ตรวนปรารถนา

ตอนที่6. ไม่อยากเข้าใกล้

“ไม่เป็นไรค่ะ กินอะไรมาหรือยังคะ” เธอถามแล้วค่อยๆดันเขาออกช้าๆ ไม่ให้เขาเสียหน้าจนเกินไปนัก

“ผมรีบมายังไม่ได้กินอะไรเลยครับ” เขาเสียดายที่ต้องปล่อยเธอ

“อย่างนั้นก็เชิญในครัวได้เลยนะคะ ป้าใจเตรียมอาหารไว้หลายอย่างเชียว”

“ถ้าคุณแป้งจะกรุณากินเป็นเพื่อนผมจะดีมากเลย”

“เอ่อ...ก็ได้ค่ะ เชิญค่ะ”

ปาณิศาไม่อยากปฏิเสธทั้งที่เธอไม่อยากเข้าใกล้เขานัก แต่วิทยาก็เป็นทนายประจำตระกูลของคุณบารมี ครอบครัวของคุณวิทยาเป็นทนายหลายรุ่น วิทยาเองก็รับช่วงต่อจากบิดาเช่นกัน

“ได้ยินว่าคุณแป้งเป็นลม ผมอยากมาดูแลแต่ติดขึ้นศาลเลยมาไม่ได้ คุณแป้งไปโรงพยาบาลหรือยังครับ”

“แป้งไม่ได้เป็นอะไรมากมายหรอกค่ะ”

“แต่ไปโรงพยาบาลให้หมอตรวจหน่อยก็ดีนะครับ”

“แป้งไม่เป็นอะไรจริงๆค่ะ”

“ไม่เป็นได้ยังไงครับ เมื่อกี้ก็เห็นๆอยู่ว่าจะล้ม เข่าอ่อนหมดแรงแน่ๆเลย”

วิทยาตามตื้อแถมยังถือโอกาสประคองไหล่เธอพาเธอเดินเข้าไปในบ้าน ปาณิศาได้แต่ยอมให้เขาประคองเข้าบ้านไปก่อน เกรงจะเสียน้ำใจที่เขามีให้ทั้งที่เธอเองไม่ได้อยากอยู่ใกล้เขาเลยสักนิด แล้วหญิงสาวก็รู้สึกเหมือนมีสายตาคู่หนึ่งจับจ้องมองอยู่ เธอหันไปมองเห็นรถกระบะโฟล์วิวสีดำสนิทจอดไม่ไกลนัก ปกติมีรถไม่คุ้นตาเข้าๆออกบ้านไร่วารีบุตรเป็นประจำ เธอจึงไม่แปลกใจที่จะเห็นรถไม่คุ้นตาจอดอยู่ตรงนั้น

ชายหนุ่มในรถกระบะสีดำจ้องมองหญิงสาวที่ถูกชายหนุ่มประคองเข้าไปในบ้าน เขาถอดแว่นกันแดดออกแล้วกวาดตามองบริเวณบ้านไร่วารีบุตร ใบหน้าคมเข้มเปื้อนเคราบางๆกระตุกยิ้มที่มุมปาก

ผ่านมาเกือบสิบปี

เพลิงแค้นในใจยังสุมหัวใจเขาไม่ได้ดับลงไปเลยสักนิดเดียว

ได้เวลาที่ฝาแฝดเดินไปต่างประเทศตามที่วางแผนไว้ ปาณิศาขับรถมาส่งน้ำเพชรและน้ำพลอยที่สนามบินสุวรรณภูมิเพื่อขึ้นเครื่องบินเดินทางไปออสเตเรีย หญิงสาวเองก็ไม่เคยเดินทางไปต่างประเทศสักครั้งเธอจึงอดเป็นห่วงเด็กทั้งสองไม่ได้

“อย่าลืมนะ ไปถึงแล้วต้องโทรหาแม่แป้ง จะดึกแค่ไหนแม่แป้งก็จะรอรับโทรศัพท์”

“รับทราบครับแม่แป้ง”  

“แม่แป้งไม่ต้องค่ะ น้ำพลอยจะดูแลน้ำเพชรอย่างดีเลยค่ะ”

น้ำเพชรยิ้มนิดๆ เขาเป็นพวกห่วงรอยยิ้มไม่ค่อยยิ้มบ่อยนัก ผิดกับน้ำพลอยที่แสดงออกชัดเจนว่าตื่นเต้นมากเพียงใด นี่ถ้าไม่เพราะน้ำเพชรไปด้วยละก็ ปาณิศาคงไม่วางในใจให้น้ำพลอยเดินทางไปตามลำพังแน่ หญิงสาวได้แต่ถอนหายใจ เธอเห็นทั้งสองตั้งแต่เล็กๆ เผลอแป็บเดียว โตเป็นหนุ่มเป็นสาวจะไปเที่ยวเมืองนอกกันตามลำพังแล้ว

