EP.10 อยากซื้อก็จะขาย

1694 Words

หลายวันต่อมา... @AA SUPERCLUB 07.00 PM วันนี้เป็นอีกหนึ่งวันในการทำงาน ตลอดระยะเวลาหลายวันที่ผ่านมานี้ ฉันได้รู้เรื่องของนายติณย์เยอะแยะเลยละ เพราะแบงค์เล่าให้ฉันฟังหมดแล้วเพื่อแลกกับการให้ทานเบเกอร์รี่และน้ำที่ร้านฟรีหนึ่งเดือน เรื่องของกินนี้ไม่เข้าใครออกใครจริงๆ เอาละกลับมาเรื่องนายติณย์กันต่อ หลังจากที่ฉันฟังแบงค์เล่า ฉันก็อยากจะรู้จะเห็นด้วยตาของฉันเอง จึงต้องทำเป็นมานั้งแต่งหน้าอยู่ในห้องแต่งตัวของเหล่าพนักงานอย่างเช่นตอนนี้ เพราะเรื่องของเขาเกี่ยวข้องกับคนทุกคนในห้องนี้ "สวัสดีเราต้นหวานนะ เธอชื่ออะไรเหรอ" ฉันเอ่ยถามหญิงสาวสุดน่ารักข้างๆ "เราเซียร์" "เพิ่งมาทำงานวันแรกเหรอ" ที่ฉันถามออกไปแบบนั้นเพราะฉันเพิ่งเห็นหน้าเธอครั้งแรก "เปล่าหรอกวันนี้ วันที่สอง" "..." และฉันก็ต้องขมวดคิ้วเป็นปมด้วยความสงสัย วันที่สองงั้นหรอ ทำไมเมื่อวานฉันไม่เห็น "เมื่อวานเราถูกเรียกขึ้นไปชั้นสองแหนะ" "อ้อ เราก็ลืมไปเพื่อนเฮียพีทใช่ไหมที่เรียก" เมื่อได้ยินแบบนั้น ฉันก็ร้องอ้อคลายสงสัยทันที "อืมๆ ใช่ ทำไมเหรอ" "เขาก็เรียกเด็กที่มาใหม่ทุกคนนั้นแหละ อย่าสำคัญตัวเกินไป" อยู่ๆ ก็มีเสียงเล็กแหลมของใครบางคนเอ่ยแทรกเข้ามาระหว่างที่เราสนทนากันอยู่ ไม่ต้องหันไปมองฉันก็รู้แล้วว่าเป็นใคร มะนาวหยุดเดินก่อนจะลอบหันมองหน้าฉันกับเซียร์ทางหางตาตั้งแต่หัวจรดเท้าด้วยสีหน้าท่าทางอย่างกับนางอิจฉาในละครก็ไม่ปาน เมื่อเธอมองเราสองคนจนพอใจแล้วขายาวๆ นั้นก็ก้าวสาวเดินออกไป "ใครหรอ?" เซียร์หันหน้ามามองฉันและเอ่ยถามออกมาในทันที "เด็กโปรดของเพื่อนอีกคนของเฮีย แต่พักหลังๆ เขาไม่ค่อยมาที่ร้าน นางเลยขาดรายได้หลักไป" เรื่องนี้ฉันก็รู้จากแบงค์มาอีกที "เลยพาลไปทั่วแบบนี้ใช่ไหม" งึกๆ~ ฉันก็ได้แต่พยักหน้าและยิ้มตอบไป หลังจากนั้นฉันก็สืบล้วงข้อมูลเล็กๆ น้อย เรื่องที่ไปให้บริการหมอนั้น และเรื่องจิปาถะทั่วไปเพื่อไม่ให้เกิดความสงสัย แต่ก็ยังไม่รู้เรื่องอะไรเท่าไหร่ เพราะไม่กล้าเจาะลึกมากเดี๋ยวสงสัย "เซียร์" มีเสียงหนึ่งดังขึ้นจากทางด้านหลังทำให้เราสองคนต้องละหน้าออกจากกัน และหันไปมองตามเสียงนั้น "ค่ะ พี่เอิร์น" เมื่อหันไปมองตามเสียง ถึงรู้ว่าคนที่เรียกเซียร์ก็คือเอิร์น เธอเป็นผู้จัดการผับนี้ "วันนี้ไม่ต้องประจำโซนนะ อยู่รอขึ้นชั้นสองทีเดียวเลย" ไม่ต้องเดาก็พอจะรู้ว่าใครเรียก เพราะชั้นสองไม่ใช่ชั้นที่มีแขกทั่วไป หรือเรียกง่ายๆ ว่าเป็นชั้นออฟฟิตสำนักงาน มีแค่เฮียพีทและเพื่อนของเขาเท่านั้นที่อยู่ชั้นนั้น "ค่ะ" สิ้นคำตอบรับของเซียร์เอิร์นก็เดินออกไปในทันที "แสดงว่าเซียร์กลายเป็นคนโปรดของเขาแล้วแหละ" ฉันไม่รู้เลยถึงเอ่ยคำนี้ออกมา เหมือนฉันกำลังอิจฉาคนตรงหน้าหรือน้อยใจ หรืออะไร...