คู่หม้ัน(วันเดียว)แสนรัก

ตอนที่ 4 แนะนำตัวคู่หมั้น

ณดา เดินกลับมาที่ห้องทำงานแล้วก็นั่งทำงานต่อ แล้วเสียงโทรศัพท์เครื่องจิ๋วของเธอก็ดังขึ้น เมื่อมอง ดูชื่อที่โทรเข้ามา เธอก็ต้องยิ้มพร้อมกับกดรับสาย

“ฮัลโหล ยัยแพม “ณดาเอ่ยทักเพื่อนรักเสียงสดใส

“ณดา เป็นไงบ้าง เริ่มงานวันแรก “แพรวา เอ่ยถามเพื่อนรัก

แพรวาและ ณดา นั้นเป็นเพื่อนสนิท ที่เรียนต่างประเทศด้วยกัน แล้วก็กลับมาพร้อมกัน แพรวานั้น ได้เข้าทำงานบริษัทซึ่งเป็นธุรกิจของครอบครัวเธอ

“อือ ก็ยังบอกไม่ได้ ว่าจะยังไง” ณดาบอกเพื่อนเสียงเรียบเฉย

“แล้วเพื่อนร่วมงานละ เป็นไง “แพรวาเอ่ยแซวเพื่อน

“เพื่อนร่วมงานเหรอ ก็ ยังไม่รู้สิ” ณดาเอ่ยตอบเบา ๆ

“แล้ว คู่หมั้น เธอละ เป็นไง ได้คุยกันอีกหรือยัง” แพรวาเอ่ยถามเพื่อน เพราะเรื่องนี้แพรวาก็พอจะรู้เรื่อง เพราะ ณดาเคยเล่าให้ฟังก่อนที่จะกลับมาที่ประเทศไทยแล้ว

“คุย แต่เขาไม่ยอมคุย กับณดา นะสิ “ณดาบ่นกับเพื่อนรัก

“ทำไมละ เขาไม่อยากถอนหมั้นเหรอ ไหนณดาบอกว่าเขาเองก็อยากถอนหมั้นเหมือนกันนี่นะ” แพรวาเอ่ยถามเพื่อนด้วยความสงสัย

“ณดา ก็คิดอย่างนั้นและแพม เพราะ ณดาได้ยินเขาคุยกับเลขาของเขาเอง เต็มสองหู แต่พอณดา จะคุยเรื่อง ถอนหมั้น เขากลับบอกว่ายังไม่อยากคุย ซะอย่างนั้น” ณดา บ่นให้แพรวาฟัง

“อือ ก็แปลกเหมือนกันนะ ดูมันยังไงยังไงอยู่” แพรวาเอ่ยด้วยความสงสัย

“อือ นั่นสิ แต่ก็ช่างเถอะ ยังไง ณดาก็ต้องคุยเรื่องนี้ให้รู้เรื่องแน่นอน ว่าแต่ แพม เถอะเป็นไงจะไปทำงานกับป๊าเมื่อไหร่ ละ” ณดาถามเพื่อนรัก

“ก็ว่าจะไปวันพรุ่งนี้แหละ แต่ก็ยังอยากพักผ่อน อีกสักหน่อยเหมือนกัน รู้สึกเหมือน ร่างกายยังพักผ่อนไม่เพียงพอเลยอะ” แพรวาตอบเบา ๆ

“ก็บอกป๊าสิ บริษัทของเราเอง คงไม่ต้องรีบ ก็ได้มั้ง” ณดาแนะนำเพื่อน

“ที่ไหนละ เร่งให้แพมไปทำงานตั้งแต่วันนี้เลยด้วยซ้ำ” แพรวาบอกเสียงเซ็ง ๆ เพราะจากที่เธอ บอกว่าอยากพัก แต่ ป๊าของเธอกลับจะให้เธอไปเริ่มงาน วันนี้เลย แต่เธอ ก็บอกพวกท่านว่า ถ้าเธอไปก็ทำงานไม่เต็มที่ เพราะ ตอนนี้เธอไม่พร้อม นั่นเอง

