“อะไรนะคะ จะส่งตัวฉันกลับกรุงเทพฯ!”
ญาณิศาร้องถามหลังจากได้ยินคำสั่งเฉียบขาดจากชายหนุ่มให้เก็บข้าวของเตรียมตัวเดินทางกลับกรุงเทพฯ หลังจากที่เธอทานอาหารเช้าที่โรงอาหารของฐานปฏิบัติการเสร็จ
“อืม! เดี๋ยวผมจะให้เจ้าหน้าที่พาไปส่งที่สถานีขนส่ง”
ภูมินทร์ยืนยันประโยคเดิม ใบหน้าหล่อเหลานิ่งขรึมดูจริงจังไม่มีวี่แววของการล้อเล่น จนหญิงสาวต้องอ้าปากค้าง ไม่คิดว่าจะโดนส่งตัวกลับจริงๆ
หญิงสาวแม้มริมฝีปากแน่นเป็นเส้นตรงอย่างไม่พอใจ เมื่อนึกถึงเหตุการณ์คืนนั้นที่ยังคงวนเวียนอยู่ในหัวไม่ยอมเลือนหายไปไหน เธอไม่กล้าแม้แต่จะคิดว่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นนั้นเกิดจากการที่เขาพิศวาสเธอ แต่ถ้าบอกว่าเป็นเพราะความเมานั้นน่าจะมีน้ำหนักกว่า แต่ทั้งนี้ทั้งนั้นจะโทษใครไม่ได้ เพราะเธอเป็นคนรนหาที่เอง แม้ลึกๆ จะแอบน้อยใจที่เขาจำอะไรไม่ได้เลยก็ตามที
เพราะนอกจากเขาจะไม่พูดถึงเรื่องคืนนั้นแล้ว ยังจะสั่งให้เธอกลับกรุงเทพฯ
