คำพูดของฉันไม่ได้ทำให้สงครามอารมณ์เย็นลงได้เลย เขายิ่งใช้สายตาจ้องมองด้วยความโกรธมากขึ้น
“ฉันขอตัวกลับห้อง”
พรึบ!!!
“โอ้ย!” ทันทีที่ลุกขึ้นยืนก็ถูกผลักให้ล้มลงมากระแทกโซฟาอีกครั้ง หมายความว่าเขาไม่ยอมให้ฉันกลับ
“นายเป็นบ้ารึไง จะคาดคั้นอะไรจากฉันนักหนา!!!”
“มันให้เธอเท่าไร ?” สงครามกดเสียงต่ำถาม เขาขบกามแน่นจนเห็นสันกรามปูดขึ้นมาบนใบหน้าหล่อคมคาย
“ให้เท่าไรก็ไม่ใช่เรื่องที่นายต้องรู้”
“ได้!!ถ้าเธอไม่บอก ฉันขอถามอีกคำถาม” เขาหยุดพูดพร้อมกับสูดลมหายใจเข้าลึกๆ มือทั้งสองข้างกำแน่น ก่อนจะถามเสียงเย็น “เธอได้กับมันหรือยัง”
ที่เคยพูดเอาไว้ว่าสงครามเป็นคนที่โกรธได้น่ากลัวมากๆ มันคือเรื่องจริง และตอนนี้สายตาเขาน่ากลัวจนฉันหวั่นใจ
“นะ…นายโกรธฉันขนาดนั้นเลยหรอสงคราม”
“ตอบคำถามของฉัน” น้ำเสียงที่เอ่ยถามโดยไม่ฟังที่ฉันพูดไปเมื่อครู่มันทำให้ขนลุกซู่ไปทั้งตัว
“ฉันบอกแล้วไงว่าช่วงนี
