We use cookies

When you visit our website, if you give your consent, we will use cookies to allow us to collect data for aggregated statistics to improve our service and remember your choice for future visits. Cookie Policy & Privacy Policy

Dear Reader, we use the permissions associated with cookies to keep our website running smoothly and to provide you with personalized content that better meets your needs and ensure the best reading experience. At any time, you can change your permissions for the cookie settings below.

If you would like to learn more about our Cookie, you can click on Privacy Policy.

Your cookies settings

Strictly cookie settingsAlways Active

Performance/Analytical Cookies

Functionality Cookies

Advertising Cookies

Targeting Cookies

ic_arrow_left

ตอนที่ 6 เข้าใจผิดกันไปใหญ่แล้ว

2755 Words

เมื่อนั่งมาในรถได้สักพักแล้ว อัสนีก็เอ่ยถาม เธอขึ้นมาทันที ด้วยน้ำเสียงเที่ติดจะไม่พอใจนิด ๆ กับเรื่องที่เกิดขึ้น “ทำไมณดา ถึงขัดคำสั่งพี่” อัสนีเอ่ยถามทันที “ณดา ไม่ได้ขัดคำสั่ง “หญิงสาวเถียงกลับทันควัน “อย่างนี้เขาไม่เรียกขัดคำสั่งแล้วเขาเรียกอะไรละ บอกพี่หน่อยสิ” “ณดามีความจำเป็น และอีกอย่าง ณดา ไม่ชอบให้ใครมาออกคำสั่งกับณดา พี่อัสจะมาทำเหมือนณดา เป็นเด็กในปกครองของพี่อัสไม่ได้ “หญิงสาวต่อว่าชายหนุ่มกลับไป “แต่ณดา เป็นคู่หมั้นของพี่นะ “อัสนีเอ่ยเสียงเข้ม “ต่อไปไม่ใช่แล้ว “ “หมายความว่ายังไง ที่ว่า ต่อไปจะไม่ใช่” อัสนีถามเสียงเข้ม “ก็อย่างที่เราเคยคุยกัน ว่าณดาจะถอนหมั้น แน่นอน “หญิงสาวบอกเสียงเรียบและปรายตามามองชายหนุ่ม นิดหนึ่ง “แต่พี่จำได้ว่าเราคุยกันว่า จะไม่ถอนหมั้น นะ ณดาคงจะจำผิดจริง ๆ “อัสนีแหย่หญิงสาวยิ้ม ๆ อย่างอารมณ์ดี เขาใจแล้วว่าณดา คือคนที่ดื้อเงียบพอตัวทีเดียว แต่แค่นี้เขาสามารถจัดการได้แน่นอน อัสนีได้ยิ้มกริ่มกับความคิดของตัวเอง “เอา ละ ถึงแล้ว พี่คงไม่ได้เข้าไปส่งในบ้าน ณ เพราะมันดึกแล้ว ไม่อยากรบกวนคุณน้า ไว้เจอกันพรุ่งนี้ที่บริษัท นะ “อัสนีบอกหญิงสาว พร้อมกับโน้มใบหน้ามาจูบแก้วนวลเบา ๆ อย่างรวดเร็วจนหญิงสาวตั้งตัวไม่ทัน ได้แต่อึ้งกับการกระทำของเขา อัสนีจึงได้แต่ ส่งยิ้มหวานมาให้เธอแทน “คุณ .....” หญิงสาวได้แต่ อึ้ง พูดอะไรไม่ออก “อะ ๆ เรียกใครว่าคุณ” อัสนีหันมาเอ่ยถามนั้น จึงทำให้ณดารีบปลดเข็มขัดนิรภัย เพื่อที่จะลงจากรถทันทีเพราะถ้าขืนอยู่ต่อไม่รู้ว่าเขาคิดจะทำอะไรอีก “กลับไปได้แล้ว ณดา จะเข้าบ้านแล้ว คะ” หญิงสาวบอกชายหนุ่ม แล้วก็เดินเข้าบ้านไป “หลับฝันดีนะครับ ณดา” อัสนียังมิวายตะโกนตามหลังเธอไป จากนั้นชายหนุ่มก็ขับรถกลับบ้านของเขาเช่นเดียวกัน ………………………………………… ภรณ ขับรถด้วยความเร็วคงที่เพื่อไปส่งแพรวา และทั้งคู่ต่างนั่งเงียบมาในรถได้สักพักก่อนภรณเอ่ยกับเธอ “เอ่อ น้องแพม เป็นเพื่อนกับ ณดา นานแล้วเหรอครับ” ภรณเอ่ยถามหญิงสาวเมื่อนั่งมาในรถด้วยกัน “คะ ก็ตั้งแต่ ไปเรียนต่างประเทศด้วยกันนะคะ “แพรวาตอบชายหนุ่ม “แล้วน้องแพมเรียนจบมาด้านไหนเหรือครับ” “แพม และณดา เรียนด้านการเงินมานะคะ” “อ้อครับ “ “เอ้อ หลังข้างหน้านี้และคะ “แพรวาบอกชายหนุ่มเมื่อ ถึงบ้านของเธอแล้วทั้งคู่ก็ลงจากรถเพื่อสลับที่นั่งกัน เพราะ ภรณนั้น ขับรถของหญิงสาว มาส่ง ส่วนรถของเขานั้น ศักดาขับตามหลังมา และจอดรอเขาอยู่ด้านหลัง นั่นเอง “น้องแพมเข้าบ้านเถอะครับ พี่จะรอให้น้องแพมเข้าบ้านก่อนแล้วพี่ก็จะกลับครับ” ภรณเอ่ยบอกเธอ เสียงทุ้ม “ขอบคุณนะคะที่มาส่ง แพมขอตัวก่อนนะคะ” แพรวาบอกชายหนุ่มจบก็ขับรถเข้าบ้านไปทันที และภรณก็เดินมาขึ้นรถที่จอดรออยู่ด้านหลัง “แกรู้ไหมเนี๊ยะว่าแกลงทุนมากเลย ไอ้รณ “ศักดาเอ่ยแซวเพื่อนรักยิ้ม ๆ “เออ น่ะ เราเป็นสุภาพบุรุษก็ต้อง คอยเทคแคร์สาวงามสิ” ภรณตอบยิ้ม ๆ และสายตาไม่ได้ละจากบ้านหลังงามของหญิงสาวเลย “เออ พ่อสุภาพบุรุษ สุดหล่อ” ศักดาเอ่ยเหน็บเพื่อนรักอย่างหมั่นไส้ “กลับกันดีกว่า ฉันจะไปคุยกับคุณพ่อซะหน่อยเกี่ยวกับเพื่อนของท่าน และธุรกิจของท่าน “ภรณตอบยิ้ม ๆ พร้อมกับแผนการในใจ ว่าเขาจะทำยังไงให้ได้ใกล้ชิดกับ ผู้หญิงคนที่เขาสนใจในตอนนี้ “ฉันรู้แกมีแผน ไอ้รณ “ศักดาพูดดักคอเพื่อน และสองหนุ่มก็ได้แต่ส่งยิ้มให้กัน อย่างรู้กัน แล้วก็ขับรถกลับไปที่โรงแรม ทันที ………………………………………. วันนี้ณดา มาทำงานแต่เช้า เพราะเธออยากมาดูข้อมูลที่ศักดาเอามาให้เมื่อวาน แต่เว่าเธอยังไม่ได้ดูเลย หญิงสาวนั่งทำงานอย่างตั้งใจ และเธอรู้สึกว่า แผนงานขายมีปัญหาเรื่องการเบิกจ่ายเงิน แน่ ๆ เธอจึงได้ตัดสินใจเรียกหัวหน้าแผนงานขายมาสอบถามทันที