“หือ คงอยากวางมือให้ลูกสาวสุดที่รัก เข้าไปดูแลแล้วมั้ง แพม” ณดาเอ่ยแซวเพื่อน

ในขณะที่กำลังคุยโทรศัพท์อยู่นั้น ประตูห้องทำงานก็ถูกเปิดพร้อมกับ คนที่เธอไม่อยากเห็นหน้าเดินเข้ามานั่นด้วย

“แพม แค่นี้ก่อนนะ แล้วค่อยนัดทานข้าวกันนะ แค่นี้ก่อนจ๊ะ บายจ๊ะ” ณดากดวางสายแล้วก็หันมามองหน้าชายหนุ่มที่ตอนนี้ก็ยืนมองที่เธอเช่นกัน

“ท่านประธานมีอะไรจะสั่งดิฉันหรือเปล่าคะ” ณดาเอ่ยถามชายหนุ่มอย่างเป็นทางการ

“เปล่า พี่มารับ ณดาไปทานอาหารกลางวันด้วยกันนะ” อัสนีบอกเสียบเรียบ

“ไม่เป็นไรคะ คงไม่รบกวนท่านประธานคะ เพราะดิฉันจะรอไปพร้อมกับคุณแม่นะคะ” ณดาปฏิเสธชายหนุ่มเสียงเรียบ แต่คนฟังอย่างอัสนี ได้แต่มองนิ่ง ก่อนจะเอ่ยบอกเธอ

“อ้อ ถ้าเป็นเรื่องนั้นไม่ต้องรอหรอก พอดีคุณแม่พี่โทรบอกว่าตอนนี้ท่านทั้งสอง ออกไป ข้างนอกแล้ว และให้พี่พาณดา ไปทานข้าว แล้วก็ตอนเย็นก็ไปส่งณดาที่บ้านด้วย” อัสนีบอกเธอด้วยน้ำเสียงจริงจัง

“อะไรนะคะ แล้วทำไมคุณแม่ไม่โทรบอก ณดา ละคะ “ณดาบ่นเสียงเบาและขมวดคิ้ว

“ก็ท่าน โทรบอกพี่แล้ว ปะเราไปกันเถอะ” อัสนีบอกเธอและกำลังจะหันหลังเดินไปที่ประตู

“ดิฉัน ไม่หิวเลยคะ” ณดาบ่ายเบี่ยงที่จะไปกับชายหนุ่มทำให้อัสนี รู้สึกไม่พอใจนิด ๆ ทำไมเธอทำเหมือนกับรังเกียจเขาขนาดนั้นด้วย

“พี่รู้สึกว่าณดา จะบ่ายเบี่ยงพี่ตลอดเลย ทำไม เราเป็นคู่หมั้นกันนะ ยังไงณดาก็ปฏิเสธพี่ไม่ได้หรอก” อัสนีบอกเธอด้วยความไม่พอใจ

“แต่เรากำลังจะถอนหมั้นกันนี่คะ ตามที่เราเคยคุยกัน” ณดาบอกชายหนุ่มกลับไปด้วยน้ำเสียงไม่พอใจเช่นกัน

“แต่พี่ก็บอกแล้ว ว่าเราจะไม่คุยเรื่องนี้อีก และเราก็ยังเป็น คู่หมั้นกันเหมือนเดิม ฉะนั้น ณดาไม่ต้องพยายามที่ หลบเลี่ยงหรือบ่ายเบี่ยงพี่ “อัสนีบอกเสียงเข้ม

“ไม่ ยังไง ดิฉันก็จะถอนหมั้นแน่นอน “ณดาเอ่ยตอบเสียงเข้มเช่นกัน

“ไม่ ยังไงพี่ก็ไม่ถอน เสียใจด้วยนะ ณดา” อัสนีเอ่ยพร้อมกับ เดินอ้อมมาหลังโต๊ะที่หญิงสาวนั่ง พร้อมกับมือข้าหนึ่งท้าวที่ขอบโต๊ะ และอีกข้างท้าวที่พนักพิงเก้าอี้ พร้อมกับก้มหน้าลงมาใกล้ ณดาจึงได้เอนไปด้านหลังโดยอัตโนมัติ แต่ชายหนุ่มก็ยังก้มมาใกล้เรื่อย ๆ

