กู่ถิงเซียงนิ่งอึ้ง ตัวแข็งทื่อชั่วขณะ หลงคิดว่าหากทำตัวเงียบๆ เรียบร้อยไม่กระโตกกระตากแล้วจะรอดเสียอีก วนกลับมาที่ข้าได้ไงเนี่ย!!
คนมันจะซวยช่วยไม่ได้จริงๆ สินะ
กู่ถิงเซียงยิ้มแห้ง หันไปทางเลี่ยงเหลียนเฉียวพร้อมเอ่ยอย่างสุภาพ “ข้าไม่ได้มีเจตนาจะใส่มาโอ้อวด”
อุตส่าห์พยายามซ่อนไว้ไม่ให้ใครเห็น หลี่เหวินอี้ช่างตาไวนัก! หรือนางตั้งใจจะโยนของร้อนให้ข้าหรือไง เห็นๆ อยู่ว่าเลี่ยงเหลียนเฉียวเพ่งเล็งเป้าหมายไปที่หลี่เหวินอี้ ไฉนกลับกลายเป็นข้าที่ไม่แคล้วรับเคราะห์แทนนาง
“กู่ถิงเซียง ข้าคุ้นชื่อของเจ้านัก บุตรสาวใต้เท้ากู่ตงหย่งใช่หรือไม่ ตระกูลกู่ของเจ้าทรงอิทธิพล ทั้งยังร่ำรวย ไม่รู้ว่ากิจการทางบ้านของเจ้า นอกจากรับใช้บ้านเมืองแล้วยังมีสิ่งใดถูกซุกซ่อนไว้หรือไม่”
หางตากู่ถิงเซียงกระตุกทันที ฟังก็รู้ว่าตั้งใจสบประมาทตระกูลนาง “ข้าไม่เข้าใจในสิ่งที่สนมเลี่ยงต้องการจะสื่อ หากไม่เป็นการรบกวนจนเก
