“คุณลืมไปแล้วหรือไงว่าผมชื่อราเชน ไม่ได้ชื่อสมชาย ดังนั้นผมจึงไม่ใช่สุภาพบุรุษเหมือนผู้ชายคนนั้น ผมสาบานได้เลยว่าผมจะทำทุกอย่างที่ต้องการ โดยไม่คิดถึงความเหมาะสมหรือผิดชอบชั่วดีใดๆ ดังนั้นคุณกลับไปซะ อย่ามาวุ่นวายกับผมอีกเลย”
ดวงตาของเขามืดลึก และมองมาอย่างห่างเหินจนคนถูกมองน้ำตารื้น
“เพราะผมชื่อราเชน”
“ไม่ว่าคุณจะชื่ออะไร หวันก็รักคุณ...”
หล่อนยืนยันคำเดิมหนักแน่น
“หวันจะอยู่ที่นี่ทั้งคืน”
“แต่ผมไม่ต้องการให้คุณอยู่ที่นี่ ตรงหน้าของผม แม้แต่วินาทีเดียว กลับไปซะดาหวัน”
“ไม่กลับค่ะ หวันไม่มีทางกลับออกไป จนกว่าจะถึงเช้าวันใหม่”
แล้วดาหวันก็เดินไปกดล็อกประตูห้อง ก่อนจะก้าวกลับมาหยุดตรงหน้าของราเชนอีกครั้ง
“หวันรักคุณนะคะ”
“ผมชื่อราเชน”
“หวันรักคุณค่ะราเชน”
คนตัวโตชะงักกึกไปนานพอสมควร หล่อนเห็นแววตาอ่อนโยนจากเขา แต่ไม่นานมันก็จางหายไป เหลือเอาไว้แค่ความมืดมิด
“ผู้ชายที่คุณรักชื่