“เอ๊ะ คุณ ถอยออกไปนะ จะไปทานข้าวไม่ใช่เหรอ ไปสิ “ณดา เอ่ยบอก พร้อมกับมือบางดันแผ่นอกหนาออกไปทันทีอย่างช้า ๆ อัสนีก็ยอมที่ถอยห่าง เพราะ เขาแค่ต้องการแกล้งเธอนิดหน่อยเท่านั้นเอง

“อือ ไปสิ พี่หิวแล้ว “พูดจบชายหนุ่มก็จับไปที่ข้อมือบาง แล้วดึงให้ลุกขึ้นแล้วก็เดินออกไปด้านนอกเพื่อไปที่จอดรถแต่หญิงสาวฝืนตัวเอาไว้

“เอ่อ ทานที่โรงอาหารนี้ได้ไหม คะ ไม่ต้องออกไปที่ร้าน อาหารด้านนอกได้ไหมคะ “ณดาเอ่ยบอกชายหนุ่ม เพราะเธอคิดว่าไม่อยากไปไหนมาไหนกับเขา ในที่สาธารณะ สองต่อสอง เพราะเดี๋ยวคนรู้มาก ก็ยิ่งจะทำให้เวลาเธอกับเขาถอนหมั้นกัน มันจะยากมากกว่าเดิม ทางที่ดีให้คนรู้น้อยที่สุดก็ยิ่งดี

“ทำไม ออกไปทานข้างนอกดีแล้ว กลัวอะไร” อัสนีถามอย่างรู้ทัน ว่าเธอไม่ต้องการให้คนอื่นรู้หรือถามว่า เขาทั้งคู่เป็นอะไรกันแน่ ๆ อัสนีได้แต่ยิ้มกับความคิดของเธอ คิดจะให้เรื่องเงียบงั้นเหรอ ไม่ง่ายอย่างนั้นหรอกคนสวย อัสนีได้แต่ยิ้มในใจ

“ไม่ได้กลัวอะไร แต่คิดว่า อยู่แบบนี้ดีที่สุด เพราะถ้าเราถอนหมั้นกันจะได้ เงียบไปเลยไงคะ คุณว่าจริงไหม” ณดาถามชายหนุ่ม

“งั้นก็ได้ งั้นเราไปทานที่ห้องอาหารที่ใต้ตึกนี้ก็ได้” อัสนีเอ่ยบอกเธอแล้วก็ดึงแขนเธอเดินออกไปด้านนอกแล้วก็เดินไปที่ลิฟท์ เพื่อที่จะลงไปที่ห้องอาหารด้านล่าง ซึ่งณดาคิดว่าก็คงดีกว่า ไปร้านอาหารข้างนอก ที่เป็นที่สารธารณะละนะ

แต่ หญิงสาวคงจะคิดผิดแน่ ๆ เพราะเมื่อ เธอและเขาเดินเข้าไปในห้องอาหาร และนั่นเองจึงตอกย้ำ ว่าเธอคิดผิด เพราะในห้องอาหารตอนนี้ บรรดาพนักงานต่างหันมามองเป็นตาเดียว เพราะ ปกติ อัสนีไม่ค่อยได้มาทานข้าวที่ห้องอาหารนี้เท่าไหร่ ดังนั้น ตอนนี้ทั้งคู่จึงตกเป็นเป้าสายตาของทุกคน แล้วก็มีผู้หญิงคนหนึ่งเดินเข้ามาทักทาย ทั้งคู่

“สวัสดีคะท่านประธาน วันนี้ท่านประธาน จึงมาทานอาหารที่นี่ได้คะหรือว่าพา เอ่อ .....” หญิงวัยกลางคนเอ่ยถาม

