Trappad in my mine | ติดกับรักนายมาเฟีย

@Coffee or Trees? 07.00 AM ภายในร้านคาเฟ่อันเงียบสงบอบอวนไปด้วยกลิ่นกาแฟหอมกรุ่นเพราะชงสดใหม่จากเมล็ดกาแฟคั่วชั้นดีปรากฏหญิงสาวสวยหุ่นดีร่างบาง ใบหน้าขาวใสพวงแก้มสีชมพูพีชบางๆ ปากนิดที่ถูกแต่งแต้มด้วยกลอสสีแดงระรื่ออวบอิ่มชวนมอง คิ้วเรียงเส้นดำสวย ดวงตาของเธอก็ช่างกลมโตรับกับขนตางอลเข้ม มีดอลลี่อายแบบฉบับสาวเกาหลี ลักษณะรูปลักษณ์ของเธอนั้นคือสาวเกาหลีคนหนึ่งก็ว่าได้ มือเล็กเรียวกำลังง้วนอยู่กับการชง Back coffee ให้กับลูกค้าหนุ่มรายแรกของร้านในวันนี้ ร้านเล็กๆ มีสวนด้านนอกที่ให้ความร่มรื่นลมพัดโชยตลอดทั้งวัน ใบไม้ดอกไม้นานาพรรณพลิ้วไหวตามสายลมส่งกลิ่นหอมคละคลุ้งปะปนกันไปกับกลิ่นกาแฟจากด้านใน ยิ่งส่งผลให้ร้านคาเฟ่เล็กๆ ของ ต้นหวาน เป็นที่ชื่นชอบของลูกค้ามากมายที่แวะเวียนมา "กาแฟได้แล้วค่ะ" ริมปากอวบอิ่มสีแดงระรื่อยกยิ้มเอ่ยบอกลูกค้าหนุ่มหน้าตาดีตรงหน้า เขากำลังนั้งอ่านข่าวจาก ipad เครื่องหรู โดยไม่สนใจเธอเลยสักนิด แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็ไม่แปลกใจ เพราะมันเป็นเรื่องปกติไปแล้ว มือเรียวก็จัดวางกาแฟและครัวซองที่ถูกสั่งเสริฟวางไว้ที่โต๊ะ ชายหนุ่มมาดเข้มเคร่งขึมมาในชุดทำงานแบบครบสูตรยามเช้าเช่นนี้อยู่เป็นประจำ พร้อมกับบอดี้การ์ดด้านข้างอีกสองคน "มาทานที่นี้ก็เกือบเดือนแล้วนะคะ" เสียง ต้นข้าว พูดขึ้นเมื่อต้นหวานเดินเข้ามาพอดี ต้นข้าว น้องสาวเพียงคนเดียวของต้นหวาน อายุห่างกัน 4 ปี เธอจะมีนิสัยลุยๆ แตกต่างจากคนเป็นพี่อย่างต้นหวาน นิสัยส่วนตัวเธอนั้นก็อ่อนหวานสมชื่อ และทั้งคู่ก็เป็นเจ้าของร้านคาเฟ่ @Coffee or Trees? นี้ด้วยกัน "นั้นสิยังไม่ได้ยินแม้แต่เสียงหรือได้สบตาเลยสักครั้ง" เสียงตัดพ้อออกจากปากแดงระรื่อ พร้อมกันด้วยสายตาหวานปนเศร้า มองผ่านกระจกออกไปนอกร้านยังชายหนุ่มที่เธอแอบชอบ ใช่ เธอแอบชอบเขา ชอบตั้งแต่เรียกที่เห็น ถึงแม้ว่าเขาจะไม่เคยเห็นเธอก็ตาม เพราะทุกครั้งที่ชายหนุ่มมา จะมีบอดี้การ์ดมาสั่งเครื่องดื่มให้ และนั่งเงียบๆ อ่านข่าวในมุมโปรดของเขาเสมอ เพราะความลึกลับน่าค้นหานี้ จึงทำให้ต้นหวานทำลายกำลังแพงของตัวเองลง เพราะเธอเป็นคนชอบคนยากด้วยสเปกที่ตั้งไว้สูงพอสมควร แต่เขาคนนี้คือคนที่ตรงกับสเปกที่เธอต้องการทุกอย่าง "คนรวยก็แบบนี้แหละ และท่าทางจะรวยมากด้วย" ต้นข้าวพูดออกมาเสียงเรียบ ไม่ได้ใส่ใจมากนักก่อนจะเดินไปทำอย่างอื่นในร้าน ส่วนคนที่สนใจ เอาแต่ยืนจ้องเขาอยู่นั้นคงจะมีแค่ต้นหวาน "นั้นสิ เขากับเรามันคนละชั้นกันต้นหวาน" ครั้งแล้วครั้งเล่า ที่เธอได้แต่เตือนสติตัวเองถึงความแตกต่างระหว่างเธอและเขา แต่ถึงอย่างนั้นหัวใจมันก็ห้ามกันไม่ได้ เธอเฝ้ารอทุกเช้าเพื่อจะได้ชงกาแฟให้ชายที่เธอแอบชอบดื่ม และเมื่อถึงเวลา 08.00 AM เข้าก็ไป "ขอให้งานราบรื่นนะ" เสียงหวานเอ่ยคล้อยตามรถตู้หรูของชายหนุ่มออกไป เธอมักจะอวยพรให้เขาอยู่แบบนี้เป็นประจำ 06.00 PM "พี่ไปก่อนนะ" "ค้า ขับรถดีๆ นะคะ" "จ้ะ" เสียงหวานเอ่ยบอกน้องสาวเมื่อปิดร้านเสร็จ เธอก็ขับรถไปทำงานอีกหนึ่งที่ @AA SUPERCLUB "หวัดดี" เสียงหวานใสเจ้าของเรียวปากแดงระรื่อเอ่ยทักทายเพื่อนร่วมงาน ที่อยู่ในบาร์เดียวกัน "หวัดดีจ้ะ แม่บาร์เทนดี้สุดแซ่บ" แบงค์ บาร์เทนเดอร์หนุ่ม ก็กล่าวตอบรับพร้อมกับมองต้นหวานตั้งแต่หัวจรดเท้า ต้นหวานนิสัยอ่อนหวานก็จริง แต่เธอก็แอบพกความเซ็กซี่มาทำงานด้วยตลอด อย่างเช่นวันนี้ เธอใส่ชุดเดรสหนังสั้นเกาะอกสีดำ และเธอยังใส่โชคเกอร์หนังที่คอ ข้อมืออีกหนึ่งข้าง ปล่อยผมยาวดำขลับตรงสลวยถึงกลางหลัง ตัดกับผิวขาวละมุน ใบหน้าใสๆ ถูกแต่งแต้มตามสไตล์ของเธอ ที่ดูเด่นก็คงจะเป็นปากอวบอิ่มระรื่อไปด้วยกลอสสีแดง "นิดหน่อย" ฉันก็ตอบแบงค์ออกไปแบบให้นางหมั่นไส้นิดนึง เพราะที่นี้ไม่เคร่งเรื่องการแต่งตัว ฉันว่าก็ดีนะเพราะเป็นการดึงดูดลูกค้าไปในตัว และอีกอย่างฉันก็ชอบแต่งตัวมาก แต่ชีวิตส่วนใหญ่ฉันก็มีแต่ทำงาน กลางวันทำที่ร้าน ส่วนกลางคืนก็มีที่นี้ และเป็นที่เดียวที่ฉันได้ใส่ในสิ่งที่ชอบ "ไม่นิดละค้า ลูกค้าผู้ชายติดแกตรึมเลย" สายตาอิจฉาถูกส่งมาพร้อมประโยคเมื่อสักครู่ ก็บอกแล้วว่ามันเป็นกลยุทธ์ดึงดูดลูกค้าอย่างหนึ่ง "ลูกค้าแกก็ตรึม" ส่วนลูกค้านางก็เยอะเหมือนกันนะ อย่าหาว่าแต่เรา "มีแต่ผู้หญิง ฉันต้องการผู้ชาย" และนางก็ทำหน้าเศร้าสร้อยลงทันที