“หม่อมฉันคิดดีแล้วเพคะ ส่วนเรื่องที่ว่าหลังจากหย่ากับสามีแล้วหม่อมฉันจะใช้ชีวิตอย่างไรน่ะหรือเพคะ หม่อมฉันก็จะทำมาหากิน ค้าขายเลี้ยงตัวเอง สร้างตัวให้ร่ำรวย เพื่อนำเงินมาช่วยเหลือผู้ที่เดือดร้อนหรือผู้ที่ตกทุกข์ได้ยากเพคะ” เซิ่นซิงเหยียนพูดฉอดๆ นางลืมไปเสียสิ้นว่าผู้ที่นางสนทนาด้วยคือฮองเฮาแห่งแคว้นซิ่ว นางนึกว่ากำลังคุยกับสหายอยู่
คราแรกฉีฮองเฮาฟังไปขมวดคิ้วไป แต่จู่ๆ นางก็หัวเราะเสียงดังออกมา เหล่านางกำนัลและขันทีลอบส่งสายตาให้กันอีกครั้ง พวกเขาคิดว่าดีแล้วที่เซิ่นซิงเหยียนนั้นมิปรารถนาที่จะเข้ามารับใช้ข้างกายฮองเฮา มิเช่นนั้นพวกเขาต้องตกกระป๋องเป็นแน่
“เจ้าน่ะรึ จะทำมาค้าขาย หาเลี้ยงตนเอง ข้าไม่เคยเห็นคุณหนูในห้องหอผู้ใดมีความคิดเช่นนี้ แม้แต่ตัวข้าเองที่เมื่อก่อนก็เคยเป็นคุณหนูในห้องหอมาก่อน”
“เพราะหม่อมฉันแปลกประหลาดกว่าผู้อื่นอย่างไรล่ะเพคะ อ้อ…ส่วนเรื่องค้าขาย ฝ่าบาทน่าจะทรงเล่าใ
