รอยยิ้มบนใบหน้าของเซี่ยหนิงพลันแข็งค้าง พอมองลงจากตรงนี้ก็เพิ่งรู้ว่าสูงจริงๆ มือที่กอดลำต้นจึงกระชับแน่นกว่าเดิม
“เจ้ารีบลงมา ก่อนที่คนจะเห็นไปมากกว่านี้” ซ่งหลานที่เพิ่งกลับถึงจวน เดินผ่านมาทางนี้และเห็นเหตุการณ์เข้าพอดี
เซี่ยหนิงเบ้ปาก เขาพูดเช่นนี้นางก็เข้าใจได้ ผู้หญิงยุคนี้มีใครบ้างชอบปีนต้นไม้เล่นเล่า “ข้าเข้าใจแล้ว”
สายตาของซ่งหลานกำลังประเมินว่านางจะลงมาได้อย่างไร เห็นท่าทางยึกยักนั้นแล้วก็ได้แต่ทอดถอนใจแล้วหันไปเอ่ยกับลั่วเอ๋อร์ว่า “ไปนำบันไดมา”
ลั่วเอ๋อร์รีบขานรับ “เจ้าค่ะ”
“เหตุใดถึงชอบสร้างแต่เรื่อง” ซ่งหลานบ่นพึมพำ
ซ่งเฉียนที่อยู่ด้านข้างได้ยินเข้า จึงรีบแก้ต่างให้พี่สะใภ้ นางสูดน้ำมูกทีหนึ่ง ก่อนเอ่ยเสียงเครือว่า “พี่สะใภ้ขึ้นไปช่วยไป๋หง ไป๋หงกำลังจะถูกเชือกรัดคอตายเจ้าค่ะ”
ซ่งหลานเหลือบมองน้องสาวและกระรอกเผือกในห่อผ้าคราหนึ่ง ไม่ได้เอ่ยอะไร เขาจำได้ว่ากระรอกเผือก
