FORCED MARRIAGE TO LALAINE

CHAPTER 43

“Akin na ang order ni Melissa. Masyado naman matagal. Baka mainip na yon." singhal at pagrereklamo ng waitress. Napahaba ang kwento niya ng umalis ang manager nila. Sakto na bakante ang lugar. Nawala ang mga ilang pasaway sa counter at ang natira lang ang lalaking ka kwentuhan niya.

Ang nakakatuwa lang. Dahil sa mga kwento niya sa lalaki. Ang lalaki. Pinag tayuan ng kanya. Tumayo at gusto magwala ng nabuhay at lumaki niyang armas. Hindi kita sa counter. Kaya naman. Malaya nito nagawa ang laruin at himasin ang kanyang lumaki at tumigas niya armas.

Habang nagkukulitan at nagkukwento, nagpatuloy sa pagdaldal ang babae. Ganun din ang lalaki. Patuloy ito na dumadaldal na may kasama na paggalaw ng kanyang kamay sa kanyang alaga. Kagat labi ito na pinanggigilan niya pa sa sobrang pigil hininga nitong ginagawa. Ikinalunok nito ng bahagya na may katas na lumabas. “Ano bang ginagawa mo? Kangina ka pa ganyan. Don't tell me na maging ikaw dinala sa kwento ko?" natatawa na puna nito sa lalaki habang nanggigigil nga ito bakas sa mukha dahil sa napipintong kagustuhan niyang ilabas ang nararamdaman at hindi mapigilan niyang kalibugan.

“Ikaw kasi."

“Ikaskas mo nalang diyan." sagot ng babae ng nakatawa ang mukha habang sumilip pa ng umangat ang katawan sa counter. Napangiti siya ng makita niya na gigil na gigil ito habang itinatago at ikinukubli ang sarili sa maliit na space na yon.

“Mamaya!" sabay kindat nito sa lalaki.

“Ako bahala diyan." aniyang dagdag na wika pa nito bago ito umalis ng kunin ang inilapag ng kasama niyang waiter sa ibabaw ng counter. Maging yung waiter napalingon sa lalaki na agad ipinasok sa kanyang suot na salawal ang inilabas sa ibinukas nito zipper ng kanyang slack.

Kabado ito na tinitingnan ng isa pang lalaki. “Brad, mukhang nadala ka na naman sa mga kwento ng girlfriend mo." pabiro nitong wika.

Magkasintahan pala ang dalawa kaya ganun na lang ang pag-uusap nila. Pero silang dalawa ay kapwa mayroon na mga asawa. Secret lang ang affair nila. Mailabas lang ang mga init na dala ng kanilang nararamdaman sa kanilang mga katawan. Sinabi ng lalaki na waiter bago ito umalis sa counter. “Mukhang mayayari na naman ang girlfriend mo. Baka pati sa bahay, yari rin si Misis." pabiro pang bulong lang nito. Saka tuluyan na lumayo at umalis.

Naglalaway ang babae sa dala niya. Mukhang masarap. Naaamoy niya. Kaya naman kumuha siya. Dumampot siya, saka isinubo. Habang naglalakad ngumunguya ang bibig niya.

Marami pa ang tao sa bar. Pero halos patapos na rin. Last show na ang umakyat sa stage at performer na ngayon gumigiling sa taas ng stage. Kaya maingay. Napuno ng sigawan ang mga kalalakihan na mga lasing na rin at lango sa alak.

Marami din ang mga napatayo sa kani-kanilang upuan. Sumisigaw. “Giling pa!" tuwang-tuwa na sumigaw habang tinuturuan kung paano igiling ng babae ang hubad nitong katawan. “Nice!" Sambit na wika. Tumulo pa ang laway.

“Ano ba naman. Ang tagal mo kumuha ng alak." maarte na wika ni Melissa habang nakayapos na sa lalaking walang kibo.

Si Carlos ang tinitingnan ng waitress. Naisip niyang mukhang malaki ang problema ng isang iyon. Kaya ng maibaba niya lahat ang dala. Pinalayas na siya ni Melissa. Takot maagawan ng customer. May angking ganda kasi ang waitress. Mas maganda sa kanya at bata. Hindi rin ito nagpapalagpas ng mga customer kung nabibigyan siya ng malaking tip. Tinatanggap din ng waitress ang serbisyo na alok ng ilang customer. Basta malaki ang bigay na bayad o kahit alok pa lang basta gusto ang presyo. Gora bells! Walang atrasan.

“Papa, uminom ka muna." inalis nito ang kamay na humahaplos sa hita ni Carlos. Kinuha naman niya ang bote ng alak. Tinungga nang halos maubos na ang laman.

“Malakas ka pala uminom. Mukhang magkasundo tayo." sabi na wika. Kumuha din siya ng isang bote. Dumampot ng pulutan saka isinubo. Nang hindi maalis ang tingin kay Carlos.

***

Sa bahay ng driver. Pumasok, kumatok muna bago buksan ang pinto ng mag-asawa. Magkasunod ang mga ito na nagdesisyon na tunguhin si Lalaine sa kwarto. “Ayos ka lang, Lalaine?" matandang babae ang nagtanong. Nakapasok na sila sa loob.

