ในเย็นวันนั้นภูมินทร์เอาแต่ขังตัวเองอยู่ในห้อง ไม่ยอมออกมา เช่นเดียวกับเจ้าหน้าที่ในฐานแต่ละคนที่ต่างคนต่างก็จมอยู่กับความเงียบหลังจากที่ได้ทราบข่าวร้ายที่เกิดขึ้นกับเพื่อนร่วมงาน ญาณิศาทานอาหารได้เพียงไม่กี่คำก็รวบช้อนกลับที่พักเพราะในใจเป็นห่วงใครบางคนที่ ไม่ยอมให้ใครเข้าใกล้หรือไปรบกวน
ในค่ำคืนนั้นเธอนอนพลิกตัวไปมา และพยายามข่มตาหลับอยู่นาน กระทั่งไม่อาจฝืนหลับได้อีกต่อไปจึงดีดตัวลุกขึ้นมานั่ง ก่อนจะเดินออกจากห้องนอนเพื่อตรงไปยังห้องข้างๆ เท้าเล็กมาหยุดอยู่ตรงหน้าห้องแล้วสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆเพื่อเรียกความกล้าให้กับตัวเองจากนั้นก็ค่อยๆหมุนลูกบิดประตูแล้วดันเข้าไปช้าพลางกวาดสายตามองหาร่างสูงใหญ่ของเจ้าของห้องที่เธอบุกเข้ามาในเวลาเกือบจะสี่ทุ่ม
แต่แล้วก็ต้องชะงักเล็กน้อยเมื่อสภาพคนตัวใหญ่ที่นั่งพิงขอบเตียงเล็กๆ และกำลังเลิกคิ้วส่งสายตาจ้องมาที่เธอด้วยความสงสัย เรือนร่างกำยำมีแค่กางเกงขา
