ตอนที่ 8 คำสารภาพ
1535 Words
หลังจากที่เสวี่ยอี้เดินทางกลับมายังจวนของตนผ่านทางช่องประตูลับทางเดิมที่ออกไป นางก็แอบไปเปลี่ยนอาภรณ์ในห้องอาบน้ำและเดินมุ่งหน้าไปยังเรือนของตนพร้อมกับถานเอ้อร์ เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
แต่เมื่อไปถึงที่เรือน นางก็พบว่า ซือมิ่ง องครักษ์คนสนิทของอ๋องแปด กำลังยืนอยู่บริเวณด้านหน้าของเรือนพลางทำท่าชะโงกศีรษะมองหาบางอย่างอยู่
ถานเอ้อร์เมื่อเห็นเช่นนั้น นางก็เดินเข้าไปเอ่ยสอบถามแทนนายของตนด้วยความสงสัย “เจ้ามีเรื่องอันใดหรือซือมิ่ง เหตุใดถึงมายืนด้อม ๆ มอง ๆ เช่นนี้”
“ท่านอ๋องมีประสงค์ให้นายหญิงเจ้า ไปหาที่เรือนวันนี้” ซือมิ่งกล่าว
ถานเอ้อร์พยักหน้าเป็นนัยว่ารับทราบแล้ว ก่อนที่จะเดินนำเรื่องส่งต่อไปยังนายหญิงของตน “คุณหนูเจ้าคะ...ท่านอ๋องประสงค์ให้คุณหนูไปหาที่เรือนวันนี้เจ้าค่ะ”
เมื่อได้ยินเช่นนั้น เสวี่ยอี้ก็รู้สึกไม่ไว้วางใจอ๋องแปด ที่อยู่ดี ๆ ก็มาทำตัวแปลกประหลาดจากที่เคยปฏิบัติกับตน นางจึงเอ่ยปฏิเสธทันใดอย่างไม่ลังเล “ข้าไม่ไป!”
ถานเอ้อร์รับคำจากเสวี่ยอี้และรีบเดินไปบอกซือมิ่งทันใด “คุณหนูข้าไม่ไป...ฝากเจ้าไปบอกท่านอ๋องด้วย”
ซือมิ่งแสดงสีหน้าเจื่อนเสมือนว่าตนเป็นผู้ถูกปฏิเสธเองอย่างไรอย่างนั้น
ก่อนที่จะกลับไปที่เรือนของอ๋องแปดและถ่ายทอดคำพูดของเสวี่ยอี้ไปให้อ๋องแปดได้ฟังอย่างชัดเจนโดยไม่บิดเบือน “นายหญิงบอกว่า...ไม่ไปขอรับ"
อ๋องแปดรู้สึกเหมือนโดนหยามเกียรติที่โดนปฏิเสธเช่นนั้น เขาเขวี้ยงปาแจกันที่อยู่ตรงหน้าทิ้งลงพื้นด้วยความโมโห “บังอาจ! นางกล้าปฏิเสธข้าได้อย่างไรกัน”
“เอ่อ..คือ..กระหม่อมคิดว่า นายหญิงอาจจะเหนียมอายก็ได้ขอรับ"
“เหนียมอายงั้นหรือ...หึ! สตรีนางไหนเหนียมอายแล้วแสดงท่าทีกับข้าเช่นนี้ แถมวันนี้ นางก็หนีออกไปพบกับชายชู้อีก เจ้าว่านางเหนียมอายงั้นหรือ!!!” อ๋องแปดเอ่ยตะคอกลั่นด้วยความเกรี้ยวกราด
“ท่านอ๋องใจเย็น ๆ ก่อนนะขอรับ”
อ๋องแปดไม่รับฟังคำใดจากซือมิ่ง พลางเอ่ยสั่งการเสียงลั่น “เจ้าจงไปบอกถานเอ้อร์ ว่าข้าจะไปนอนพักกับเสวี่ยอี้ที่เรือน แล้วให้นางออกจากไปเรือน ก่อนที่ข้าจะไปถึงเรือน"
“ขอรับท่านอ๋อง” ซือมิ่งเอ่ยรับคำสั่ง
ณ เรือนพักของเสวี่ยอี้
เมื่อเวลาล่วงเลยไปถึงยามพลบค่ำ เสวี่ยอี้ในอาภรณ์สีขาวตัวบาง ที่เพิ่งอาบน้ำชำระร่างกายเสร็จ ก็เดินเข้ามาในเรือนพักของตน เพื่อหวังที่จะพักผ่อน