“คิดเสียว่าพวกเราไปดูลาดเลาก็ได้ค่ะ คราวหน้าจะได้พาแม่แป้งไปเที่ยวด้วยกัน” น้ำพลอยกอดเอวปาณิศา ถึงจะดีใจที่ได้เดินทางไกลไปต่างประเทศ แต่ก็อดคิดถึงแม่เลี้ยงไม่ได้

“เอาเถอะ ยังไงก็อย่าลืมว่าเราตั้งใจไปเพราะอะไร ทำให้ได้ตามที่ตั้งใจไว้ ใช้ทุกนาทีที่มีให้คุ้มค่าเพราะมันย้อนมาไม่ได้อีกแล้ว เข้าใจนะ”

“ครับ/ค่ะ” 

ฝาแฝดยกมือไหว้แล้วผลัดกันกอดปาณิศาอีกครั้ง นี่เป็นการเดินทางไกลครั้งแรกและยังต้องห่างกันนานสามเดือน ปาณิศาแอบน้ำตาซึมเล็กน้อยแต่ก็ยิ้มให้น้ำเพชรน้ำพลอย เธอรอส่งเด็กทั้งสองเข้าเช็คอินและขึ้นเครื่องเรียบร้อยถึงออกมาจากสนามบิน มันเป็นเพียงการเริ่มต้นของเด็กสองคนนั้นเท่านั้น สำหรับเธอจะมีช่วงเวลาพักผ่อน3-4วันก่อนเดินทางกลับเพชรบูรณ์ 

ปาณิศาจองห้องพักในโรงแรมขนาดกลางที่ตบแต่งสไตล์บูติกโฮเทลย่านสุขุมวิท หญิงสาวเลือกที่พักจากที่ดูในรายการพรีวิวที่พักเก๋ๆ เพียงเพราะเธออยากศึกษาที่พักแต่ละแห่งเพื่อนำไปใช้ในการตัดสินใจสร้างรีสอร์ทที่ตอนนี้เริ่มปรับหน้าดินแล้ว แต่ยังสรุปรูปแบบกันไม่ลงตัว ปาณิศาขับรถมาเรื่อยๆ ไม่รีบไม่เร่งร้อนตั้งใจเข้าที่พักก่อนแล้วค่อยหาอะไรกิน ความสบายใจ โล่งใจเข้ามาแทนที่ เธอไม่คุ้นกับกรุงเทพฯนัก แม้เข้ามาเดือนละครั้งหรือสองเดือนครั้ง ด้วยที่ต้องมาติดต่อลูกค้าบ้าง บ่อยครั้งที่ต้องรีบไปรีบกลับ แต่ครั้งนี้ไม่มีเรื่องงานให้กังวล งานที่ไร่ก็จัดการไว้เรียบร้อย ผู้จัดการดูแลได้อย่างไม่น่าเป็นห่วง เธอเองก็ควรจะปล่อยให้คนอื่นๆทำหน้าที่ของตัวเอง เผื่อถึงวันที่เธอไม่อยู่ เธอจะได้ไม่ต้องกังวลอะไรนัก

หญิงสาวขับรถมาถึงโรงแรมประมาณบ่ายสี่โมงพอดี เธอจอดรถเรียบร้อยแล้วก็ลากกระเป๋าเดินทางเข้ามาเช็คอิน ประทับใจการตบแต่งที่ดูมีเอกลักษณ์ ห้องพักเพียง32ห้อง แต่ให้ความรู้สึกหรูหราเหมือนโรงแรมห้าดาว

“สวัสดีค่ะ ชื่อปาณิศาค่ะ โทรมาจองห้องไว้เมื่อสองวันก่อน”

“สักครู่นะคะ” พนักหน้างานพิมพ์ชื่อที่คอมพิวเตอร์ “รบกวนขอบัตรประชาชนด้วยค่ะ”

ปาณิศาเปิดกระเป๋าแล้วหยิบบัตรประชาชนส่งให้ พนักงานรับมาถ่ายเอกสารไว้ก่อนส่งคืนพร้อมกับให้เซ็นชื่อเข้าพัก ครู่ต่อมาก็หยิบการ์ดห้องพักส่งให้

“ยินดีต้อนรับค่ะ”

“ขอบคุณค่ะ แถวนี้มีของกินอร่อยๆตรงไหนบ้างคะ”

“แถวนี้จะมีร้านอาหารญี่ปุ่นขึ้นชื่อเยอะค่ะ ลองดูในแผ่นพับนี่ก็ได้ค่ะ”

“ขอบคุณค่ะ”