ก็บอกไม่ถูก "เขา?" "หมายถึงนายติณย์นั้นแหละ" แบงค์เล่าให้ฉันฟังหมดแล้วว่านายติณย์ชอบเรียกเด็กที่มาใหม่ขึ้นไปบริการ และหากพูดคุยถูกคอถูกใจ ก็พากันไปต่อ รวมเธอที่ยืนอยู่ตรงหน้าฉันด้วยหรือเปล่า "นาย? เอ่อโทษที พอดีเรางงๆ สับสนกับสรรพนามที่ต้นหวานใช้เรียกอ่ะ" "เราไปละ" เซียร์ทำหน้างงๆ กับการตัดบทสนทนาของฉัน แต่ฉันก็ไม่ได้อธิบายอะไรต่อ เอ่ยลาและรีบเดินออกมาเพื่อไปทำหน้าที่ของตัวเอง ว่อกแว่กไปเรื่องไร้สาระมากเกินพอแล้ว "แกแค่ชอบ ก็แค่ชอบ จำไว้" อยู่ๆ ก็รู้สึกแปลกๆ ในใจ จนต้องพูดเตือนสติตัวเองหลายๆ รอบ ที่ต้องมาสืบฉันแค่อยากจะรู้ให้เห็นกับตาว่านายนั้นเป็นจริงอย่างที่แบงค์เล่ามาหรือเปล่า และที่รู้มาทั้งหมดมันเป็นความจริง แต่ช่างเขาสิต้นหวาน เขาจะเป็นยังไง ทำตัวแบบไหน มันก็เรื่องของเขาไม่เกี่ยวกับเรา และทำไมแกต้องมาตามสืบเรื่องของเขาด้วย 01.00 AM ตอนนี้ฉันเลิกงานเป็นที่เรียบร้อย บอกตามตรงวันนี้เป็นวันที่ฉันไม่มีสมาธิในการทำงานเลย มัวแต่คิดเรื่องของไอ้บ้านั้น ฉันว่าฉันจะไม่สนใจแล้วแต่เมื่อเดินไปทางไหน หรือแม้แต่ยืนทำงานอยู่ในที่ของฉัน ก็รับรู้เรื่องราวของหมอนั้นตลอด เพราะเด็กๆ ในร้านต่างเมาท์มอยเรื่องความแซ่บของเขา อย่างที่บอกใครที่มาใหม่เสร็จหมอนั้นไปแทบทุกราย ถ้าฉันสนใจฟังเรื่องชาวบ้านสักนิด ฉันก็ไม่ต้องมาเป็นหนึ่งในผู้หญิงใจง่ายให้กับเขา "ต้นหวาน" ฉันเดินออกมานอกผับได้ไม่ไกลก็มีเสียงทุ้มของใครบางคนเรียกจากทางด้านหลัง จนฉันต้องหันกลับไปมองตามเสียงเรียกนั้น "อ้าว โรม มาเที่ยวเหรอ" คนที่เอ่ยเรียกฉันก็คือโรม เขาเป็นเพื่อนต่างคณะสมัยเรียน ที่รู้จักกันได้เพราะตอนนั้นโรมเข้ามาจีบฉัน แต่ก็ถูกฉันปฏิเสธขอเป็นแค่เพื่อน โรมเป็นคนพูดง่าย ไม่ตื้อเก่งเหมือนพวกผู้ชายคนอื่นๆ เราเลยได้เป็นเพื่อนกันมาจนถึงทุกวันนี้ "ใช่ เราว่าจะเข้าไปทักอยู่พอดี นี้เลิกงานแล้วเหรอ" "อืม ใช่ เรากำลังจะกลับ" "มีอะไรหรือเปล่า" ฉันที่เห็นโรมยืนอ้ำอึ้งอยู่ก็เอ่ยถามออกไป "คือเรา...ขอไลน์ต้นหวานได้ไหม" . . "ไปเตรียมรถมากูจะกลับแล้ว" เสียงทุ้มเข้มหน้าเคร่งขึมเอ่ยสั่งลูกน้องคนสนิท ก่อนที่ตัวเขาจะยืนรออยู่บริเวณลานจอดรถไม่ไกลนักจากหน้าประตูทางออกของผับ มือหนาจัดการล้วงกระเป๋ากางเกงหยิบซองบุหรี่ราคาแพงออกมา "เอาที่ต้นหวานไหวนะ" การกระทำของติณย์หยุดชะงัก เพราะมีเสียงคนเรียกชื่อที่คุ้นหูดังอยู่ใกล้ๆ "ไหวสิ ว่าแต่โรมเถอะจะจ่ายให้เราไหวหรือเปล่า" สายตาคมตวัดไปยังต้นทางของเสียง แต่ที่ๆ ติณย์ยืนอยู่มีต้นไม้ขนาดพอตัวบดบังเอาไว้ แต่ก็พอจะรู้ว่าหญิงสาวเจ้าของเสียงหวานสดใสนั้นเป็นใคร เขาจำเสียงเธอได้ดี... "สำหรับต้นหวานแพงแค่ไหนโรมก็พร้อมจ่าย" ฝ่ามือหนากำซองบุหรี่แน่นจนยับยู่ยี่แหลกคามือแกร่ง ทันทีที่ได้ยินประโยคนั้นของชายหนุ่มที่ยืนคุยอยู่กับเธอ "ฮ่าๆ เราล้อเล่น เดี๋ยวลดให้เป็นราคาพิเศษเลย นี้ก็ครั้งแรกนะที่ถูกเหมา คงจะช้าหน่อย" "ไม่เป็นไร เรียนรู้ไปด้วยกันอีกอย่างเราก็คนกันเอง ต้นหวานจะได้มีประสบการณ์ไปด้วยไง" "ขอบใจนะ...