ว่าทำไมตัวเลขการเบิกจ่ายจึงได้เยอะมากมายอย่างนี้ในการซื้อของให้ลูกค้า ซึ่ง ราคาในท้องตลาดทั่วไปไม่น่าจะแพงขนาดนั้น สักพัก หัวหน้าแผนงานขายก็เคาะประตูแล้วก็เดินเข้ามา “เชิญนั่งคะ คุณ ประกิจใช่ไหมคะ” ณดาเอ่ยถามชายวัยกลางคนตรงหน้า ที่ตอนนี้เขาเองก็มองเธอนิ่งเช่นกัน “ไม่ทราบว่ามีอะไรเหรอครับ” นายประกิจเอ่ยถามเธอเสียงเข้ม “พอดีดิฉันอยากจะสอบถามเกี่ยวกับการเบิกจ่าย เงินเพื่อซื้อของให้กับลูกค้า นะคะ” ณดาเอ่ยเข้าตรงประเด็นทันที โดยไม่ต้องเกริ่น “ทำไมเหรอครับ “เขาถามกลับอีกครั้งด้วยท่าทีเฉยเมยและณดารู้สึกได้ว่า เขาไม่รู้สึกสะทกสะท้านใด ๆ “ดิฉัน พบว่าตัวเลข ที่ทางแผนงานขายเขียนเบิก มันจะต่างกับราคาในบิลที่ทางร้านส่งมากเลยนะคะ ซึ้งในความเป็นจริง มันน่าจะเท่ากันหรือน้อยกว่านี่คะ” ณดา บอกเขาในสิ่งผิดปกตินั้น ซึ่งมันอาจจะเป็นความผิดพลาดของร้านหรืออะไรก็แล้วแต่ แต่จำนวนเงินที่เบิกก็ต้องตรงกับบิล “น่าจะผิดที่ทางร้านนะครับ เพราะเราก็เบิกตามงบที่ได้รับนี่ครับ เรื่องเล็กน้อยแค่นี่เอง ไม่มีอะไรหรอกครับเดี๋ยวผมจะให้ลูกน้อง ให้ทางร้าน แก้ไขบิลมาใหม่นะครับ” นายประกิจ บอกหญิงสาวทันที “เหรอคะ แต่รู้สึกจะพลาดบ่อยนะคะ จากที่ดูสถิติมา “ณดาบอกชายวัยกลางคนตรง ๆ และนั่นทำให้ เขามีท่าทางไม่พอใจทันที “คุณผู้ช่วยเพิ่งจะเข้ามา จะรู้ระบบการทำงานมากน้อยแค่ไหนกันครับ ที่นี่เขาเป็นแบบนี้ ก่อนหน้าผู้จัดการคนก่อนก็ไม่เห็นจะเป็นไรนี่ครับ “ประกิจเอ่ยกับเธอเสียงเข้ม “ในเมื่อมันไม่ถูกต้องก็ต้องแก้ไขสิคะ ไม่ใช่ปล่อยผ่าน แบบนี้” ณดาบอกเสียงดัง ทันทีด้วยความไม่พอใจนิดๆ ที่เขาทำเหมือนเป็นเรื่องปกติ “ถ้าไม่มีอะไรแล้วผมขอตัวนะครับ คุณผู้ช่วย ผมยังมีงานที่ต้องทำอีกเยอะ” นายประกิจพูดเสร็จก็เดินออกไปทันทีโดยไม่สนใจเธอเลย ทำให้ ณดา รู้ว่า เธอกำลังถูกท้าทาย และเขาคงคิดว่าเธอ เป็นเด็ก และมาใหม่ เมื่อหัวหน้าแผนงานขายออกไปได้สักพัก อัสนีก็เดินเข้ามาในห้องของหญิงสาว และตอนนี้เขาก็เห็นเธอ นั่ง ทำงานอย่างเคร่งเครียดที่เดียว “ทำไมต้องเคร่งเครียดขนาดนั้นด้วยละ มีปัญหาอะไรหรือเปล่า” อัสนีเอ่ยถามหญิงสาวด้วยความสงสัย แต่เขาก็พอจะรู้หลังจากเห็นนายประกิจ เดินออกไป นั่นแหละเขารู้ถึงเรื่องผิดปรกตินี้ และเขาก็จับตาดูอยู่ แต่เขาก็ทำแบบเงียบ ๆ เพราะไม่ต้องการให้คนผิดรู้ตัวก่อน นั่นจึงทำให้เขาทำเหมือน ไม่สนใจอะไรมาก