ทั้งสงครามและฉันเราต่างคนต่างเงียบ ฉันจึงจะกลับห้อง แต่ทว่าเมื่อลุกขึ้นยืนแล้วก็ถูกดันให้ล้มลงมาบนโซฟาอีกครั้ง
แต่!! ครั้งนี้ฉันไม่พลาด พอสงครามจะขึ้นมาคร่อมก็รีบยกเท้าขึ้นเตรียมจะถีบเขาออกทันที
“หวงตัวอะไรนักหนา!!”
“ก็อย่าทำรุ่มร่ามกับฉันสิ”
“ฉันมีสิทธิ์ทำหรือเปล่า?” หัวคิ้วหนาเลิกขึ้นเป็นคำถาม
“มีสิทธิ์แต่ไม่ทุกเวลา ถอยออกไปฉันจะกลับห้องไปหาเพื่อน”
“ป่านนี้เพื่อนเธอกับไอ้นั่นคงจะกลับไปแล้ว”
ฉันถอนหายใจออกมาเบาๆ คงเป็นอย่างที่สงครามว่า มีนาคงไม่อยู่รอให้ฉันอธิบายอะไรๆ แน่ เธอคงโกรธที่ฉันมีความสัมพันธ์กับคนที่ตัวเองชอบทั้งที่เคยบอกมาตลอดว่าเราสองคนเป็นเพื่อนกัน
“สรุปเลือกปลอกคอได้หรือยัง?”
“เวลาแบบนี้นายอย่ามาเค้นถามได้ไหม ฉันเครียดอยู่นะ”
“ก็สมใจเธอแล้ว”
“สมใจอะไร?”
“ไม่อยากให้ฉันยุ่งกับเพื่อนเธอไม่ใช่? เห็นขนาดนั้นเพื่อนของเธอคงไม่คิดอะไรกับฉันอีก”
“ฉันไม่ได้ต้องการให้