“อ๋อ นี่ ณดา เป็นผู้ช่วยผู้จัดการฝ่ายการเงินคนใหม่” อัสนีเอ่ยแนะนำ

“สวัสดีคะ ยินดีที่ได้ร่วมงานกันนะคะ พี่ชื่อ สายใจ เป็นผู้จัดการฝ่ายการตลาดนะคะ” หญิงสาวเอ่ยแนะนำตัวทันที แล้วก็เผลอมองที่มือของทั้งสองคน และนั่นจึงทำให้ ณดา รู้ตัวว่า ตอนนี้ชายหนุ่มจับมือเธอเดินมาตั้งแต่แต่ข้างบน จนถึงตอนนี้ มิน่าละทุกคนจึงมองมาที่เธอกับเขาเป็นตาเดียว ณดาพยายามดึงมือกลับ แต่ชายหนุ่มกับยื้อเอาไว้ไม่ปล่อยมือเธอง่าย ๆ อย่างที่เธอต้องการ

“เอ่อ ยังไงคะท่านประธาน” คุณสายใจเอ่ยแซวยิ้ม ๆ พร้อมกับชี้ไปที่มือท่านประธาน

“ณดา กับผม เราเป็น “อัสนีเว้นจังหวะเอาไว้ พร้อมกับหันมามองหน้าหญิงสาวที่ตอนนี้ จ้องมาที่เขาเขม็งที่เดียวพร้อมกับส่งสัญญาณว่า อย่าพูด

“เป็นเจ้านายกับลูกน้องกันปกตินี่แหละคะ” ณดาชิงตอบก่อน แต่ก็ขัดกันเหลือเกินกับ ภาพที่เห็นตอนนี้

“เราสองคนเป็นคู่หมั้นกันนะครับ” อัสนีพูดขึ้นทันที และนั่นทำให้สายใจผู้จัดการสาวใหญ่ ได้แต่ ตกใจรวมถึงบรรดาพนักงานที่นั่งอยู่ใกล้ ๆ บริเวณนั้น ที่สามารถได้ยินเสียงที่เขาพูดต่างหันมามองกันเป็นตาเดียว เพราะ พวกเขาไม่รู้เลยว่า ท่านประธานสุดหล่อของพวกเขามีคู่หมั้นแล้ว และหมั้นตั้งแต่เมื่อไหร่ ไม่เห็นมีข่าวคราวเลย

“เอ่อ ท่านประธาน หมั้นเมื่อไหร่ คะ พี่พลาดอะไรไปหรือเปล่าคะนี่” คุณสายใจเอ่ยถาม

“เราหมั้นกันเงียบ ๆ นะครับ แต่ว่า ผมจะจัดงานอย่างเป็นทางการอีกที” อัสนีบอกผู้จัดการสาวททันที

“ถึงว่าสิคะ ท่านประธานหมั้นทั้งที มันต้องจัดงานฉลองสิคะ แหมแต่ก็ ยินดีด้วยนะคะ “คุณสายใจเอ่ยบอกชายหนุ่มอย่างจริงใจ

ณดา ได้แต่ ยืนอึ้งและไม่พอใจกับสิ่งที่ชายหนุ่มทำ เพราะแทนที่จะถอนหมั้นง่าย ๆ และเงียบมันกลับไม่เป็นอย่างที่คิดซะแล้ว และเธอต้องยอมรับว่า ครั้งนี้เธอพลาด ถ้าเธอยอมออกไปทานข้างนอก น่าจะดีกว่ามาที่ห้องอาหาร ที่มีแต่พนักงานของ บริษัททั้งนั้น เธอพลาดจริง ๆ ณดาได้แต่บ่นให้ตัวเองในใจ

จากนั้นอัสนีก็ดึงมือเธอแล้วพาเดินไปที่นั่งที่โต๊ะที่จัดไว้ต่างหาก และเป็นส่วนตัว ซึ่งตอนนี้ที่โต๊ะก็มีอาหารมาวางเรียงรออยู่อแล้ว

“นั่งสิ อาหารที่นี่อร่อยใช้ได้นะ” อัสนีบอกหญิงสาวพร้อมกับนั่งลงข้าง ๆ เธอ และยิ้มมุมปากอย่างพอใจ

“นี่คุณไปนั่งที่ฝั่งโน้นก็ได้นี่คะ” ณดาบอกชายหนุ่มและพยายามขยับถอยห่างเมื่อเขาเดินมานั่งข้าง ๆ เธอในตอนนี้

