นางสงสัยผู้ใดเช่นนั้นหรือ ฮึ!มีอยู่ไม่กี่คนหรอก
“นี่เสี่ยวเชียง เจ้าเคยได้ยินเรื่องคุณหนูตกอับหรือไม่?” เสียงของจูลี่หลินดังข้ามหัวมาในขณะที่เซิ่นซิงเหยียนและเหมยลี่นั้นออกมาหาซื้อของในตลาด หญิงสาวทำราวกับว่าไม่มีเหตุการณ์ร้ายๆ เกิดขึ้นในชีวิตจนผู้คนนึกแปลกใจ
“โธ่!ฮูหยินเจ้าขา ใครๆ ในเมืองเทียนหวงแห่งนี้รู้เรื่องนี้ดีกันทั้งนั้นแหละเจ้าค่ะ แรกเริ่มก็ทำท่าว่าจะไปได้สวย ไปๆ มาๆ กลับล้มไม่เป็นท่า ฮ่าๆๆๆ เป็นอย่างไรล่ะอยากอวดเก่งดีนัก”
“ข้าว่านะ ถ้าไม่เป็นขอทาน ก็ต้องไปขายตัวที่หอนางโลม หรือ…ถ้าหอนางโลมไม่รับ จะมาขายตัวเป็นบ่าวรับใช้ที่จวนสกุลลู่ก็ได้นะ” จูลี่หลินเย้ยหยัน
เหมยลี่ก้าวออกมาอย่างไม่นึกเกรงกลัว
“หยุดนะ อนุจู”
“นะ…นะ นี่ เจ้ากล้าดีอย่างไรล่ะ ถึงกล้าเรียกข้าว่าอนุ นังบ่าวชั้นต่ำ”
เหมยลี่ยิ้มเยาะก่อนเอ่ย
“หากไม่ใช่อนุ จะให้เรียกว่าอย่างไรเล่า สามีของเจ้าน่ะยังไม่กล้าหย่ากับคุ
