เรือน ลวง รัก

EP.5 แตงที่หายไป

ศรุต Say ::

“พี่ส้มเห็นพี่แตงไหมคะ นี่จะ11 โมงแล้ว ฉันอาจจะตกเครื่อง”

“ไม่นะคะ พี่กับพ่อหาสร้อยให้คุณ เพิ่งจะได้พัก”

ผมทำได้แค่มองคนตัวเล็ก ที่ตอนนี้วุ่นวายเดินไปเดิมมา อยากรู้ว่าเธอหาอะไร แต่ผมติดพันอยู่หญิงสาวอกตู๊มขี้ยั่ว ขี้ยั่วมันดีอยู่หรอก แต่ถ้าผมเผลอจิ้มลูกสาวเพื่อนแม่แค่ครั้งเดียว มีหวังถูกจับแต่งงานแน่ น่ากลัวที่สุดเลยเรื่องนี้

“ชอบมากแค่ไหนคะ ผู้หญิงคนนั้น”

“รักเลย คนนี้” ผมตอบส่งๆออกไป เพื่อให้เธอเลิกเอาหน้าอกดันแขนผมสักที

“โกหกค่ะ ฉันดูออกว่าทั้งสองคนไม่ใช่แฟนกัน เธอไม่ได้รู้สึกอะไรกับพี่ด้วยซ้ำ แสดงพี่เอาเธอมาเพื่อกันฉันเท่านั้น” รอยยิ้มที่แสนจะหวาน แต่มันกลับฉาบไปด้วยพิษร้าย

ทำไมตอนนี้รอบตัวผมตอนนี้มีแต่ผู้หญิงประหลาด มีแต่คนพูดไม่รู้เรื่อง ไม่ฟังที่ผมพูดสักคน เฮ้อออออ

“เพราะเธออาจจะเกรงใจ ผู้หญิงที่ออกตัวแรงก็ได้นะ ใกล้ถึงเวลาที่พี่ต้องไปส่งเธอแล้ว ขอตัวนะ” เสียดายความสวยกับหุ่นแซ่บเหมือนกันนะเนี่ย ผิดที่เธอดันเพื่อนลูกของเพื่อนแม่ผม ไม่งั้นเราคงได้นอนกันเพลินๆไปแล้ว

ผมเดินไปหาคนตัวเล็กที่เดินไปเดินมาอยู่นานแล้ว ทำไมไม่เตรียมตัวล่ะ ต้องรีบไปเช็คอินนิ ช้ากว่านี้ตกเครื่องนี้

“คุณศรุตเห็นพี่แตงไหมคะ ฉันหาเธอไม่เจอเลย ไม่รู้ว่าโกรธที่ฉันไปนอนกับคุณรึเปล่า ตื่นเช้ามาเค้าถึงได้ทำแบบนั้น แล้วนี่ก็ยังหายไปอีก สงสัยฉันจะเอาแต่ใจมากเกินไป แต่ปกติพี่แตงไม่เคยเป็นแบบนี้เลย” อ่าวแล้วนี่ผมควรทำอะไรละทีนี้ จู่ๆตาของยัยตัวยุ่งก็เอ่อล้น เหมือนจะมีน้ำตา ร่างกายของผมโอบกอดเธอเข้ามาในอ้อมอกโดยอัตโนมัติ เหมือนผมเคยทำแบบนี้อยู่บ่อยๆ แต่ผมควรจะปลอบเธอยังไง

“ไปไฟลท์อื่นได้ไหม ถ้าไฟลท์นี้ไม่ทัน”

“เจอพี่แตงเมื่อไหร่ ฉันจะกลับทันที ขอโทษค่ะที่วุ่นวายอีกแล้ว แต่สัญญาว่าจะไม่กวนนาน”

นั่นสินะ ตั้งแต่เจอเธอ ชีวิตของผมไม่ปกติ มีแต่เรื่องวุ่นวายให้ต้องช่วยเหลือเธอ กี่ครั้งไม่รู้ตั้งกี่ครั้ง เธอยิ่งกลับไวมันยิ่งดีสิ

“อืม เข้าใจแล้ว จะให้ส้มช่วยหา”

“ไม่ต้องแล้วค่ะ แค่เรื่องสร้อย ก็เกรงใจจะแย่ นี่ยังจะให้หาคนอีก ฉันจะหาเอง อาจจะอยู่รอบๆบ้านก็ได้”

