ควันสีขาวพวยพุ่งออกมาจากปล่องของเมรุเผาศพ มุกดายืนมองควันจาง ๆ ล่อยขึ้นไปบนท้องฟ้า น้ำตาที่ไหลมาตลอดสามวันแห้งลงไปบ้างแล้ว แต่ความเสียใจก็ยังมีอยู่มาก
“พรุ่งนี้หนูขอเอากระดูกพ่อไปลอยอังคารได้ไหมคะ” เธอถามออกมาแล้วเงยหน้าขึ้นมองร่างสูงที่ยืนอยู่ข้างกัน
ปริณก้มมองคนตัวเล็กที่ยังมองหน้าเขาเพื่อรอคำตอบ ใบหน้าคมพยักให้เบา ๆ
“ได้สิ แต่ฉันคงไม่ได้ไปด้วย ติดลูกค้าน่ะ เดี๋ยวจะให้ลุงเถกิงกับสุดเขตไปเป็นเพื่อนก็แล้วกัน”
“ขอบคุณมากนะคะ” เอ่ยขอบคุณเสร็จก็หันไปมองยังเมรุเผาศพต่อ
วันต่อมา
มุกดาถือห่อผ้าสีขาวเอาไว้ในมือ เธอยังอยู่ในชุดสีดำสนิทเพื่อไว้อาลัยให้กับพ่อของตัวเอง ร่างเล็กนั่งอยู่บนเรือที่กำลังล่องอยู่ในแม่น้ำเจ้าพระยา สายลมพัดมากระทบใบหน้าพาให้ใจหาย
วันนี้เป็นวันที่พ่อของเธอต้องหายไปจากโลกนี้ตลอดกาล แม้กระทั่งเถ้ากระดูก
“รีบโปรยเถอะครับคุณมุก ลมแรงมากแล้ว เกิดฝนตกจะลำบาก” ลุงเถกิงเ