แต่เมื่อมาถึง นางก็พบว่า อ๋องแปด กำลังยืนหันหลังรอนางอยู่ที่ปลายเตียงนอนของนาง
“ท่านอ๋อง...เข้ามาได้อย่างไรเพคะ” เสวี่ยอี้เอ่ยถามน้ำเสียงแข็งด้วยความประหลาดใจ
“เหตุใดข้าจะเข้ามาไม่ได้ ก็ในเมื่อข้าเป็นสามีของเจ้า”
หลังเอ่ยจบอ๋องแปดก็ค่อย ๆ หันตัวและเดินเข้าหาเสวี่ยอี้ใกล้ชิดมากขึ้น
คำพูดนั้น ไม่ทำให้รู้สึกยินดียินงามเลยแม้แต่น้อย แต่กลับทำให้รู้สึกถูกเหมือนจองจำเสียมากกว่า ไม่ยุติธรรมเลย...นอกจากความร้ายกาจ เจ้าอารมณ์ ของท่านแล้ว ข้าก็ไม่เห็นสิ่งใดในตัวท่านอีกเลย ท่านไม่เหมาะสมจะเป็นสามีของข้าเลยสักนิด
“ท่านอ๋องมาหาหม่อมฉันถึงที่นี่ มีเรื่องอันใดหรือเพคะ” เสวี่ยอี้พยายามเอ่ยถามอีกครั้ง
“ข้าจะมาคาดคั้นเอาความจริงกับเจ้า” อ๋องแปดเอ่ยใบหน้าเรียบนิ่ง
“คาดคั้น...เรื่องใดกันเพคะ”
“วันนี้เจ้าทำอะไร รู้อยู่แก่ใจดี เจ้าจะยอมสารภาพกับข้าเองหรือไม่”
เสวี่ยอี้พลันคิดไปได้ว่า อ๋องแปดจะต้องรู้ว่านางแอบออกไปข้างนอกเป็นแน่ นางจึงเกิดอาการประหม่าสั่นและทำตัวไม่ถูก “เอ่อ...คือ...หม่อมฉันแค่…”
“แค่อะไร! เจ้าไปทำอะไรมา ยอมรับแล้วใช่หรือไม่”
“หม่อมฉันขออภัยเพคะ ที่แอบออกไปนอกจวน โดยที่ไม่บอกท่านอ๋องก่อน”
“แล้วเจ้าออกไปทำไม!”
“หม่อมฉันอยากออกไปสูดอากาศด้านนอกบ้างเพคะ ก็เลยคิดว่า จะออกไปแค่ครู่เดียว แล้วรีบกลับมาภายในเวลาไม่ช้า”
อ๋องแปดแสยะยิ้มออกมา ก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม “โกหก!”
“โกหกอะไรกันเพคะ หม่อมฉันบอกความจริงทั้งหมดแล้ว” เสวี่ยอี้เอ่ยพลางชักสีหน้าไม่พอใจ นี่ข้ากำลังถูกสอบสวนอะไรอยู่หรือ ข้ามิได้เป็นนักโทษเสียหน่อย
“เจ้าน่ะ! ออกไปพบชายชู้ เจ้าคิดว่าข้าไม่รู้งั้นหรือ”
เสวี่ยอี้นิ่งชะงัก ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง จนนึกออกว่า อ๋องแปดคงจะส่งคนมาติดตามนางเป็นแน่ และชายชู้ที่ถูกกล่าวหานั้นก็คือ องค์รัชทายาท สหายของนาง หรือน้องชายของอ๋องแปด ซึ่งมิได้เป็นผู้อื่นไกลที่ไหน
“ท่านอ๋องเข้าใจผิดแล้วเพคะ”
“ข้าเข้าใจผิดอย่างไร ในเมื่อซือมิ่งเห็นเจ้ากับอ๋องสิบที่ท้ายตลาด”
“เป็นจริงเพคะ หม่อมฉันอยู่กับอ๋องสิบจริง ๆ แต่หม่อมฉันพบปะกันโดยบังเอิญ มิได้นัดหมายกันล่วงหน้าแต่อย่างใด”
“ข้าไม่เชื่อ!”