และเขาคิดว่า ณดา คงจะเห็นถึงความผิปกตินั้นแน่นอน “เรื่องงานนะคะ ว่าแต่ พี่อัสมีอะไรหรือเปล่าคะ “ณดา เอ่ยถามโดยไม่มองหน้าเขาด้วยซ้ำ แต่เขากลับ ชอบเวลาที่เธอตั้งใจทำงานแบบนี้ เหมือนกับว่าเป็นคนระคนเลย ที่เดียว มีความมุ่งมั่น และไม่สนใจสิ่งรอบข้างเป็นเสน่ห์อีกด้านของเธอจริง ๆ “อ้อ พอดีจะมาบอกว่า วันหยุดที่จะถึง ณดาเตรียมตัวไปสัมมนาที่กูเก็ต กับพี่นะ “อัสนีเอ่ยบอกเธอคำพูดนั้นทำให้ ณดาต้องเงยหน้ามองเขา ด้วยความแปลกใจ “อะไรนะคะ ไปสัมมนางั้นเหรอ “ณดาถามกลับอย่ารวดเร็ว “อือ ทำไมมีปัญหาอะไรหรือเปล่า” อัสนีก้มหน้ามาถามเธอ “เอ่อ เปล่าคะ “ณดาได้แต่อ้อมแอ้มตอบแล้วก้มหน้าทำงานต่อ “ถ้าอย่างนั้นก็ดี ณดาทำงานต่อเถอะพี่ขอตัวทำงานเหมือนกัน” อัสนีบอกเธอเสร็จก็หันหลังเดินออกไป แต่ใบหน้านั้น แต้มยิ้มมุมปาก อย่างมีเลศนัย ณดานั่งทำงานสักพัก เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น เธอจึงกดรับสาย เมื่อเห็นเบอร์ที่โทรเขามา “ฮันโหล แพม ว่ายังไงจ้ะ” หญิงสาวเอ่ยทักทายไปในโทรศัพท์ “ณดา วันหยุดนี้ว่างไหม “แพรวาเอ่ยถามเพื่อนรัก “วันหยุดนี้เหรอ ไม่ว่างนะ ณดาต้องไปสัมมนาที่ภูเก็ตนะ “ณดา เอ่ยบอกเพื่อน ทันที “ที่ไหนนะ ภูเก็ตเหรอ “แพรวาเอ่ยถามอย่างตื่นเต้น “อือ ภูเก็ต “ “แพมก็จะไปภูเก็ต เหมือนกัน ดีเลย เดี๋ยวไปด้วยกันนะ “แพรวานัดแนะ กับเพื่อนรัก “อ้าวแล้วแพมไปเที่ยวเหรอ แต่ณดาไปสัมมนานะ” “ก็ไม่เชิงหรอก ไปแทนคุณพ่อนะ ประชุมสัมมนาเหมือนกันนี่ละ” แพรวาบอกเพื่อนกลับไป และคิดย้อนกับไปตอนเช้าเมื่อเธอได้รับโทรศัพท์จากผู้เป็นพ่อ ท่านบอกให้เธอไปประชุมที่ภูเก็ตแทนท่านด้วย ตอนแรกเธอก็งงว่าเป็นไปได้เหรอที่พ่อของเธอจะพลาดงาน สำคัญถึงสองงาน แถมยังให้เธอไปแทน ทุกครั้งแบบนี้ น่าแปลกในความรู้สึกเธอ แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็ปฏิเสธไม่ได้ “งั้นเราค่อยนัดเจอกันที่โน่น เวลาพักก็ได้ “ณดา นัดแนะกับเพื่อน “โอเค ตามนี้ อย่างนั้นแพมไม่รบกวนณดาทำงานแล้ว แค่นี่นะ บายจ้า” “จ๊ะ” จากนั้น หญิงสาวก็กดวางสายไป และทำงานต่อ เมื่อใกล้เวลาเที่ยง เธอจึงได้สะพายกระเป๋าเตรียมจะออกไปทานข้าวที่ห้องอาหารด้านล่างที่เคยไปกับ อัสนี เพราะเธอไม่อยากออกไปข้างนอก ท่านที่นี่สะดวกกว่า หญิงสาวเดินเปิดประตูออกมา แล้วก็เดินไปที่ ลิฟท์เพื่อที่จะลงไปที่ห้องอาหาร