Lumapit sila kay Lalaine.

“Okay lang po ako. Si Carlos po?" tanong niya. Si Carlos pa rin ang unang naiisip niyang itanong. Dahil sa ibinilin sa kanya ito. Hindi dapat mawala sa paningin niya. Kahit nasasaktan. Naisip pa rin ni Lalaine na hanapin si Carlos sa mag-asawa.

“Wala umalis. Kinuha nga yung susi ng sasakyan. Hindi namin alam saan nagpunta ang batang yon. Gabi na. Medyo delikado rin sa daan pero matigas. Ipinipilit pa rin ang kagustuhan na umalis. Hindi na namin napigilan." wikang sagot ng matandang babae.

Nag-aalala na rin si Lalaine.

Nakuha pa talaga mag-alala sa kabila na dapat sa sarili niya siya nag-aalala. Hindi pa rin nawawala ang pananakit ng katawan niya. Ang balakang, ang likod at ulo niya na masakit sa kakaisip. “Hayaan mo na siya. Siguro ay need niya lang nang space." tugon na wika ulit nito.

“Oo nga, hayaan mo na lang muna s'ya. Mag ready ka nalang muna at kakain na tayo. Malamig na ang pagkain. Kangina pa kasi yon. Initin nalang muna pala." binalingan yung asawa niya.

“Initin mo muna yung pagkain. Nang makakain na muna tayo bago magpahinga ni Lalaine." utos nito.

“Sige, maiwan ko muna kayo. Sumunod na kayo sa labas." tugon ng asawa. Lumabas na ito sa kwarto. Upang initin ang mga inihanda niya na hapunan. Bumalik kay Lalaine ang tingin nito.

“Nasaktan ka ba?" Umiling si Lalaine, pagsisinungaling niya. Kahit napansin ng matandang lalaki ang pagkangiwi ng mukha niya ng tulungan siya na tumayo. Nasaktan siya.

“Sabi mo hindi ka nasaktan?" wikang pahayag. “Iyong bata na yon. Anlaki ng pinagbago. Malayo sa ugali noong bata pa siya. Sa ngayon. Hindi ko rin maintindihan kung bakit siya nagbago ng ganun. Dati naman napakabait at magilas, masiyahan at magalang din ang batang yon. Pero ngayon. Nagulat ako. Hindi nga rin niya na kilala ako, maging ang asawa ko na madalas na ipinagluluto siya ng mga pagkain na gusto niya. Hindi niya nakilala." malalim na napabuntong hininga ito habang malungkot siyang nagkwento.

“Nakakalungkot lang. Pasensya na. Akala ko talaga mamumukhaan niya ako, kami ng pamilya ko. Pero hindi, nasigawan pa kami." masama din ang loob na wika nito habang nagkukwento.

Dahil sa tagal na rin na hindi sila mga nagkita. Siguro nga. Tama ang nasa isip ng matandang lalaki na kaharap at kausap ni Lalaine.

Hindi sila nakilala ni Carlos. Dahil sa tagal na rin ng kanilang hindi pagkikita. Hindi rin naman sila nakakausap matapos ang lumuwas ang pamilya ni Carlos ng Manila. Simula noon. Nawalan na rin sila ng contact sa pamilya ni Carlos. Nito lang. Nagulat sila nang bigla nalang tumawag ang mga magulang ni Carlos.

Ang Mommy ni Carlos ang nakiusap sa kanya kung maaari na siya muna ang umaruga at kumalinga sa anak at sa mapapangasawa nito. Habang dun muna sa pangangalaga nila sa kanilang tahanan nakiusap ito na patuluyin, ang dalawa.

Pumayag naman siya. Dahil sa pakiramdam niyang saya na makita ulit ang batang nuon siya ang nag-aalaga at nagpalaki. Pero kabaligtaran ang nangyari. Minura siya ni Carlos. Sinigawan. Hindi na nirerespeto ang pagiging isang matanda niya rito. Kaya labis sya nalungkot. Nadismaya sa muli nila na pagkikita.

“Pagpasensyahan niyo nalang po siya. Hayaan niyo po. Siguro naman magbabago ang trato niya kung sakali na makilala niya kayo. Mainit lang po ang ulo niya. Kaya pagpasensyahan nalang po niyo muna. Baka sakali na magbago po lahat habang dito kami tutuloy." sabi ni Lalaine, pahayag niya habang hinawakan ang kamay ng matandang lalaki.

“Hindi niya po siguro matandaan ang lahat. Pero bigyan niyo po siya ng panahon. Baka sakali kung tumagal magbago po ang lahat. Mabago ang trato niya sa inyong mag-asawa at baka matuwa pa yon. Dahil sa tagal ma hindi niyo pagkikita na dalawa." huminga ng malalim na hininga si Lalaine. Nalulungkot siya.

Pakiramdam niya siya ang nadadala sa lungkot ng mag-asawa. Lalo na nang matandang lalaki na kausap.

