MARRY ME YOUR CRUSH

Chapter 2

Chapter 2: Mga Lihim at Pagkakataon

Matapos ang ilang araw na halos walang kausap at puno ng pang-aasar mula sa kanyang mga kaklase, nagdesisyon si Mary na pilitin na lamang mag-move on. Pumasok siya ng silid-aralan na tulad ng dati—tahimik, iniwasan ang mga titig at bulungan ng mga tao, at nag-focus sa kanyang mga libro. Ngunit sa kabila ng lahat ng kanyang pagsisikap, hindi niya matanggal sa isipan ang matamis-sakit na sandaling iyon kasama si Dylan. Ang bawat alaala ng kanilang pagkikita ay parang sugat na hindi maghilom-hilom.

Sa kabila ng kanyang pag-iwas, napansin niyang tila palaging naroon si Dylan. Lagi siyang nasa paligid, tila tahimik siyang binabantayan, bagaman hindi ito nagpapakita ng anumang emosyon o intensyon. May mga pagkakataong bigla na lamang siyang susulpot, lalo na kapag may mga babaeng tila nang-aasar o nag-iikot sa paligid ni Mary. Parang hindi sinasadya, pero tuwing magkakaroon ng hindi magandang sitwasyon si Mary, biglang nariyan si Dylan upang ayusin ang lahat.

Isang araw, habang naglalakad siya papunta sa cafeteria, bigla na namang sumulpot ang grupo ng mga babaeng dati nang nang-aasar sa kanya.

"Uy, Mary! Kamusta naman ang buhay?" sarkastikong bungad ng isa. "Tila yata hindi ka na masyadong nakikita sa paligid ni Dylan ha? Give up ka na ba?"

Walang balak sagutin ni Mary ang mga pang-aasar na ito, pero sa mga oras na iyon, hindi niya maiwasang madama ang galit at lungkot. Bakit nga ba siya nagkaroon ng lakas ng loob na umamin kay Dylan? Kung alam lang niya na ganito ang kahihinatnan ng lahat, sana ay hindi na siya nagpakita ng damdamin.

"Hoy, sumagot ka naman!" tuloy ng isa pang babae, sabay tawa ng malakas. Lalong nagpainit sa sitwasyon ang mga ganitong salita. Sa gitna ng tensyon, isang malalim at malamig na boses ang pumukaw sa atensyon ng lahat.

"Anong problema dito?" si Dylan.

Lahat ng nakapalibot kay Mary ay natigilan, maging siya mismo. Si Dylan, na hindi madalas nakikialam sa ganitong mga sitwasyon, ay bigla na lang lumapit at nagsalita. Tila biglang lumambot ang mga babae sa kanilang kinatatayuan, at bigla silang umatras, halatang nahiya at takot na rin sa posibleng mangyari.

"Wala naman, Dylan. Nagbibiro lang kami," sagot ng isa sa mga babae na may ngiti ngunit halatang kinakabahan.

"Kung wala, umalis na kayo," maikli ngunit may timbang ang sinabi ni Dylan.

Nagkatinginan ang mga babae, pero walang naglakas-loob na sumagot pa. Isa-isa silang nagsialis, hanggang sa sila'y tuluyan nang nawala. Naiwang nakatayo si Mary, naguguluhan sa mga nangyari. Hindi niya inaasahan ang ganitong aksyon mula kay Dylan—na dati ay malamig na nagtapos ng kanilang pag-uusap, ngayon ay tila nagiging tagapagtanggol niya.

"Salamat," mahinang sabi ni Mary nang makalapit si Dylan sa kanya.

Tumingin lamang si Dylan, bahagyang tumango, at naglakad na papalayo. Tila ba walang nangyari, at iniwan niyang nakatayo si Mary, na ngayon ay lalo pang naguguluhan. Bakit ba siya nito palaging inililigtas? Bakit sa kabila ng malamig na pagtanggi noong una, parang hindi siya nito tuluyang tinataboy?

Makaraan ang ilang linggo, mas lalong naging malinaw kay Mary na may kakaiba kay Dylan. Hindi man nito diretsahang sinasabi, nararamdaman niyang laging naroon ito, binabantayan siya sa malayo. Ang iba pang mga estudyante ay napapansin na rin ito, at nagsimulang mag-usap-usap.

"Si Dylan ba ang nagiging bodyguard ni Mary?" tanong ng isang kaklase habang nagkukwentuhan sa isang sulok.