เมื่อมาถึงห้องอาหาร เธอเลือกที่นั่งที่อยู่มุมของร้าน มีต้นไม่ประดับตั้งบังเล็กน้อย ณดานั่งรออาหารมาเสิร์ฟ อยู่ นั้น ก็ได้ยินบทสนทนา ดังให้ได้ยิน “นี่เธอ เมื่อสักครู่เห็นไหม “เสียงของหญิงสาวคนหนึ่งพูดขึ้น “เห็นอะไร “อีกคนก็ถามกลับ “ก็ ท่านประธานกับคุณภิรณี คนสวยนะสิ” “อ้อ เห็น เดินควงกันออกไปด้านนอก นะ แต่ดูแล้ว ก็เหมาะสมกันดีนะ สวยหล่อทั้งคู่เลย” “แต่ท่านประธานมีคู่หมั้นแล้วไม่ใช่เหรอ “ “แหมเธอ คู่หมั้นแต่ในนาม ที่ไม่เคยเห็นเลย แล้วอยู่ ดี ๆ มาปรากฎตัว เนี๊ยะ กับแฟนที่คบกันมาหลายปี และควงกันไปไหน ๆ จนคนเขา รู้กันทั่ว เธอคิดว่าใครคือตัวจริงละ” “เนาะ มันก็ใช่ นะ แต่ฉันว่า คงจะยุ่งน่าดูเลย แต่เฮ้ออย่าไปยุ่งเรื่องของเจ้านายเลย ทานข้าวกันดีกว่า รีบไปทำงาน งานฉันกองเต็มเลย” “อือ ว่างั้นแหละทานเถอะ” เมื่อเสียงคุยกัน จบลงณดา ก็ได้แต่คิดตาม ในเมื่อเขามีคนรักอยู่แล้ว ถ้าอย่างนั้นก็คงง่ายที่จะขอถอนหมั้น แต่ทำไมในเมื่อเขามีคนรักอยู่แล้วทำไมเขาต้องยื้อ เวลา ไม่ยอมถอนหมั้นด้วยละ แถม ยังแสดงออกว่าเขาแคร์เธอ แบบนี้ด้วย หรืออาจจะเป็นนิสัยของผู้ชายเจ้าชู้หรือเปล่า ณดาได้แต่ ครุ่นคิด แต่ถึงอย่างไร เธอจะต้องจัดการเรื่องถอนหมั้นแน่นอน เธอจะไม่ไปเป็นมือที่สามของใครแน่ ๆ แต่ เอ๊ะ ทำไมนะ เธอรู้สึกหน่วง ในอก เมื่อคิดว่าเขามีคนรักแล้ว ทั้ง ๆ ที่ตอนแรก เธอมีความตั้งใจจะถอนหมั้นกับเขาอยู่แล้วนี่นา ความรู้สึกนี้มันเกิดขึ้นมาได้ยังไงกันนะ ณดาได้แต่คิดสับสนในใจ เมื่อ รับประทานอาหารเสร็จแล้ว ณดา กลับขึ้นมาทำงานต่อ เมื่อกดลิฟท์ เพื่อที่จะไปที่ชั้นบนสุดของห้องทำงาน ขณะที่เธอกำลังกดปิดลิฟท์ก็มีมือของใครคนหนึ่งยื่นเข้ามาพอดี ไม่ใช่ใคร อัสนีนั้นเอง ชายหนุ่มแทรกตัวเขามาทันก่อนที่ลิฟท์จะปิด “ไม่คิดจะรอเลยนะ “ชายหนุ่มเอ่ยเย้าเมื่อเข้ามาในลิฟท์แล้ว “ก็ไม่รู้ว่าท่านประธานจะเดินมาด้วยนี่คะ” ณดาเอ่ยบอก “อือ ท่านประธาน “อัสนีหันมาจ้องหน้าหญิงสาวกับสรรพนามที่เธอเรียกเขา “คะ ท่านประธาน ทำไมเหรอคะ” ณดาเอียงคอถาม “เปล่า “อัสนีไม่ตอบอะไร “แล้ววันนี้ณดา ทานเข้าที่ไหนเหรอ” อัสนีชวนเธอคุย “ห้องอาหารด้านล่างคะ “ “พี่เดินไปหาที่ห้อง ไม่เห็นว่าจะชวนไปทานข้าวข้างนอก ด้วยกัน” อัสนีบอกเธอ “ดีแล้วคะ ไม่อยากไปเป็น กขค ของท่านประธานกับแฟน หรอกคะ” ณดาเอ่ยตอบ และไม่มองหน้าชายหนุ่ม