================

สายธารเดินไปตามสวนที่มีดอกปีบมากมายร่วงหล่นลงพื้น ส่งกลิ่นหอมไปทั่วพื้นที่ แต่พอเธอเดินเข้ามาในสวนด้านใน เธอไม่เจอแตง แต่เธอกลับเจอผู้หญิงในชุดผ้าลูกไม้ หน้าตาขาวซีด และดูน่ากลัว

“ออกไป ที่นี่ไม่ใช่ที่ของหล่อน ออกไป!!!” ผู้หญิงคนนั้นพุ่งใส่สายธารล้มหงายหลังลงไปด้วยความตกใจ ผู้หญิงคนนี้เป็นใคร หัวใจยังคงเต้นรัวด้วยความตกใจ แล้วผู้หญิงคนนั้นก็หายไป เหมือนกำลังหนีอะไร

“เจ็บหรือไม่ หนูอุ่นของพี่” เสียงของผู้ชายคนนึงที่เหมือนจะเคยคุ้นเคย ทำให้สายธารต้องหันไปมองต้นเสียง ผู้ชายที่ทำให้หัวใจเต้นระรัวเพราะความตื่นเต้น ที่เค้ามีตัวตน

“คุณพระ!!!”

“บอกกี่ครั้ง ต้องเรียกคุณพี่ถึงจะถูก” สายตาของเค้าที่มองมา มันทำให้คนที่มองหลงไปกับมัน

“ฉันคงจะไม่เคยชิน ขอเรียกคุณพระแล้วกันนะคะ คุณเป็นอะไรคะ ฉันต้องกลัวคุณไหม”

“ฮ่าๆๆ ฉันเป็นอะไรดีนะ แต่ฉันรอหล่อนมาแสนนานเหลือเกิน แต่ความระทมของฉันมันได้หยุดลงแล้ว เพราะหล่อนอยู่ตรงนี้แล้ว” มือใหญ่ของคุณพระ ช้อนใบหน้าได้รูปของหญิงสาวตรงหน้า เพื่อที่ตนจะได้มองหน้าหญิงสาวที่ตนรอมาแสนนานได้ชัดๆ ริมฝีปากเล็กๆสีระเรื่อมันช่างแสนเชิญชวน

“คุณพระจะทำอะไรคะ” สายธารพูดพรางเอามือขึ้นมาปิดปากตัวเองเอาไว้

“แค่จุมพิตเบาๆก็ไม่ได้เลยหรือ”

“ไม่ค่ะ เรื่องบางเรื่อง มันทำได้แค่กับคนที่รัก จะทำได้ต้องรักก่อน” คำตอบของหญิงสาวทำให้คุณพระหนุ่มยิ้มออกมา เพราะเธอช่างพูดกาลก่อน ไม่ผิดเพี้ยน แม้สำนวนจะเปลี่ยนไปบ้าง แต่ความหมายของมันไม่เคยแปรเปลี่ยน

“แล้วพี่นั้นต้องทำอย่างไรเล่า พี่ถึงได้หัวใจของเจ้าอีกครา”

“ไม่มีแล้วค่ะ วันนี้ถ้าฉันเจอพี่แตง ฉันก็จะกลับแล้ว ที่ฉันฝันทุกคืนมันเป็นเพราะคุณพระรึเปล่า” คุณพระหนุ่มส่ายหน้าเบาๆ

“อย่างน้อยฉันก็ดีใจค่ะ คุณไม่ได้หื่นแบบในฝัน ฉันไม่ชอบเลย ความฝันที่ฉันเลือกไม่ได้ คุณจะช่วยฉันหาพี่แตงไหม”

“สาวใช้ของเจ้านะหรือ”

สาวใช้หรอ สายธารไม่เคยมองแตงเป็นสาวใช้แม้แต่น้อย เธอมองเห็นแตงเป็นเสมือนพี่สาวคนนึง ไม่ต่างจากพี่พอใจ หรือพวกพี่ๆของเธอเลย

“เธอคุยกับใคร ฉันเห็นเธอยืนคุยคนเดียวนานแล้ว” เสียงทักจากชายหนุ่มที่เข้ามา ทำให้เธอหันไปมองทันที

“คุณพระไง คุณไม่เห็นหรอ เค้าอยู่นี้ไง” แต่พอสายธารหันไปมองอีกทีคุณพระก็ไม่อยู่แล้ว