“ได้ไง เราเป็นคู่หมั้นกันนั่งแบบนี้นะดีแล้ว” อัสนีบอกยิ้ม ๆ

“แล้วทำไมคุณต้องไปบอกกับพี่สายใจแบบนั้นด้วยคะ” ณดาเอ่ยตำหนิชายหนุ่ม

“ก็มันเป็นเรื่องจริงทำไมจะบอกไม่ได้ และอีกอย่างไม่มีเหตุผลที่ต้องปกปิดนี่” อัสนีหันมาบอกเธอ พร้อมกับส่งสายตาพราวมาให้เธอ

“คุณ ก็น่าจะรู้ว่าทำไม อีกหน่อยเราก็ต้องถอนหมั้นกันอยู่แล้ว ถ้าคุณไปบอกแบบนี้ มันมีผลเวลาที่เราถอนหมั้นกัน คุณก็น่าจะรู้ แทนที่จะเงียบมันก็ไม่เงียบแล้วสิ ฉันไม่เข้าใจคุณจริง ๆ ว่าทำไมต้องทำแบบนั้นด้วย” ณดาได้เอ่ยต่อว่าเขายืดยาว

“ณดา ฟังพี่นะ พี่บอกณดาแล้วว่า ให้เลิกคิดเรื่องที่เราจะถอนหมั้นกันได้แล้ว และเราจะไม่คุยกันเรื่องนี้อีก เราสองคนจะยังเป็นคู่หมั้นกันแบบนี้ และเมื่อกี้ณดาก็น่าจะได้ยินที่พี่บอกคุณสายใจแล้วว่าเราจะมีงานฉลองหมั้นกันอย่างเป็นทางการอีกครั้ง ฉะนั้น ณดาไม่ต้องคิดถึงคำว่าถอนหมั้น ซึ่งมันไม่มีทางเกิดขึ้นแน่นอน “อัสนีก็ตอบหญิงสาวยืดยาวเช่นกัน

“แต่ทำไมวันนั้นคุณบอกเองว่าอยากถอนหมั้นกับฉัน” ณดาเอ่ยถามชายหนุ่มด้วยความสงสัย

“นั่นมันวันนั้น แต่ตอนนี้ วันนี้ พี่ไม่ถอนหมั้น และจะไม่พูดเรื่องนี้อีก เอาละ ทานข้าวได้แล้ว อ้อ อีกอย่าง เลิกแทนตัวเองว่าฉันได้แล้ว ที่ตอนพูดกับคนอื่นแทนตัวเองว่าณดา เวลาพูดกับพี่ทำไมต้องพูดและแทนตัวเองซะห่างเหินขนาดนั้น พี่สั่งให้ ณดา พูดกับพี่ว่า พี่ แทนตัวเองว่า ณดา ไม่อย่างนั้น พี่จะทำโทษเวลาที่ณดา ขัดคำสั่ง และถ้าอยากรู้ว่าพี่จะทำโทษยังไงก็ลอง ขัดคำสั่งดูก็แล้วกัน เอาละ ทานข้าวได้แล้ว “อัสนีบอกเธอพร้อมกับ ตักอาหารใส่จานข้าวของเธอทันที ณดาได้แต่นั่งนิ่งไม่ตอบรับหรือปฏิเสธแต่ในใจเธอตอนนี้ บอกได้เลย กำลังโมโหสุด ๆ ที่ชายหนุ่ม มาออกคำสั่งกับเธอแบบนี้ แต่เธอจะยังไม่แสดงออกใด ๆ ในตอนนี้ หรอก ปล่อยไปก่อน

หลังจากที่รับประทาอาหารกลางวันเสร็จแล้ว ทั้งคู่ก็กลับมาทำงานต่อ อัสนีนั้นได้อธิบาย ในส่วนของการเงินที่เธอต้องช่วยเขารับผิดชอบ และมันก็เข้าใจได้ไม่ยาก เพราะ ณดาเรียนมาทางด้านนี้อยู่แล้ว จึงไม่ยากที่จะทำความเข้าใจและง่าย

