บทที่ 5 : ความท้าทาย 3
1596 Words
ภูมินทร์นอนพลิกตัวไปมาอยู่บนเตียงแคบๆ อย่างไม่เป็นสุขเพราะทุกครั้งที่เขาข่มตานอนเรือนร่างได้สัดส่วนของคุณหมอคนสวยก็ลอยมากวนใจจนเขาต้องนับหนึ่งถึงร้อยในใจอยู่หลายรอบเพื่อให้ร่างกายที่ร้อนรุ่มด้วยไฟปรารถนาสงบลง กระทั่งเขาเผลอหลับไปตอนเกือบจะรุ่งสาง
“หัวหน้าครับ หัวหน้า!”
เสียงเรียกตะโกนจากข้างนอนห้องทำให้คนหูไวสะดุ้งตื่นหลังจากที่ได้งีบไปไม่ถึงชั่วโมง ภูมินทร์ลุกออกจากเตียงนอนแคบๆ ก้าวยาวๆ มาเปิดประตูด้วยใบหน้าที่ยับยุ่งเมื่อถูกรบกวนการนอน แล้วก็พบกับลูกน้องคนสนิทยืนรออยู่ก่อนแล้ว
“มีอะไรไอ้หมอก นี่มันยังเช้าอยู่เลยนะ”
“ทีมลาดตระเวนไฟป่าของเช้ามืดวันนี้แจ้งมาว่าพบไฟป่าเกิดขึ้นใกล้บริเวณดอยผาหมีเพิ่มสองจุดครับหัวหน้า หัวหน้าจะส่งหมู่ดับไฟที่เหลือเข้าไปเลยไหมครับ”หมอกรีบรายงานพร้อมกับเอ่ยถามผู้บังคับบัญชาหนุ่มทันที
“ต้องส่งไปให้หมด เราจะสกัดไฟไม่ให้เข้าถึงดอยผาหมี ไม่อย่างนั้นไฟจะลามไปถึงเขตป่าอนุรักษ์ที่ไม่เคยถูกไฟป่าไหม้มาหลายปี เพราะถ้าเข้าไปถึงจุดที่ใบไม้ทับถมกันมากๆเราจะคุมไฟไม่อยู่”
ภูมินทร์ตัดสินใจอย่างรวดเร็ว เพราะตระหนักถึงความร้ายแรงของไฟป่าที่มุ่งหน้าเข้าหาแนวกันไฟบริเวณดอยผาหมีที่เจ้าหน้าที่ได้ทำไว้ก่อนหน้านี้ ถึงแม้ที่นั่นจะมีแนวกันไฟที่กว้างตามหลักวิชาการ แต่ถ้าเกิดมีลมแรงเกินคาดการณ์แล้วมีลูกไฟกระเด็นข้ามแนวไปตกอยู่อีกฝั่งก็จะทำให้ไฟป่าลุกลามใหญ่โตได้ เพราะฉะนั้นจะต้องรีบดำเนินการดับไฟโดยเร็ว
“ครับหัวหน้า แล้วผมจะไปแจ้งเจ้าหน้าที่ทุกนายให้เตรียมตัวครับ”
“อืม เดี๋ยวฉันตามไป”
ภูมินทร์เอ่ยพลางแยกตัวออกจากลูกน้อง ก่อนจะก้าวยาวๆไปหยิบผ้าขาวม้าในห้องแล้วตรงไปยังห้องน้ำเพื่อจัดการอาบน้ำเตรียมตัวด้วยระยะเวลาเพียงไม่กี่นาที
แต่พอเดินออกมาจากห้องน้ำก็ต้องชะงักเท้าไว้เมื่อพบว่าร่างอรชรที่เขาโหยหามาตลอดทั้งคืนกำลังเดินออกมาจากห้องนอนพอดี นัยน์ตาคมกริบกวาดมองกางเกงขาสั้นอวดเรียวขายาวขาวเนียนกับเสื้อสายเดี่ยวสีขาวเนื้อผ้าบางเบาที่มองแค่แว๊บเดียวก็รู้แล้วว่าเธอไม่ได้สวมชุดชั้นใน
‘จะยั่วกันไปถึงไหนแม่คุณ…แค่เมื่อคืนก็ทำนอนไม่หลับทั้งคืนแล้วนะ!’
