“เข้ามาทำไมหัวหน้าภู หรือว่าอยากจะมาซ้ำเติมการทำงานที่ผิดพลาดของผม เอาสิ เหยียบผมให้จมดินไปเลย”
คำทักทายที่เต็มไปด้วยการประชดประชัน ดังมาจากดนัยซึ่งกำลังนั่งกระดกเหล้าเข้าปากอยู่บนเก้าอี้ไม้ในบ้านพักส่วนตัวที่ใช้ขังตัวเองอยู่เงียบๆ ตามลำพังตั้งแต่เกิดเรื่องเพราะความรู้สึกผิด โดยมีเหล้าเป็นเพื่อนช่วยคลายความเครียด
ภูมินทร์ส่ายหน้าไปมาเบาๆเมื่อเห็นสภาพของอีกฝ่ายที่ไม่หลงเหลือคราบพยัคฆาที่มีความมั่นใจในตัวเองสูงจนชินตานั้นอีกเลย ตอนแรกเขาไม่ได้ตั้งใจจะมาบอกข่าวการช่วยเหลือเจ้าหน้าที่ดับไฟมาได้ หากแต่อยากปล่อยให้อีกฝ่ายได้สำนึกผิดนานๆ จะได้ไม่ไปซ่าที่ไหนอีก แต่เมื่อทนฟังนายอำเภอศรัณรบเร้าไม่ไหวก็จำใจต้องมาปรากฎตัวอยู่ตรงนี้จนได้
“คุณดูแย่กว่าที่ผมคิดไว้เยอะเลยนะหัวหน้าดนัย ไม่เห็นเหมือนเสือตัวเดิมที่ชอบอวดเบ่งอำนาจ และมั่นใจว่าตัวเองเก่งนักหนาตัวนั้นเลย”
ภูมินทร์เอ่ยพร้อมเดินมานั่งลงบนเก