“คุณพระอะไร ท่านตายไปร้อยกว่าปีละ งมงาย รีบกลับไปเลยปะ ผีๆสางๆ ไร้สาระ มันมีที่ไหน” เพราะศรุตไม่เชื่อเรื่องผีสาง แล้วตัวเองอยู่ที่นี่ก็ไม่เคยเจอ ยิ่งหญิงสาวมาพูดแบบนี้ เค้าก็ยิ่งไม่เชื่อใหญ่

“ไม่ต้องไล่เลย ใครจะไปอยากอยู่กับคนอารมณ์เหวี่ยงแบบคุณ” สายธารเดินหนี ชายตรงหน้า เพราะไม่อยากจะเถียงด้วย เพราะถึงพูดอะไรเค้าก็ไม่เชื่อ

“เธอนั่นแหละ งมงาย” ชายหนุ่มยังคงอารมณ์ขึ้นใส่หญิงสาว ที่เดินหนีไม่สนใจเค้า ยิ่งหนีเค้าก็ยิ่งตาม

สายธาร Say ::

จะตามมาทำไมนักหนา พูดแล้วไม่เชื่อก็จะไม่พูด ฉันเดินมาที่เรือนเล็ก ที่เป็นบ้านของพวกพี่ส้ม ลุงช่วย และภรรยา ฉันอยากจะรู้เรื่องราวให้มากกว่านี้ ก่อนที่ตัวเองจะกลับ เลยเดินตรงเข้าไปหาลุงช่วยที่กวาดพื้นอยู่ที่ลานต้นไม้ใหญ่ ทำไมต้นไม้ต้นนี้ถึงได้น่ากลัวแบบนี้

“มีอะไรให้ช่วยไหมครับ คุณสายธาร”

“ลุงช่วยอยู่ที่นี่มานาน พอทราบเรื่องคุณพระพิมานไหมคะ” พอพูดชื่อนี้ขึ้นมา ลุงช่วยมีอาการตกใจเล็กน้อย ก่อนจะพยักหน้ารับน้อยๆ

“ท่านเป็นคนสร้างที่นี่ และเคยเป็นเจ้าของที่นี่ด้วย”

“แล้วรู้จักหนูอุ่นไหมคะเธอเป็นใคร” คำถามของฉันทำให้ลุงช่วยตกใจอีกครั้ง

“เธอเป็นภรรยาคนที่ 3 ของคุณพระพิมาน และยังเป็นหลานแท้ๆ ของคุณหญิงกำไลด้วยครับ แต่เธอตายเพราะเป็นชู้ กับคนรับใช้คนสนิทของเธอเอง จำไม่ผิดพ่อผมเล่าว่าชื่อนายกล้า”

“ตายจริง เธอตายยังไงคะ”

“ถูกคุณพระท่าน จับแขวนคอ ที่ต้นไม้ต้นนี้แหละครับ”

“เป็นชู้หรอครับ เป็นไปได้หรอ” แล้วจู่ๆคนที่เงียบมาตลอดก็ถามขึ้นมาบ้าง

“ผมไม่ทราบละเอียดนักหรอกนะครับ แต่เค้าเล่ากันว่า ทั้งคู่แอบลอบได้เสียกันจนเกิดลูก คุณพระจับได้ เลยฆ่าไอ้กล้าทิ้ง แล้วจับคุณหนูอุ่นแขวนคอที่ต้นไม้นี้ แต่เรื่องมันเล่ากันปากต่อปาก เราไม่รู้ว่าอะไรจริงไม่จริง อย่าไปคิดมากเลยครับ”

“แต่ในฝันของฉัน คุณพระดูรักหนูอุ่นมากเลย ทำไมคุณหนูอุ่นถึงมีชู้ได้ล่ะ”

“กระผมรู้เพียงเท่านี้ครับ” แล้วลุงช่วยก็กวาดพื้นต่อ

ฉันเดินกลับมาที่ต้นไม้ต้นใหญ่ ทำไมหนูอุ่นถึงมีชู้ หนูอุ่นไม่ได้รักคุณพระหรอ ไม่เห็นเข้าใจเลย แล้วไอ้กล้า ที่ลุงช่วยพูดถึงเป็นใคร ฉันไม่เคยเห็นในฝันเลยสักครั้ง

“คุณลุงคะ คุณพระมีเมีย 3 คนหรอคะ” ฉันหันไปถามลุงช่วยที่อยู่ไม่ไกลกันอีกครั้ง

“ไม่ครับ มี 4”

