่อนจะสงบสติอารมณ์แล้วหันไปคุยกับเธอใหม่

"เอาใหม่ ถามใหม่นะ ร้องไห้ทำไม"

"ไม่รู้"

"งั้นถามใหม่ บ้านอยู่ที่ไหน"

"ไม่รู้"

เธอเอาแต่ส่ายหน้าตอบแต่ไม่รู้ๆ แล้วถ้าเธอไม่รู้แล้วใครมันจะรู้วะ แม่งเอ้ยยยยยย

"หลงทางเหรอ"

ผมถามคำถามปลายปิดไปแม่งเลย ถ้ากว้างๆดั้นตอบไม่รู้ๆท่าเดียว เธอพยักหน้าเบาๆ

"คงงั้นมั่ง"

เออวะอย่างน้อยก็พอรู้ละว่าเธอหลงทางมา ผมถอนหายใจออกมาเบาๆก่อนจะลุกขึ้นแล้วเอ่ยชวนเธอไปด้วย

"โอเค งั้นเอางี้ถ้าไม่รู้จะไปไหนงั้นไปด้วยกันมั้ย"

เธอพยักหน้าเบาๆก่อนจะลุกขึ้นแล้วเดินตามผมมา ผมเงียบไปสักพักก่อนจะหันกลับไปหาเธอ

"ว่าแต่ ชื่ออะไรนะ"

เธอมองหน้าผมก่อนจะเอ่ยออกมา

"พุดดิ้ง ฉันชื่อพุดดิ้ง"

"จำได้แค่ชื่อตัวเองเหรอ"

"อื้ม จำได้แค่นั้นแหละ"