และคำตอบนั้นทำให้ อัสนีหันมามองเธอทันที “อะไรนะ ณดาว่า เป็น กขค ใคร แล้วใครที่ว่าแฟนพี่” อัสนีเอ่ยถามเสียงเข้ม “แหมไม่ต้องอายหรอกคะ ใคร ๆ เขาก็รู้กันทั้งนั้น ดีซะอีก เรื่องถอนหมั้นจะได้ง่าย ขึ้น “ณดาเอ่ยกับชายหนุ่มเหมือนเป็นเรื่องปกติ “เดี๋ยวนะ ณดา พี่มีแต่คู่หมั้น และคู่หมั้นพี่ก็คือณดา แล้วพี่จะมีแฟนที่ไหน “อัสนีเอ่ยถามเธอด้วยความแปลกใจ และเขาไม่แน่ใจกับคำพูดของเธอว่าทำไมเธอจึงได้พูดแบบนั้น “แหม ก็คุณ ภิรณี ไงคะ ใครก็รู้ทั้งบริษัท ไม่ต้องคิดมาก คะ ณดาเข้าใจท่านประธานคะ ไม่ต้องกังวลนะคะ ทุกอย่างจะเรียบร้อยคะ “ณดาเอ่ยบอกชายหนุ่ม ที่ตอนนี้ยืนมองเธอเขม็ง ที่เดียว “ใครบอกว่า ณี เป็นแฟนพี่ เราแค่ทำธุรกิจร่วมกันเท่านั้น “อัสนีรีบปฏิเสธ ซึ่งมันก็เป็นความจริง เพราะเขาไม่เคยคิดเกินเลยกับภิรณีด้วยซ้ำ นอกจากแค่น้องสาวของเพื่อนเท่านั้นเอง “อือ คะ “ณดาตอบรับแค่นั้น ก็พอดีกับประตูลิฟท์เปิดออก และเธอก็เดินกลับไปที่ห้องทำงานของเธอ แต่ กลับมี อัสนีเดินตามมาที่ห้องทำงานของเธอด้วย “เอ่อ ท่านประธานมีงานอะไรจะสั่ง เหรอคะ “ณดาหันมาถามเมื่อเห็นชายหนุ่มเดินตามเข้ามาในห้องทำงานด้วย “เปล่า แค่ต้องการคุยกับณดา เรื่องเมื่อกี้ เรายังคุยกันไม่รู้เรื่องเลย “อัสนีเอ่ยบอกเธออีกครั้ง “คุยอะไรคะ รู้เรื่องแล้ว คะ ไม่ต้องอธิบายอะไร มันไม่ใช่เรื่องใหญ่โตอะไร เราสองคนมีอิสระ ที่จะคบใครก็ได้ ไม่ต้องคิดมากกับเรื่องหมั้นหมายที่เกิดขึ้น ไม่มีใครรู้หรอกคะ ถึงแม้เราจะถอนหมั้นกัน ก็ไม่มีใครสนใจหรอก จริงไหมคะ พี่อัสไม่ต้องกังวล คะ รับรองไม่กระทบกับความรักของพี่ กับคนรักแน่นอน” ณดา บอกเป็นตุเป็นตะ โดยที่อัสนีได้แต่ยืนฟังเธอพูดด้วยความรู้สึก ไม่ชอบใจกับคำพูดของเธอ ที่คิดเอง เออเองเสร็จสรรพ “ณดา ทำงานต่อเถอะ เดี๋ยวพี่ต้องเข้าประชุมก่อน “อัสนีตัดบท เพราะเขาคิดว่า อธิบายตอนนี่ก็ไม่จบ แน่ ฉะนั้นเขาจะปล่อยไปก่อน ไปภูเก็ตเมื่อไหร่ เขาคุยกับเธอให้รู้เรื่อง อัสนีคิดในใจแล้วก็เดินออกจากห้องทำงานของเธอไป โดยมีสายตาของณดามองตามด้วยความงุนงงที่เห็นท่าทางของเขาดูเคร่งเครียดแปลก ๆ “อะไรของเขา แปลกคน สงสัยจะระแวงมากจนเกินไป หรือว่า ตกใจที่เรารู้เรื่อง แฟนของเขา แล้วช๊อค “ณดาได้แต่ พึมพำกับตัวเอง อย่างงง ๆ ก่อนจะก้มหน้าทำงานต่อไป

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more