“เก่งเหมือนกันนี่ ไม่เสียแรงที่เรียนจบมาด้านนี้นะ” อัสนีเอ่ยชมจากใจจริง

“ขอบคุณคะ แต่ว่า ฉัน รู้สึกว่า เงินงบประมาณเบิกจ่ายในส่วนของฝ่ายขายจะมีบางอย่างที่ดูไม่สมเหตุสมผลเท่าไหร่นะคะ” ณดาเอ่ยบอกชายหนุ่มเรื่องที่เธอสังเกตุดูจากตัวเลขการรายงาน กับงบที่ตั้งจริง แต่ที่สำคัญ เธอกำลังขัดคำสั่งเขา ที่แทนตัวเองว่าณดา แต่เขาจะยังไม่พูดอะไร ก่อนจะหันมาสนใจคำรายงานของเธอต่อ

อัสนีต้องหันมามองเธออีกครั้ง เพราะเรื่องนี้เขาก็สังเกตุอยู่เหมือนกัน แต่เขายังไม่ได้เจาะลงรายละเอียด เพราะถ้าดูเผิน ๆ เหมือนไม่มีอะไร แต่ ถ้าดูกันแบบตัวเลขเปรียบเทียบกันชัด ๆ จะเห็น จุดแตกต่างและจุดย้อนแย้งกันอยู่

“ทำไม ณดาจึงคิดอย่างนั้นละ “อัสนีเอ่ยถามเธอ

“ท่านประธานมาดูตรงนี้สิคะ ตัวเลข นี้กับตัวนี้ มันขัดกัน เหมือนกับต้องการปกปิดอะไรบางอย่างแต่ถ้าไม่สังเกตุให้ดี ไม่มีทางรู้ เพราะดูแล้วเหมือนมันจะไม่มีอะไรแตกต่างกันเลย “ณดาชี้ให้ชายหนุ่มดูเอกสารที่วางอยู่ตรงหน้า และอัสนีก็ก้มลงมามองอย่างพิจารณา จนลืมไปว่าตอนนี้ ทั้งคู่นั้นหน้าแทบจะชนกันอยู่แล้ว

“ไหน “

“ก็นี่ไงคะ ตรงจุดนี้นะ” ณดาชี้บอกพร้อมกับเงยหน้าขึ้นมองชายหนุ่มทันทีอย่างไม่ทันระวังตัวทำให้ริมฝีปาก แทบจะจนกับริมฝีปากหนาของชายหนุ่ม และนั่นมันเหมือนกับเวลาได้หยุดหมุน แล้วค้างอยู่แบบนั้น เพราะต่างฝ่ายต่างตกตะลึงเหมือนกับโดนมนต์สะกดโดยไม่ได้ตั้งใจ

ณดา ได้สติก่อนกำลังจะหันหน้าหนีแต่แล้ว เธอก็ต้องตกใจหนักกว่าเดิม เมื่อมือหนาจับมาที่ท้ายทอยตรึงให้ศีรษะของเธอนิ่งอยู่กับที่ แล้ว อัสนีก็ก้มลงมาใช้ริมฝีปากหนาประกอบริมฝีปากบางเฉียบของณดา เขาค่อย ๆ จูบริมฝีปากบางอย่างแผ่วเบา แล้วก็เพิ่มแรงบดเคล้า อย่างหิวกระหาย ณดาได้แต่ตกใจทำอะไรไม่ถูก อยากจะผลักร่างหนาให้ถอยห่างแต่เธอกลับไม่มีแรงแม้จะต่อต้านชายหนุ่ม เธอรู้สึกร้อนวูบวาบ ไปทั่วร่าง เหมือนกับวิญญาณออกจากร่าง เธอบอกไม่ถูกว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ด้วยความที่ไม่เคยถูกผู้ชายคนไหนจูบมาก่อนในชีวิต ทำให้เธอทำตัวไม่ถูก ได้แต่โอนอ่อนผ่อนตามแรงชักจูงของเขาโดยไม่รู้ตัว

อัสนีนั้น เมื่อได้สัมผัส กับรสจูบอันแสนหวานจากสาวน้อยไร้เดียงสาอย่างณดา ทำให้เสือร้ายที่อยู่ในตัว ได้แต่คำรามก้อง ด้วยความฮึกเหิม เธอกำลังทำให้เขา ทรมาน เพราะความไม่ประสาของเธอ ก่อนที่อัสนีจะห้ามใจตัวเองไม่ได้ เสียงเคาะประตูก็ดังขัดจังหวะขึ้นซะก่อน