ก็เพราะว่าแบงค์ไม่ชอบผู้หญิงหนะสิ นางชอบผู้ชาย นางหล่อมากผู้หญิงเลยมานั้งให้นางชงเครื่องดื่มให้ "ถึงไม่ได้ผู้ แต่ได้ลูกค้านะ" ฉันก็คุยกับนางไปพร้อมกับเตรียมอุปกรณ์ต่างๆ เพราะร้านใกช้เปิดแล้ว "แล้วแกละ" "อยากได้ลูกค้ามากกว่า" เพราะผู้ส่วนใหญ่ที่มาไม่ตรงสเปกฉันเลยสักคน แถมในที่แบบนี้ด้วยแล้วละก็ อย่าหวังคิดจะกันเลย "ไม่มีใครถูกใจแกเลยหรอ" เพราะทำงานด้วยกันมานานพอสมควร แบงค์จึงรู้ว่าฉันสเปกสูงสุดๆ เทือกเขาแอลล์จะต้องกราบ "คนที่ถูกใจ..." และคำพูดของนางก็ทำให้ฉันคิดถึงใครบางคน คนที่ถูกใจ...ก็คือลูกค้าคนนั้น คิดแล้วมันก็เศร้านี้เราจะได้เจอกันแค่วันละชั่วโมงเองหรอ "ว่าไง" "ฮะ มะไม่มีอ่ะ" เสียงแบงค์ทำให้ฉันหลุดออกจากภวังค์ คิดถึงทีไรใจเต้นแรงไม่เป็นอันทำอะไรทุกที เขาชื่ออะไรนะ พรุ่งนี้ฉันต้องหาทางล้วงลับชื่อจากการ์ดเขาให้ได้ "แหนะๆ ยิ้มอะไร ลูกค้ามาแล้ว" "อะ อืมๆ" เสียงแบงค์เอ่ยเตือน ฉันเลยต้องสะบัดส่ายหัวให้ความคิดเหล่านั้นพ้นไป ก่อนจะตั้งใจทำงาน ผ่านไปสักพักลูกค้าก็เยอะขึ้น ฉันนี้ชงมือเป็นระวิงไม่หยุด ส่วนมากมีแต่ผู้ชายจริงๆ มาแอ๊วฉันบ้าง หยอดคำหวานบ้าง แต่ฉันก็ไม่สนใจ พอฉันไม่สนใจก็ลุกไปกันเอง "โต๊ะนี้ไม่ว่างเลยนะ" "หึ แกด้วย" สองชั่วโมงผ่านไป... "เมื่อยมือชะมัด" ฉันบ่นอุบพร้อมกับบีบมือตัวเองเบา "แหงละ นี้ถ้าแกไม่ใส่ยาแรงลงไปนะ สงสัยแกได้ชงทั้งคืน" ที่พูดกันอยู่หมายถึงลูกค้าที่เพิ่งลุกไปก่อนหน้าหนะสิ มาให้ฉันชงเครื่องดื่มให้และไปยอมลุกไปไหนสักที ก็คงมาจีบฉันตามเคย กว่าจะไปฉันต้องใส่เหล้าแรงๆ เพิ่มไปเยอะกว่าโดสปกติพอสมควร แต่คิดแล้วก็ตลกดีเหมื่อนกัน พรึบ! และไม่นานก็มีเสียงคนมานั่งเก้าอี้ด้านหน้าฉัน "คุณติณย์ ไม่ขึ้นข้างบนเหรอครับ" ฉันที่ก้มหน้าจัดเตรียมของก็ได้ยินแบงค์พูดคุยกับคนด้านหน้า "ไอ้พีทไม่อยู่" และเมื่อฉันได้ยินเสียงทุ่มต่ำนั้น จู่ๆ ใจฉันมันก็เต้นแรงขึ้นมาทันทีแบบไร้สาเหตุ ควับ! "แต่ก็ต้องขอบคุณมันนะ...ที่มันไม่อยู่" ______________________________ งือออ~ .?? ฝากคอมเม้นต์เป็นกำลังใจ ให้ติณย์และต้นหวานด้วยนะคะ ดันๆ เม้นต์ กดไลค์ กดถูกใจนะคะ