ภูมินทร์ได้แต่แอบเก็บความขุ่นเคืองไว้ในใจโดยไม่ยอมพูดมันออกมา เพราะไม่อยากถูกมองว่าเป็นผู้ชายหื่นกามโรคจิตและไม่น่าไว้วางใจ
“อ้าว! หัวหน้าภูจะไปไหนแต่เช้าคะ”
เมื่อเห็นว่าชายหนุ่มกำลังอยู่ในชุดผ้าขาวม้าพันท่อนล่าง อวดร่างกำยำท่อนบนให้เห็นญาณิศาก็เอ่ยทักด้วยความสงสัย กลิ่นสบู่อ่อนๆที่ลอยมาแตะจมูกทำให้เข้าใจได้ว่าอีกฝ่ายนั้นเพิ่งจะอาบน้ำเสร็จและคงจะเตรียมตัวไปที่ไหนสักแห่ง
“ไปดับไฟป่า”
ชายหนุ่มตอบเพียงสั้นๆเพื่อเลี่ยงการสนทนาให้ยืดยาวกว่านี้ ตั้งแต่เกิดมาสาบานได้เลยว่าเขาไม่เคยต้องอดทนต่อเรือนร่างเย้ายวนของผู้หญิงแบบนี้มาก่อน
“แล้วฉันต้องตามไปด้วยไหมคะ”
“ไม่ต้อง ผมแค่นำอาสาดับไฟไปในจุดที่ไม่เสี่ยงมาก คุณหมอพักเถอะ ไว้ต้องการความช่วยเหลือเมื่อไหร่จะเรียกตัวไป”
“ถ้างั้นเช้าๆแบบนี้ก็ควรจะทานอะไรก่อนดีกว่านะคะจะได้มีแรงไปลุยกับไฟป่า”
ญาณิศาบอกด้วยความห่วงใยจากส่วนลึกของใจ หญิงสาวไม่อยากให้เขาโหมงานหนักจนลืมดูแลตัวเอง เพราะอาจจะส่งผลกระทบต่อสุขภาพร่างกายในระยะยาวได้ แต่ชายหนุ่มกลับส่ายหน้าไม่สนใจความห่วงใยของเธอเลยสักนิด!
“เอาไว้ก่อน ผมรีบ”
“รีบยังไงก็ต้องทานอาหารค่ะ เกิดเป็นลมเป็นแล้งขึ้นมาก็ลำบากแพทย์พยาบาลเขาอีก”
“เจ้าหน้าที่ของเราไม่ได้อ่อนแอขนาดนั้นสักหน่อย คุณหมอช่วยหลีกทางให้ผมที ผมต้องรีบไป”
ภูมินทร์เอ่ยบอกเมื่อจู่ๆหญิงสาวก็เดินมาขวางทางไม่ยอมให้เดินเข้าไปในห้องเพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้า เมื่อคืนเขาอดใจกับเรือนร่างเปลือยเปล่าของเธอได้ แต่ถ้าหากเธอยังยั่วไฟปรารถนาของเขาไม่เลิกแบบนี้เกรงว่าความอดทนของเขาจะสิ้นสุดลงสักวัน ภูมินทร์ไม่แน่ใจว่าที่เธอทำแบบนี้เพราะต้องการยั่วเขาหรือแค่อยากแกล้งเขาเล่นอย่างสนุกกันแน่
“ไม่ให้ไปค่ะ ยังไงก็ต้องทานอาหารเช้าก่อน”
เสียงหวานยืนยันคำเดิม พลางเชิดหน้าท้าทาย ส่งผลให้คนที่กำลังรีบต้องขบกรามเข้าหากันแน่นอย่างควบคุมอารมณ์กรุ่นๆเมื่อโดนกวนโมโห
‘จะมาดื้ออะไรตอนนี้วะเนี่ย!’ชายหนุ่มคิดอย่างหงุดหงิดใจ
“ผมรีบจริงๆ นะคุณหมอ ถ้าคุณยังไม่ยอมหลีกทาง ผมจะกินปากสวยๆ ของคุณเป็นอาหารเช้าแทน”
น้ำเสียงห้วนสั้นนั้นทำให้ญาณิศาต้องอึ้งไปนิด เธอไม่ได้กลัวคำขู่เขาหากแต่สะกิดใจกับประโยคที่เขาพูดกับเธอมากกว่า
‘นี่ฉันหูฝาดไปหรือเปล่าเนี่ย! หัวหน้าขู่จะจูบฉัน ถามจริง…คนที่เขาเป็นเกย์มีอารมณ์เล่นอะไรแบบนี้กับผู้หญิงด้วยเหรอ สงสัยงานนี้เราต้องพิสูจน์เสียแล้ว’
“แน่ใจแล้วเหรอที่พูดแบบนั้นออกมา”
หญิงสาวเอ่ยถามพลางขยับเดินเข้าไปหาพร้อมเชิดใบหน้างดงามขึ้นเล็กน้อยย่างท้าทาย ทั้งที่หัวใจของเธอกำลังกระหน่ำเต้นแรงด้วยความลุ้นและตื่นเต้นปนกันไปหมด ไม่รู้ว่างานนี้จะเสียจูบแรกให้กับเกย์จริงหรือเปล่า
