สงครามไม่ตอบโต้อะไรเขาเปิดประตูเข้าไปนั่งข้างในรถ ส่วนฉันก็ต้องจำใจมาต้องนั่งเบาะข้างๆ คนขับ
คำว่า ‘เพื่อน’ ของเราสองคนมันเริ่มอึดอัดขึ้นเรื่อยๆ
“ได้บอกให้พนักงานรีสอร์ตเปลี่ยนผ้าปูที่นอนให้หรือยัง”
“ยัง”
“ผู้หญิงคนนั้นจะไม่ตกใจหรือไงที่เห็นคราบเลือดเปื้อนอยู่”
“ทำไมต้องตกใจ ?” เขาละสายตาจากถนนหันมาถามฉัน
“ก็นายจะพาเธอกลับมานอนด้วยไม่ใช่หรอ”
“ฉันพูดแบบนั้นเมื่อไร”
“ไม่ต้องพูดหรอก ฉันรู้จักนายดี”
“วันนี้ไม่มีอารมณ์…” เขาละสายตาจากใบหน้าของฉันหันไปมองถนน จากนั้นก็พูดต่อ “คงเป็นเพราะเธอ”
ฉันอุตส่าห์พูดให้บรรยากาศมันผ่อนคลายแล้วแท้ๆ แต่เขาก็ยังวกกลับมาเรื่องนี้ได้ ไม่รู้จะพูดอะไรต่อฉันจึงเลือกที่จะเงียบ จนกระทั่งมาถึงรีสอร์ต
“ห้ามไปมีเรื่องกับใครเข้าล่ะ”
“เห็นฉันเป็นอันธพาลชอบมีเรื่องชกต่อยไปทั่วรึไง”
“ฉันแค่เตือน” ฉันก้มหน้าปลดเข็มขัด เสร็จแล้วก็เงยหน้าขึ้นเพื่อจะบอกให