“โหยยยย สุดยอด My idol เลย เมีย 4 คน แบบนี้คงโคตรฟิน”

“ทุเรส ไม่มีผู้หญิงคนไหน อยากให้เมียมีน้อยหรอก ใครๆก็ต้องอยากเป็นคนเดียวในใจทั้งนั้น มีเมียเยอะแบบนี้ ถ้าฉันเลือกได้ ฉันก็เลือกพ่อกล้าที่มีฉันคนเดียวนั่นแหละ” เสียงสิ้นเสียงของฉัน ลมแรงก็กรรโชกอย่างแรง จนตัวฉันเองแทบจะทรงตัวไม่อยู่ จนคนที่ตัวใหญ่กว่าต้องเข้ามาประคองเอาไว้เพื่อไม่ให้ล้ม

“ยืนไหวรึเปล่า จู่ๆลมก็แรง”

เมื่อลมสงบลง ฉันถึงได้หันไปมามองคนที่กอดฉันอยู่ตลอด ก็ขอบคุณอยู่หรอกที่ให้ยืมอกบังลม แต่แบบนี้หัวใจมันเต้นแปลกๆ ไม่ดีเลย

“ลมหยุดแล้ว ช่วงนี้ลมพัดแรงบ่อยไปไหม”

“ผมเนี่ยสิ ต้องกวาดพื้นใหม่เลย งั้นปล่อยให้พัดให้พอใจก่อนแล้วกัน เฮ้ออออ” ลุงช่วยเดินกลับเข้าไปในเรือนเล็ก ทิ้งเราสองคนเอาไว้แบบนี้

แล้วเค้าจะกอดฉันแบบนี้อีกนานรึเปล่า ปล่อยได้แล้วมั้ง กอดนานกว่านี้ถือว่าฉวยโอกาสแล้วนะ อาการหน้าร้อนผ่าวๆเริ่มเกิดขึ้นเพราะคนตรงหน้า กอดไม่ยอมปล่อยสักที

“ปล่อยได้แล้วค่ะ ลมหยุดแล้ว” ฉันพูดบอกคนที่กอดไม่ยอมปล่อย

“ขอโทษที ฉันว่าฉันเข้าไปในบ้านดีกว่า เจอผู้ติดตามเธอเมื่อไหร่ ค่อยเรียกละกันนะ จะไปส่งที่โรงแรม”

“ขอบคุณค่ะ”

ถ้าพ่อขา กับพี่ดินรู้ ว่าเราปล่อยให้ผู้ชายกอดแบบนี้ งื้อออออ~* เราตายแน่ๆ พี่แตงพี่อยู่ที่ไหนเราต้องกลับบ้าน พี่รู้ไหม พี่จะโกรธอะไรฉันขนาดนี้ พี่หายไปไหน

ฉันรอพี่แตง 1 ชั่วโมงก็แล้ว 2 ชั่วโมงก็แล้ว 3 ชั่วโมงก็แล้ว พี่แตงก็ยังไม่กลับมา มันทำให้ฉันเริ่มร้อนใจ จนแทบทำอะไรไม่ถูก เรื่องไม่ดีมากมายมันผุดขึ้นมาในหัว พออยู่ตัวคนเดียวแบบนี้ก็เริ่มกลัว แล้วไม่นานสายที่ไม่อยากรับเลยก็โทรเข้ามา

Rrrrrrrrrr Rrrrrrrrrrr [ พ่อขาาา Calling..... ]

สายสนทนา

[ อยู่ไหน ]

“พ่อขาาาา วันนี้หนูคงไม่ได้กลับนะคะ พี่แตงหายไป เพราะหนูเอง หนูผลักเธอ หนูตะคอกใส่เธอ เธอคงโกรธ” ฉันพรั่งพรูสิ่งที่ตัวเองทำไม่ดีกับพี่แตง ออกไปมากมายให้ปลายสายฟัง พร้อมกับพยายามกลบเกลื่อนเสียงสะอื้นเอาไว้ เพราะตอนนี้ฉันเป็นห่วงพี่แตงเหลือเกิน

[ โทรตามรึยัง ]

“เธอทิ้งโทรศัพท์ไว้ที่หนูค่ะ”

[ เดี๋ยวนังแตงมันก็กลับมา รอมันกลับมาก่อน แล้วค่อยกลับก็ได้ อย่าร้องไห้นะ ไม่งั้นพ่อจะให้กลับมาเลย ]

“ค่ะพ่อ ขอบคุณนะคะ ที่เข้าใจ”