“ผมพูดจริง และทำจริงเสมอ”
พูดจบภูมินทร์ก็รั้งเอวคอดเข้ามาประชิดตัวพลางสอดมือใหญิอีกข้างมาที่ท้ายทอยเล็กตรึงใบหน้างามให้เงยขึ้นมารับสัมผัสที่เขากำลังจะมอบให้ ญาณิศาเบิกตากว้างเมื่อใบหน้าหล่อเหลาโน้มลงมาใกล้ ก่อนที่ปากหยักได้รูปจะประกบลงมาปิดทับปากเรียวสวยของเธออย่างรวดเร็วภูมินทร์มอบจูบดูดดื่มเร่าร้อนให้กับเธอชนิดที่ปรมาจารย์เรียกพี่เลยก็ว่าได้ หญิงสาวนิ่งอึ้งกับความรู้แปลกใหม่จนแทบจะลืมหายใจ ไม่คิดว่าคนเป็นเกย์จะสามารถจูบผู้หญิงราวกับจะกลืนกินเธอไปทั้งตัวแบบนี้ได้
“พอได้แล้วค่ะหัวหน้า ฉันหายใจไม่ทัน”
ญาณิศาบอกด้วยน้ำเสียงหอบเหนื่อยใช้มือเล็กดันอกกว้างออกห่างเมื่อริมฝีปากเป็นอิสระ หญิงสาวหายใจหอบถี่เหมือนคนที่เพิ่งจะได้อากาศกลับคืนมาหลังถูกช่วงชิงไปพักใหญ่จากบุรุษตรงหน้า
‘แน่ใจนะว่าคุณเป็นเกย์ ทำไมถึงจูบดูดดื่มเร่าร้อนขนาดนี้คะหัวหน้า’
ภูมินทร์หัวเราะในลำคอหึๆอย่างพอใจ ไม่น่าเชื่อว่าการได้แกล้งเธอครั้งนี้จะสร้างความปั่นป่วนให้กับร่างกายเขาได้ขนาดนี้ ใครจะคิดล่ะว่าคนที่ท้าทายก่อนจะจูบไม่ประสีประสาจนอดคิดไม่ได้ว่าจะเป็นจูบแรกของเธอ และนั่นก็ทำให้เขารู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก
เมื่อปรับลมหายใจให้กลับมาเป็นปกติได้แล้วญาณิศาก็เงยหน้าขึ้นมาจ้องหน้าชายหนุ่มนิ่งราวกับต้องการหาคำตอบอะไรบางอย่าง จนคนถูกจ้องต้องเลิกคิ้วสูงเอ่ยถาม
“มีอะไรครับ ทำไมถึงจ้องหน้าผมแบบนั้น”
“ฉันแค่รู้สึกสงสัยค่ะหัวหน้า”
“สงสัยว่า…”
“หัวหน้าเคยจูบกับผู้หญิงแบบนี้บ่อยเหรอคะ”
ที่ถามแบบนั้นเพราะเธอเข้าใจมาตลอดว่าเกย์รังเกียจสัมผัสกับผู้หญิง แต่ที่เขาแสดงออกมาเมื่อกี้มันตรงกันข้ามกับคำว่ารังเกียจมาก หรือว่า…เขาจะได้ทั้งหญิงทั้งชาย!
ภูมินทร์ชะงักไปเล็กน้อย กับคำถามตรงๆ ไม่คิดจะอ้อมค้อมนั้น อายุขนาดนี้แล้วจะให้ปฏิเสธว่าไม่เคยมันก็ยังไงอยู่ แต่จะให้บอกเธอไปตรงๆ ว่าเคยจนนับครั้งไม่ถ้วนก็เกรงใจคนที่ตนกำลังประกาศตามจีบอยู่ เลยเลือกที่จะตอบแบบอ้อมๆ ไป
“ก็มีบ้าง ทำไมเหรอครับ”
“เอ่อ…ช่างมันเถอะค่ะ หัวหน้าจะไปดับไฟป่าไม่ใช่เหรอคะ เชิญตามสบายค่ะ”
“แต่ผมยังกินอาหารเช้าไม่อิ่มเลยนะ อีกสักทีดีไหมครับ”
ภูมินทร์แกล้งโน้มลงมาพูดชิดติดริมฝีปากเรียวสวยที่ตอนนี้แดงก่ำเพราะสัมผัสเร่าร้อนของเขาเมื่อครู่
“ไม่ค่ะ พอแล้ว”
ญาณิศารีบส่ายหน้าพร้อมปฏิเสธเสียงรัวขณะที่หัวใจดวงน้อยกระหน่ำเต้นแรงจนแทบจะทะลุออกมาจากอก เธอเพิ่งตระหนักได้ตอนนี้เองว่าไม่ควรท้าทายเขาตั้งแต่งแรก หญิงสาวผลักอกกว้างออกห่างแล้วหมุนตัววิ่งเข้าห้องนอนไปอย่างรวดเร็ว ปล่อยให้ชายหนุ่มมองตามพลางระบายยิ้มออกมาด้วยความเอ็นดูคนชอบท้าทาย ที่ตอนนี้หน้าแดงเสียเอง
- Writer
