FORCED MARRIAGE TO LALAINE

CHAPTER 8

“Rey, why are you calling late at night?" he asked the caller with an arrogant voice.

Nagulat din yung kausap niya sa kabilang linya. “Hey! Are you kidding me? Ikaw ang may sabi na tawagan nalang kita after you gotten at your house. Nakalimutan mo na ba?" Rey asked him back.

Nalimutan ni Carlos. Nasira kasi ang gabi niya sa ginawa ng mga parents niya nang makauwi siya ng bahay. Kaya ang usapan nila ni Rey, limot na rin niya.

“I am sorry!" He said to his buddy.

“What happened? Has something happened to you?"

He sighed. “My parents." he began when his parents were mentioned to Rey. Nagulat naman si Rey, his eyes winded after he heard from Carlos.

Kagulat-gulat nga naman. Kangina kasi ay maayos pa ang naging usapan nila bago siya makauwi ng bahay. And his voice… Malayo sa kung paano niya kausapin si Rey ngayon.

“Huh? What do you mean?"

“Gusto lang naman nila pakasalan ko ang ampon nila. Do you think? Is their idea okay?"

“Ahhh…"

“Hey, are you kidding me?" he asked back, questioning his friend. Naisip niya na parang iniinis pa siya ni Rey sa mga sagot nito sa kanya. Alam naman nito na badtrip nga siya dahil sa pamimilit sa kanya ng mom niya na pakasalan si Lalaine.

“Nope!"

“Why are you laughing?" he asked back, questioning his friend again.

“Nothing!" ingos nitong sagot.

Rey was imagining and thinking about what Carlos's looks and reactions were while they talked on their phones. Carlos began to recount the proposal from his parents that they talked about, and why was Carlos disgusted while he was talking about his parents' wishes for marrying his adopted sister? But while Rey is listening, he can't control himself from laughing at Carlos. That's why Carlos is disgusting to him.

Tumatawa kasi si Rey at pinagtatawanan ang pagiging parang batang umaarte ni Carlos habang magkausap sila at nagsusumbong. Sa kanya rin ito nagrereklamo at kinukulit siya at tinatanong kung tama bang ganon ang gawin sa kanya ng kanyang Mommy.

“Carlos, tomorrow nalang natin ito pag-usapan. May gagawin lang ako, may bisita pa ako na dumating, kararating lang din habang nag-uusap tayo." paalam na sambit ni Rey, napangiti ito sa babaeng pumasok sa kwarto niya while he was talking to Carlos on his phone.

“Okay!" tugon na sabi ni Carlos na hindi na narinig pa ni Rey, gawa nang bigla nalang maputol matapos nito sabihin na may dumating siya na bisita.

He shrugged and sighed.

Saglit pa siya na nanatili sa kwarto niya. Bago pa man maisip na bumalik sa baba upang makipag usap muli sa kanyang magulang.

Bilin ng Dad ni 'ya na bumaba siya ulit matapos na makaligo, at makapag-bihis.

He sighed softly while he looked at his door.

He stood up.

He also started walking towards the door.

He turned the doorknob as he locked it after entering his room.

Bahala na nga! lumakad na nga siya pababa ng hagdan.

Nasa kalagitnaan pa lang siya matatanaw na ang kanyang dalawang magulang na naghahanda na nang kanilang hapunan.

Hindi pa pala sila nakakakain nang abutin sila ng ilang oras sa naging harapan nila ng kanyang Mommy.

Ilang oras nga rin pala siya tiniis ng mommy niya na duon sa labas maligo sa ulan at mababad ng matagal sa tubig ulan. Inis din siya, hindi man lang naalala ng mommy niya na takot siya sa kulog at kidlat.

Takot na takot siya, habang nababasa ng ulan at napaiyak nalang dahil sa ilang oras talaga siya tiniis at buong akala n'ya nga… Hindi na siya nito pagbubuksan.

Buti nalang talaga at pinagbukas siya ng kanyang Daddy ng pinto at pinapasok siya sa loob ng kanilang bahay. Nakahinga siya ng maluwag at naibsan ang takot niya ng nasa labas pa siya ng bahay.

“Ohh good nandito ka na!" bulalas ng kanyang Daddy. Napalingon kasi ito sa gawi niya habang papalapit siya na naglalakad. Ang mommy niya hindi man lang din siya tiningnan.

“Maupo ka muna! Let's eat first before we proceed to our conversations." pahayag ng Daddy niya, inabutan siya ng plato.

Ilang minuto matapos makababa ni Carlos, bumaba na rin si Lalaine. Naglalakad na ito papunta sa mesa. “Maupo ka na rin, Lalaine."

“Sige po!" sagot niya sa Uncle Carl niya.

Naupo na nga si Lalaine. Na-pasulyap siya ng hindi pansin ni Carlos dito. Nakita niya ang seryoso na mukha nito habang sumusubo at nginunguya ang pagkain na isinubo.

Tahimik lang sila apat na kumain sa mesa. Lumapit ang katulong sa bahay nila nagdala lang sa mesa ng mahihimagas. “Salamat!" wika ni Carl.

Lumakad na muli ang katulong palayo sa mesa. They both sighed. Halos sabay-sabay sila napabuntong hininga.

Carl shrugged.

“Uncle, Lara called me on my phone while I was in my room." napa angat ng mukha si Carl at napabaling sa gawi ni Lalaine ng basagin nito ang katahimikan sa kanilang apat.

“What does she say?" Carl asks her.

“Lara told me…" she stopped talking. Napasulyap kasi siya kay Carlos na napatingin din sa kanya. Masama ang tingin, nanlilisik.

“Nothing, Uncle. I think it is best to discuss it later. Let's eat first." manipis na ngiti ang siyang itinugon pa ni Lalaine sa kanyang Uncle.

