“ขอบคุณครับ”
วิชาญถอนใจออกมาแรงๆ ด้วยความอ่อนล้า และมองเดวิดอีกครั้ง
“ขอบใจมากนะเดวิด ถ้าวันนี้ลูกพลอยไม่ได้คุณ ฉันก็คงไม่ได้เห็นหน้าลูกสาวอีกแล้ว”
“มันเป็นหน้าที่ของผมครับ”
“คุณไปพักผ่อนเถอะ ผมจะขึ้นไปคุยกับลูกพลอยสักหน่อย”
“ครับ”
เดวิดรอจนวิชาญเดินเข้าไปในตัวตึกใหญ่แล้ว เขาจึงเดินไปหยุดที่สนามหญ้า ยังไม่คิดจะเข้าห้องพัก เพราะในหัวกำลังวุ่นวายเกี่ยวกับเรื่องมือปืนพวกนั้น
เขาคิดไม่ตกเลยว่าใครกันที่มันต้องการจะฆ่าพราวพลอย
“นาขอยืนด้วยคนได้ไหมคะ”
เดวิดหันไปมองก็พบว่าเป็นสรินนา กำลังยืนยิ้มหวานให้อยู่
“ครับ”
สรินนายิ้มพึงพอใจ เดินเข้ามาหยุดยืนข้างกายของเดวิด
“ทำไมวันนี้หน้าเครียดจังคะพี่เดวิด”
เดวิดหรี่ตาแคบมองดวงหน้าเรียบร้อยอ่อนหวานของสรินนา และความคิดบางอย่างก็เกิดขึ้นในใจ มันเป็นความคิดที่ไม่เข้าท่าเท่าไหร่นัก
“คุณพลอยถูกลอบยิงน่ะครับ”
“คะ?”
สรินนาอุทานตกใจ ยกมือขึ้นทาบอ