[ เอาอาไอแกมาคุยซิ๊ ]

“อาไอไม่อยู่ค่ะ ถ้าหนูเจอจะให้โทรกลับหาพ่อขา คิดถึงพ่อขานะคะ หนูจะรีบกลับค่ะ”

จบสายสนทนา

ฉันรีบตัดบทกดวางสายทันที เพราะถ้าพ่อถามอะไรอีกฉันก็ไม่รู้จะตอบยังไง เหนื่อยใจอย่างบอกไม่ถูก อยากกลับบ้านซะแล้วสิ ฉันเลยต้องออกเดินตามหาพี่แตงอีกครั้ง ถ้าไม่เจอคงแสดงว่าเธอไปข้างนอก แล้วทิ้งฉันไว้ที่นี่ แต่พี่แตงจะใจร้ายกับฉันแบบนี้เลยหรอ

“จะมืดแล้ว เธอเอายังไง ฉันไม่มีเวลาเล่นด้วยหรอกนะ พรุ่งนี้ฉันต้องทำงาน” เสียงดุๆ ของคนที่ทำหน้านิ่งๆ มันทำให้ฉันเข้าใจ ว่าฉันรบกวนเค้ามากเกิน

“ไปส่งฉันที่โรงแรมก็ได้ค่ะ พี่แตงอาจจะไปรอฉันที่โรงแรมแล้วก็ได้”

“งั้นเตรียมตัวเถอะ ฉันจะไปส่ง ถ้าใครเจอพี่แตงของเธอ ฉันจะโทรบอก ยังไงก็...ขอ..เบอร์..โทร เธอเอาไว้ด้วยก็แล้วกัน”

“อ่อออ ได้ค่ะ โทรบอกฉันด้วยนะคะ ส่งโทรศัพท์มาสิคะ ฉันจะกดเบอร์ให้” คุณศรุตปลดล็อกโทรศัพท์แล้วส่งมันมาให้ฉันช้าๆ

“แล้วจะโทรหานะ เอ่อ หมายถึงถ้าเจอพี่แตงของเธอ”

ถึงจะยังไม่อยากกลับ แต่มันหมดเวลาของฉันแล้วสินะ ฉันไปเก็บของๆฉันและของพี่แตง เพื่อจะกลับไปที่โรงแรม ฉันตรงเข้าไปเข้าไปขอบคุณลุงช่วยและครอบครัวเพื่อเป็นการขอบคุณที่ดูแล

แต่พอจะกลับ รถเจ้ากรรมมันดันสตาร์ทไม่ติด ทำยังไงก็สตาร์ทไม่ติด จนฉันกับคุณศรุตต้องหันมองหน้ากัน แล้วพยายามสตาร์ทที่จะสตาร์ทให้ติด แต่มันก็ยังไม่ติดอยู่ดี

“ไม่ติดอะ เอาไงละทีนี้ ค้างที่นี่อีกสักคืนละกัน แล้วเช้าก็ออกพร้อมฉันเลย”

“จะดีหรอคะ”

“นี่เธอยังมีความเกรงใจอีกรึไง ขอค้างบ้านผู้ชายตั้งแต่วันแรกที่เจอ ขอนอนห้องเดียวกับเค้าอีก ไม่เหลืออะไรให้เกรงใจแล้ว นอนอีกสักคืนจะเป็นอะไรไป”

อีกด้าน

“ถึงคุณพี่จักขัดขวาง เยี่ยงไรแม่อุ่นก็จักไปอยู่ดี”

“หนูอุ่นจักอยู่ ถ้าหล่อนรักพี่มากพอ” เสียงตวาดหนักๆ ของคุณพระ ลั่นพรางตวัดมือไปที่หญิงสาวตรงหน้า

“ฮ่าๆ ฮ่าๆ น่าขันนัก เอาอีชื่นมาลักซ่อน ก็มิอาจทำให้แม่อุ่นอยู่ที่นี่ได้ คุณพี่จักไม่มีวันสมหวัง เพราะอิฉันจักขัดขวางทุกวิถีทาง แม้วิญญาณจักแหลกสลาย”

แววตาที่เกรี้ยวกราดมองที่คุณหญิงกำไล แววตาที่บอกว่าถ้าแตะหญิงผู้เป็นที่รักของเค้า เธอจะได้เห็นดีแน่ๆ

“อย่าแตะหนูอุ่น แม้แต่นิดเดียว ฉันขอเตือน”