“Okay!" Carl nodded and went back eating. Inalis na rin ni Carlos ang sulyap na masamang tingin sa kanya ng mapatigil din ito sa pagkain ng magsalita siya, at napalingon din ito sa kanya dahil sa biglang pagsasalita.

Ang lakas ng kaba ni Lalaine. Naisip niyang mali ata na bigla siyang sumingit at binasag ang pananahik nila while they were both eating their dinner.

She swallowed. She breathed as she slowly raised her hand, holding a spoon. She was putting food into her mouth from her plate, and started eating again.

Nakikiramdam si Lalaine. Hindi na nga halos niya manguya ng mabuti ang laman ng bibig niya. Nang maramdaman ang pagkapuno ng bibig. Agad siyang uminom ng tubig mula sa nadampot niyang baso na may lamang tubig.

She sighed!

Muntik na siyang mahirinan at maibuga sa harapan niya ang laman ng bibig niya. Si Carlos pa naman ang nasa harapan niya na nagawa muli mag-angat ng mukha at napatigil sa pagkain, at napatingin sa kanya. Nagulat din sa muntik na pagkahirin, ni Lalaine.

Intense masyado sa pagitan nila ni Carlos. Masama ang tingin nito sa kanya na may blanko na itsura. Pero ang tingin niya napupuno ng galit ito, hindi para sa magulang maybe sa kanya o baka kay Imy. Hindi niya kasi mabasa ang nilalaman ng utak ni Carlos habang nakatingin sa kanya. Paano, natense din si Lalaine. Lalo at ayaw alisin ni Carlos ang mga mata nito sa kanya.

Hindi niya talaga kasi makuhang mabasa ang iniisip ni Carlos kung ano ba ang lumalaro sa isip nito na ngayon nakatingin sa mukha niya.

Matapos ang ilang minuto na pagtitig sa kanya. Habang tumigil na rin ito sa pagkain. Nagsalita si Carlos. “Dad, I am finished. Mauna na muna ako sa sala. D'on nalang ako maghintay after all of you have finished eating. He said as he sighed.

“Okay! Hindi ka ba mag-himagas muna?" alok ng Daddy niya.

“Hindi na!" sagot niya pabalik.

“Okay!" nang sumagot ulit si Carl. Tumayo na rin si Carlos. Napatigil naman si Imy sa pagkain. Mukhang tapos na rin ito nang umayos sa pagkakaupo.

Ibinaba na rin kasi nito ang hawak niyang kubyertos sa dalawang gilid ng kanyang plato.

“Honey, are you done?"

“Busog na ako. Aakyat lang ako saglit sa kwarto. Bababa din ako."

“Okay, wag kang magtagal." tugon ni Carl.

Tumayo na din si Imy, nagtungo na nga siya sa kwarto. Pero habang naglalakad ito papunta sa hagdan upang umakyat papunta sa kwarto nilang mag-asawa.

Nalagpasan niya si Carlos na nakaupo sa sofa sa sala habang nanunuod ng serye sa isang station sa TV.

“Okay lang po ba si Auntie?" Lalaine asked.

“Yes, okay lang siya. No worries to her. Kabisado ko na iyang, si Imy. Makikita mo." napatawa pa si Carl at napangiti.

Ayos? Parang badtrip pa rin nga si Auntie. Lalaine softly whispered while she sighed.

“Kumain ka lang! Wag mong pansinin si Imy. Then, after we both ate, let's move to the sala and finish the conversation we started. Kailangan natin matapos ito ngayong gabi. Nang maituloy na natin ang preparations sa nalalapit ninyong kasal ni Carlos na pinaghahandaan namin ni Imy."

Lalaine's eyes widened at what she heard from Carl. She can't imagine that her marriage plan to Carlos was actually totally prepared by Carlos's parents.

Nagulat talaga siya ng mapalingon siya kay Carl habang kagat ang ibabang labi niya. Natawa ito sa itsura niya. Akala kasi niya ay plano pa lang talaga at kinukuha pa lang ang desisyon nila ni Carlos. Hindi pala! Dahil napaghandaan na lahat at mamaya niya raw malalaman pag okay na lahat oras na makausap at mapapayag na si Carlos.

“Why are you laughing, Uncle?"

“Look at you in the mirror." he answered her.

“Uncle!" pabebe niyang sambit. Sinita niya si Carl sa pagtawa nito sa kanya. Pero sabi nito pabiro ay namula raw ang mukha niya kaya tumawa ito.

“Seriously, Lalaine. Look at you, nakakatawa. Sobrang nabigla ka ata sa sinabi ko." pabiro na sabi nito sa kanya.

“Uncle!" nahihiya niyang tugon habang pinahaba ang nguso dahil sa panunukso nito.

“Galit ka?" tinaasan niya ng isang kilay.

“Kung magagalit ka! I am so scared." pabiro na naman nitong usal.

“Scaredddd?" mahabang pagkausal niyang pahayag. Sinabayan na rin niya ito sa pagtawa ng mapalakas ang tawa ni Carl.

“It's a joke! Pero, Lalaine don't you do it again. Ang pangit mo." gilalas muli nitong pahayag kasama ang malakas nitong pagtawa.

Mas napamulahan pa ng kanyang mukha si Lalaine. Hindi niya akalain na ganun siya bibiruin ni Carl. May sinabi pa kasi ito na ibinulong lang sa kanya bago ito malakas na tumawa.

Namula ng sobra ang kanyang mukha na mas kinatuwa nito habang tawang-tawa na lumakad na ulit palayo sa kanya matapos nitong tumayo sa upuan at lumapit kay Lalaine at may ibinulong sa kanya.