และนั้น ทำให้สติของทั้งคู่ถูกกระชากกลับมาสู่ปัจจุบันทันที ณดารีบออกแรงผลักร่างหนาให้ถอยออกห่าง อย่างแรง ซึ่งอัสนีก็ยอมถอยห่างแต่โดยดี แต่ก็ยังไม่วายส่งสายตาหวานเชื่อมมาให้เธอพร้อมกับยิ้ม กริ่ม

“ห้ามยิ้ม นะ หันไปด้วย “ณดาตวาดชายหนุ่มด้วยความโมโห โมโหที่ตัวเองไม่สามารถต้านทานเขาได้ และโมโหที่เขา มาฉวยโอกาสกับเธอแบบนี้ณดา ลุกจากเก้าอี้อย่างรวเร็ว พร้อมกลับ ใช้เท้าเหยียบไปที่เท้าของชายหนุ่มอย่างแรง

“โอ้ย ณดา พี่เจ็บนะ “อัสนีได้แต่รองเสียงหลงไม่คิดว่าเธอจะเหยียบมาเต็ม ๆ แบบนี้ด้วยเพราะ ส้นรองเท้าที่เธอใส่ค่อนข้างแหลม

“ดีเจ็บนะดี นี่มันยังน้อยไปที่คุณทำกับณดาเมื่อครู่นี้ “หญิงสาวบอกเสียงเขียวแล้วตวัดสายตามองอย่างเอาเรื่อง

“ทำไม พี่ก็เห็น ณดาให้ความร่วมมือดีนี่” อัสนีเอ่ยเย้าหญิงสาวและส่งยิ้มกรุ้มกริ่มมาให้เธออีกครั้ง

“ก็บอกว่าห้ามยิ้มไง หยุดยิ้มนะ” ณดา ส่งเสียงดุชายหนุ่มอีกครั้ง

“ทำไมละ ก็พี่มีความสุขก็ยิ้มสิ” อัสนีเอ่ยบอกเธอ และก่อนที่สงครามย่อย ๆ จะเกิดขึ้น ประตูห้องก็ถูกเปิดเข้ามา ศักดานั่นเอง ที่มาพร้อมกับเอกสารอีกสองแฟ้ม

“เอ่อคุณณดาครับ นี่เป็นข้อมูลที่คุณณดาขอเอาไว้นะครับ” ศักดาบอกหญิงสาวและเดินมาที่โต๊ะทำงานของเธอ พร้อมกับวางแฟ้ม

“ขอบคุณคะ “ณดาหันไปกล่าวขอบคุณชายหนุ่ม

แต่ศักดาก็รู้สึกแปลกๆ เพราะเขาสัมผัสได้ถึงรังสี อำมหิตลอยอบอวลในห้องนี้

เขาจึงได้หันไปทางเพื่อนของเขา ก็เห็นชายหนุ่มกำลัง ยิ้ม กริ่มและมองมาที่ หญิงสาวอยู่ด้วย

“ท่านประธานครับ ได้เวลา เข้าประชุมแล้วนะครับ “ศักดาเอ่ยเตือน

“อือ รู้แล้ว “อัสนีเอ่ยบอกแต่สายตาไม่ได้ละจากใบหน้างดงามนี้เลย

“เชิญครับ “ศักดาบอกอีกครั้ง

“เดี๋ยวพี่เข้าประชุมก่อนนะ ตอนเย็นพี่จะไปส่งที่บ้านรอพี่ด้วย” อัสนีบอกหญิงสาวเสียงทุ้ม

ณดาไม่ได้ตอบว่าอะไร เพราะชายหนุ่มเดินไปก่อนแล้ว เธอจึงได้แต่ถอนหายใจกับพฤติกรรมของชายหนุ่มที่เดี๋ยวดี เดี๋ยวก็ร้ายใส่เธอ สงสัยจะเป็นโรคคนแก่ ณดาได้แต่ค่อนแคะชายหนุ่มในใจ