"Oo nga, napapansin ko rin. Para bang binabantayan siya," sagot naman ng isa pa. "Hindi kaya may gusto si Dylan kay Mary? Pero bakit ganun ang trato niya?"

Naging paksa si Mary ng mga usap-usapan, at hindi niya maiwasang makaramdam ng pagkalito. Hindi na lamang ang pang-aasar ang kanyang iniisip, kundi pati na rin ang mga kakaibang aksyon ni Dylan. Pero sa kabila ng lahat, sinubukan pa rin niyang ituon ang kanyang pansin sa pag-aaral.

Sa kalagitnaan ng ganitong mga usapin at pag-aalala, biglang dumating ang isang problema na hindi inaasahan ni Mary—ang kanyang tuition fee. Nang dahil sa patuloy na pagtaas ng gastusin sa paaralan, nalaman ni Mary na nagkukulang na ang kanyang pamilya upang suportahan ang kanyang pag-aaral. Matagal na nilang pinagsusumikapan ang kanyang edukasyon, ngunit sa pagkakataong ito, tila ba hindi na sapat ang kanilang nakikita upang makaraos.

Nang malaman ito ni Mary, halos hindi siya makatulog ng gabing iyon. Paano na ang kanyang kinabukasan? Paano na ang kanyang mga pangarap? Isang semester na lamang, at matatapos na siya ng kolehiyo, ngunit ngayon ay tila binibigo siya ng pagkakataon.

Habang nasa kalagitnaan ng ganitong pag-iisip, dumating ang hindi inaasahang alok mula kay Dylan. Isang hapon, pagkatapos ng klase, lumapit si Dylan kay Mary. Napansin ni Mary na tila seryoso ang mukha ni Dylan, mas higit pa kaysa sa dati.

"Kailangan kitang makausap," maikli ngunit madiing sabi nito.

Walang imik si Mary. Sumunod siya kay Dylan papunta sa isang tahimik na bahagi ng campus. Hindi niya alam kung ano ang sasabihin o paano magsisimula ng pag-uusap, ngunit ramdam niya na may mabigat na sasabihin si Dylan.

"Alam ko ang tungkol sa tuition mo," direktang sabi ni Dylan.

Nagulat si Mary. Paanong nalaman ni Dylan ang tungkol sa kanyang problema? Hindi siya kailanman nagsalita tungkol dito sa kahit kanino, kaya't paano niya nalaman?

"Bakit mo alam iyon?" tanong ni Mary, halatang naguguluhan.

"Hindi iyon mahalaga. Ang mahalaga, may paraan ako para makatulong sa'yo," sabi ni Dylan. "Mag-propose ako ng isang bagay."

"Anong ibig mong sabihin?" tanong ni Mary, lalo pang nalilito.

Tumingin si Dylan ng diretso sa kanya, tila ba iniisip ang bawat salitang bibitawan. "Pakasalan mo ako."

Para kay Mary, tila isang bomba ang sumabog sa kanyang harapan. Hindi niya lubos maisip na ang seryosong si Dylan, na dating malamig at tila walang emosyon, ngayon ay nag-aalok ng kasal—isang kasal na tila napakabigla at hindi kapanipaniwala.

"H-huwag kang magbiro," nanginginig na sabi ni Mary. "Hindi ako naniniwala."

"Hindi ako nagbibiro," seryosong sagot ni Dylan. "May dahilan kung bakit ko ito sinasabi. Pakakasalan mo ako sa loob ng isang linggo. Bibigyan kita ng sapat na oras para mag-isip. At kung sakaling pumayag ka, babayaran ko ang buong tuition mo pati na rin ang iba mo pang pangangailangan."

Lalong naguluhan si Mary. Bakit siya ino-offeran ni Dylan ng ganitong klaseng kasunduan? Ano ang dahilan ng biglaang proposisyon na ito? Tila hindi ito isang simpleng pangarap o pantasya, kundi isang seryosong desisyon na babago ng kanyang buhay.

"P-paano kung hindi ako pumayag?" mahinang tanong ni Mary.

"Mawawala ang pagkakataon. Pero tandaan mo, Mary—hindi ko ito ginagawa dahil sa wala lang. May dahilan ako. At iyon ang malalaman mo kung pipiliin mong magtiwala sa'kin."

Habang iniwan siya ni Dylan sa kanyang mga iniisip, ramdam ni Mary ang bigat ng desisyong kanyang haharapin.