โดมินิคสอดมือไปทางด้านหลังเพื่อปลดตะขอบราเซียออก แค่แตะโดนตัวก็เห็นว่าวราพิชชาสะดุ้งโหย่ง เธอรีบยกมือขึ้นมากอดอก โดมินิคจึงปัดออกไปอีก เขาตะลึงไปทันทีที่บราเซียสีสวยหลุดออกไป ทรวงงามตรงหน้าสั่นไหวเพราะแรงหอบหายใจ โดมินิครู้สึกว่าลำคอแห้งเป็นผงเหมือนขาดน้ำมานานมาก จนกระหายเมื่อเห็นบ่อน้ำตรงหน้า จึงรีบก้มลงดื่มกินอย่างหิวโหย เขาดูดดื่มแล้วดื่มอีกเหมือนอดอยากมานานแสนนาน มือเรียวๆ ของวราพิชชาตะปบจิกผ้าปูเตียงจนยับยุ่ง เธอรู้สึกซาบซ่าน ตัวเบาลอยเคว้งคว้างกลางอากาศ ในหัวหมุนติ้วๆ อยากห้ามปราม แต่ก็ปากหนักอ้าไม่ออก ถ้าเผยอปากออกมาก็เกรงว่าจะมีเสียงหน้าอายหลุดรอดออกมา จึงเม้มปากไว้ หลับตาไม่กล้าสู้หน้ากับโดมินิค มือแกร่งลูบไล้อกอิ่มกอบกุมและบีบเคล้นเบาๆ ก่อนทวีความรุนแรงขึ้นตามอารมณ์ที่พุ่งทะยานขึ้นตามลำดับ
“หวาน ...หวานไปทั้งตัวเลยนะ”
“อือ...” เสียงครางแผ่วเบาหลุดรอดออกมาจากปากวราพิชชาได้ในที่ส