งั้นเราขอตัวกลับก่อน เรื่องรายละเอียดคุยในไลน์เพิ่มเติมนะ" สิ้นเสียงหวาน ทั้งสองก็เดินแยกจากกัน "เรียนรู้ไปด้วยกันงั้นหรอ?" ริมฝีปากหนาเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงราบเรียบเย็นชา ไม่ต่างไปจากใบหน้าหล่อเหลา ที่ตอนนี้กำลังจ้องมองตามแผ่นหลังบางไปด้วยสายตาที่เรียบนิ่งยากจะคาดเดา ตึก ตึก ตึก! เสียงฝีเท้าหนาก้าวเดินตามแผ่นหลังบางไปอย่างหนักแน่นด้วยความโมโห ไปกับบทสนทนาที่ได้ยินมาทั้งหมดเมื่อสักครู่ เพียงไม่กี่ก้าวติณย์ก็สามารถเข้าถึงตัวอีกคนได้อย่างรวดเร็ว "อ๊ะ! อะไรของนาย ปล่อย" ต้นหวานร้องออกมาด้วยความตกใจปนเจ็บบริเวณแขนเล็กที่ถูกกระชากอย่างแรงตามแรงอารมณ์ของเจ้าของการกระทำอันอุกอาจ "ติดใจรสชาติเซ็กส์จนต้องขายตัวเลยหรอ" ติณย์ที่มีความโกรธอยู่เต็มอก ก็เอ่ยพูดออกมาในทันทีอย่างไม่ลังเล ทั้งที่เขาเป็นคนแรกของเธอ แต่ไปพูดคุยแบบนั้นกับชายอื่น "นายพูดเรื่องอะไรของนาย" "ถ้าอยากขายก็มาขายให้ฉัน" "ปล่อย!" ต้นหวานไม่สนใจในสิ่งที่ติณย์พูดออกมา เธอได้แต่พยายามสะบัดแขนออกจากมือแกร่งของเขา "ถ้าจะขายก็มาขายให้ฉัน!" เสียงเข้มตะโกนดังกึกก้องไปทั่วบริเวณ ดีหน่อยที่ตอนนี้ไม่มีใครนอกจากเธอและเขา "นี้! นายบ้าไปแล้วหรือไง" คนตัวเล็กกว่าเปร่งเสียงสู้ไม่แพ้กัน เธอก็หมดความอดทนกับคนตรงหน้าแล้วเหมือนกัน "เออ ใช่! ฉันบ้า!" "ปล่อย!" ยิ่งเธอสู้เขาเท่าไหร่ ก็เหมือนยิ่งกระตุ้นอารมณ์ของติณย์ให้สูงขึ้นเท่านั้น "ฉันมีสิทธิ์ในร่างกายเธอแค่คนเดียว แค่ฉันคนเดียว!" "ใครอนุญาตไม่ทราบ" ทันทีที่ได้ยินดังนั้น ต้นหวานก็เอ่ยถามกลับไป "นะ นายติณย์ฉันเจ็บนะ" แทนที่เธอจะได้คำตอบแต่กลับถูกมือหนากระชากเธอให้เดินเขาไป ปัก! เสียงแผ่นหลังบางกระทบกับกำแพงอย่างแรง "อ๊ะ อุ๊บ!" ยังไม่ทันให้เสียงของความเจ็บได้ถูกเปร่งออกมาสุดเสียง ริมฝีปากหนาก็ประกบเข้ากับริมฝีปากบางในทันที "อือ!" คนตัวเล็กในวงแขนแกร่งได้แต่ทำตาโต ตกใจให้กับการกระทำของติณย์ "โอ้ย!" ในตอนที่ลิ้นหนาแทรกผ่านโพรงปาก คนตัวเล็กสบโอกาสกัดเข้าที่เรียวลิ้นหนาอย่างแรง "นายนี้มัน...." "อยากซื้อนักใช่ไหม? ได้ ฉันจะขายให้" ____________✂️__________ Example of the next episode "คุณลูกค้าจะจ่ายเป็นเช็ค หรือเงินสดดีค่ะ อ้อเป็นเงินโอนก็ง่ายดีนะ"

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more