“Siguro nga, baka talagang hindi niya lang kami nakilala na mag-asawa. Matagal na rin kasi. Matagal na rin nuon ng dito pa sila sa Cebu mga nakatira. Nung lumipat kasi sila ng manila. Hindi na rin kami nagkaroon ng balita sa kanila. Pero itong bahay na 'to. At ang lupang kinatitirikan ng bahay na 'to. Bigay ito sa amin ng mga magulang nila bago sila lumipat ng Manila. Regalo nila sa amin na mag-asawa. Para makapag simula naman raw kami ng pamumuhay na wala na sila sa paningin namin. Nasanay talaga kami na kasama sila. Lalo napakabait ng pamilya ng pamilya ni Carlos. Yung pinakadulo nito. Duon ang tinutukoy ni Carlos na bahay nila. Hindi na rin niya matandaan. Bata pa kasi siya nun. Akala nga namin papasyal sila dito kaya ipinagawa ang bahay na yon. Pero iba na nakatira. Pero, kapamilya din nila. Nakiusap lang." tuloy-tuloy na pahayag at pagkukuwento ng matandang lalaki.

Ikinu-rap-kurap nito ang mata. Naluluha kasi sa kalungkutan na dama nito habang nagkukwento. Nadadala sa mga malungkot at masaya na pagsasama nila nun. Sa lugar na tinutukoy at nasa kwento ng matandang lalaki. Maging si Lalaine nadala na rin at naiyak na naman matapos ang mahabang pag-iyak ng iwan siya ni Carlos kangina.

Ang lugar na bahay na sinasabi pala ni Carlos. Sa dulo lang ng lugar na kinatatayuan ng bahay ng matandang lalaki. “Pero, may ginagawa na bahay don. Matatapos na nga yon. Hindi kaya dun kayo titira?" mukha ni Lalaine nabahiran ng pagtataka. Pagtatanong.

“Saan po? Dun?"

“Oo, napansin ko yon. Nabanggit sa akin nung pinagkunan ko nung sasakyan. Dun ko kinuha yung sasakyan. Sa kanila pa yan. Hindi mo na siguro napansin. Madilim kasi. May kalumaan na rin ang sasakyan na yon. Malamang kung mamalasin baka masiraan pa si Carlos sa daan." wikang sabi nito. Kinabahan naman si Lalaine. Nag-aalala ng maisip si Carlos.

Kung siya nga di iniisip nito. Talaga naman si Lalaine. Mas nauna pa niya naisip si Carlos kesa ang maisip ang gutom n'ya. Kumulo at tumunog ang tiyan niya na ikinagulat din ng matanda at natawa ito.

“Nagugutom ka na!" natatawa nitong wika nakatingin sa tiyan niya. Hawak niya kasi yon ng tumunog at kumulo. Pero ang utak niya nagtatanong.

Nasaan si Carlos?

Nasaan na kayo ito?

Pero, siya naman kaya naiisip ni Carlos kung nasaan nga ito. Mukhang hindi naman. Kaya siya, napahugot ng hininga habang wika. “Gutom na nga po. Nakalimutan ko pong late na pala. Wala pang kain na hapunan." tawa din siya. Wika niya. Huminga.

“Hayaan mo, iniinit na ni Misis ang hapunan natin. Tara na lumabas muna tayo." kasabay nun napahinto rin sila sa mga pinag-uusapan nila. May mga nais pa sana siya itanong. Pero mukhang mamaya na lang after nila kumain ng hapunan o kung buksan ulit ng matandang lalaki ang kanyang kwento. Ang kwento nito lalo na sa bahay na tinutukoy nito.

Wala na kwento sa kanya o nabanggit about sa bahay na yon. Lalo na ang pagtira nila sa Cebu. Ang alam niya lang. Bakasyon lang ang ipinunta nila ng Cebu. Hindi ang pagtira sa Cebu.

Habang inaalalayan siya na makatayo ng matandang lalaki. Napapaisip siya at hindi mawala ito sa isip niya. Ang bahay na yon. Ang bagay na yon. Ilang ulit na gumugulo sa isipan niya.

Ayaw niya tumira ng malayo sa mga nakasanayan na niya. Lalo na, sa mga taong umampon sa kanya. Maging sa mga bata sa bahay ampunan. Kay Mother superior na dapat nga ay bibisitahin niya sana kung hindi siya biglaan na isinama sa pagbabakasyon.

Saka plan niya ang magtrabaho. Mag-apply sa hospital. Ayaw niya makalimutan niya ang mga pinag-aralan niya at masayang lang kahit alam niyang may support pa rin siya sa mga taong umampon sa kanya.

Ayaw niya asahan lang yon.

Ayaw niya umasa lang don. Lalo na after her marriage kay Carlos. Ayaw n'ya maburyo sa bahay ng ito ang kasama.

Gusto niya magtrabaho.

Gusto niya gamitin ang pinagdaanan niya sa hospital nung mga panahon na nagduty siya. Lahat ng mga natutunan niya don. Gusto niya gamitin sa pagtatrabaho. Ayaw niya masayang. Pero nasaan na nga ba yung lalaking nasa isip niya ngayon habang iika-ika na naglalakad palabas ng kwarto. Ito ang nasa isip niya at ipinag-aalala.