หัวใจรุ่งอรุณเต้นไม่เป็นส่ำ... ใช่ว่าจะไม่รู้สึกรู้สมอะไร เพราะรู้สึกปั่นป่วนในใจวางไม้วางมือไม่ถูกนี่แหล่ะเลยอยากอยู่ห่างเขา... ถามว่าหล่อนจะยอมพลีกายเพื่อแลกกับการตามหาพ่อให้หลานหรือเปล่า... มันไม่คุ้มกันแน่... แต่ตอนนั้นไอคิวร้อยกว่าของหล่อนทรยศคำชมที่ได้รับจากคนอื่นมาตลอดว่าฉลาดด้วยการคิดได้แค่นั้นจริงๆ ว่าจะยั่วเขาเพื่อหลอกให้เขาช่วย มันเป็นความผิดพลาดร้ายแรงของหล่อนไปแล้ว ณ ตอนนี้...
“ฉัน...” หล่อนพยายามดันบ่าเขาออก “ปล่อยฉันก่อน ให้ฉันตั้งหลักหน่อย”
“ไม่ปล่อย”
“คุณจะบ้าหรือไง... อย่างน้อยคุณก็ไม่ควรลวนลามฉันก่อนที่งานจะสำเร็จนะ...” แค่จะดิ้นรนหาทางออกให้ตนเองสำหรับเหตุการณ์เฉพาะหน้ายังยาก แทบไม่ต้องคิดถึงอนาคต... ไว้อาลัยให้ตัวเองได้เลย... รุ่งอรุณพยายามต่อรองเขาให้พ้นสถานการณ์นี้ไปให้ได้
“ผมไม่ได้ลวนลาม... ตอนนี้ผมกำลังจะลงโทษคุณ ที่คุณบังอาจคิดหักหลังผม... ความผิดข้อหาหนัก...