“ก็สุดแล้วแต่ท่านอ๋องจะคิดเพคะ หม่อมฉันก็ไม่รู้จะหยิบยกเอาสิ่งไหนมาเป็นพยานให้กับความบริสุทธิ์ใจของหม่อมฉันแล้ว”
อ๋องแปดนิ่งพลันครุ่นคิดทบทวน แต่อารมณ์ของอ๋องแปดก็มิได้สงบลงเลยแม้แต่น้อย เขาหันไปเอ่ยกับเสวี่ยอี้อีกครั้งด้วยน้ำเสียงฉุนเฉียว “หากเจ้าหลอกข้า...ข้าจะฆ่าเจ้า”
หลังเอ่ยจบ อ๋องแปดก็เอื้อมมือไปชักดาบเล่มยาวคมแหลมจ่อชี้ไปที่ใบหน้าของเสวี่ยอี้
เสวี่ยอี้ตกใจในสิ่งที่อ๋องแปดกระทำ เนื้อตัวของนางสั่นระริก หัวใจของนางเต้นรัวไม่หยุดนิ่ง เหตุใดท่านอ๋องถึงโหดเหี้ยมนัก
“ท่านอ๋องคิดว่าหม่อมฉันคบชู้จริง ๆ อย่างนั้นหรือ” สายตาของเสวี่ยอี้สุกสว่าง ประสานกับสายตาของอ๋องแปดขณะพูดอย่างจริงจัง
“แล้วเจ้าทำหรือไม่ล่ะ” ท่านอ๋องยังพยายามกล่าวคำพูดท้าทาย
“หม่อมฉันหรือท่านอ๋องกันแน่ที่กำลังคบชู้...ในใจของท่านมีสตรีนางไหนอยู่กันแน่เพคะ” น้ำตาของเสวี่ยอี้ค่อยๆ ไหลออกมา คำพูดทั้งหมดล้วนมาจากความอัดอั้นตันใจของนางที่เก็บเอาไว้เป็นเวลานาน
อ๋องแปดเริ่มกระอักกระอ่วนเมื่อเห็นเสวี่ยอี้แสดงอาการเช่นนั้น โดยปกติแล้วนิสัยของนางยิ่งยโสนักแต่เวลานี้นางกำลังร่ำไห้เพราะข้างั้นหรือ
“ขะ...ข้าขอโทษ” อ๋องแปดพูดจาตะกุกตะกัก พลางใช้มือจับที่แขนของเสวี่ยอี้เพื่อปลอบ
เสวี่ยอี้สะบัดแขนออกและหันตัวหนี ก่อนที่จะนำมือขึ้นปาดเช็ดน้ำตาที่ไหลอาบทั้งสองข้าง
“แล้วท่านอ๋องยอมรับใช่หรือไม่ ว่าในใจท่านอ๋องมีสตรีนางอื่นอยู่” เสวี่ยอี้เอ่ยถามเสียงอู้อี้พลางร้องเสียงสะอื้น
“ข้า....” อ๋องแปดสับสนกับตนเองว่าควรที่จะเอ่ยตอบหรือทำเช่นไรให้เสวี่ยอี้รู้สึกสบายใจขึ้น
“เหตุใดท่านอ๋องถึงอ้ำอึ้งกัน” เสวี่ยอี้ถามย้ำ “หม่อมฉันไม่งดงามใช่หรือไม่ เหตุใดท่านถึงมิอาจเปิดใจให้หม่อมฉันเสียที”
“จะ เจ้างดงามจนข้ามิอาจละสายตาได้ ถึงแม้ข้าอาจจะทำตัวไม่ดีกับเจ้าไปบ้าง แต่ข้าสาบาน ว่าความงดงามของเจ้าที่เอ่ยออกมาจากปากข้านั้น ล้วนเป็นความจริงทั้งสิ้น”
“แล้วเรื่องสตรีในใจพระองค์ล่ะเพคะ”
“ข้าเคยรักใคร่กับสตรีนางหนึ่งก่อนที่จะได้รับคำสั่งให้แต่งงานกับเจ้า เจ้าให้เวลากับข้าได้หรือไม่...เสวี่ยอี้ ข้าสัญญาว่าทุกอย่างจะต้องดีขึ้น” อ๋องแปดเอ่ยด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลอ่อนโยนเพื่อหวังให้เสวี่ยอี้เชื่อมั่นในคำพูดของเขา
เสวี่ยอี้ไม่เอ่ยตอบอันใด เพราะนัยน์ตาของนางที่จ้องมองอ๋องแปด เผยคำตอบทุกอย่างที่อยู่ในใจเอาไว้เรียบร้อยแล้ว
“คืนนี้...ข้านอนกับเจ้าได้หรือไม่”
“เพคะ”
หลังเอ่ยจบ อ๋องแปดก็ค่อยๆ ใช้มือจับที่ใบหน้าอันงามงดของเสวี่ยอี้ แล้วบรรจงจูบที่ริมฝีปากของนางอย่างอ่อนโยน ทะนุถนอม
เสวี่ยอี้ค่อยๆ ปิดตาลง พลางตอบรับจูบของอ๋องแปดอย่างนุ่มนวลเช่นเดียวกัน
ความรู้สึกที่ท่วมท้นถูกกลั่นออกมาผ่านรสจูบของทั้งคู่ อ๋องแปดอุ้มเสวี่ยอี้ไปยังเตียงนอน และทั้งคู่ก็ได้ประสานหยินหยางเฉกเช่นสามีภรรยาในที่สุด
- Writer
