ตอนที่สาม ผู้ชายห่วยเกินคำบรรยาย 4
734 Words
เมื่อก่อนหล่อนกลับรำคาญความงามเย้ายวนเหล่านี้เพราะทำให้สายตาของผู้ชายวนเวียนที่ร่างกายหล่อนนานเกิน ซ้ำการเรียนวิชากายวิภาคศาสตร์ที่ให้ผ่าอาจารย์ใหญ่ ตั้งแต่เนื้อนอกถึงตับไตใส้พุงสมองม้ามตับอ่อนทำให้หล่อนเห็นว่าของเหล่านี้ไม่จีรังจึงไม่ได้ใคร่ภาคภูมิใจมากมายนัก...
สายตาที่อัครินทร์มองตนเองวันนี้ ทำให้รู้ว่าเขามันก็เหมือนผู้ชายทั่วๆ ไป ที่ยังไงก็ชอบผู้หญิงหน้าอกดู้มๆ ทำให้หล่อนภาคภูมิใจที่มีสิ่งดึงดูดเขาอยู่ในตัว... เพราะมันจะทำให้พูดกันง่ายขึ้น เขามันก็เหมือนกับทุกคนนั่นแหล่ะ ถึงจะทำท่าไม่สนใจแค่ไหนถ้าได้เสนอให้ เขาคงรีบตระครุบแน่ๆ
“มันนานมากแล้วนะ.. ตกลงว่ายังไงหรือ” อัครินทร์ยืนกอดอกพิงกรอบประตูห้อง หรี่ตามองหล่อน... ดวงตาสีบรั่นดีวาววับ... ริมฝีปากของเขายกยิ้มอยู่เล็กน้อย
“ฉันคุยกับน้องสาวฉันเรียบร้อยแล้ว”
“ว่ายังไงล่ะ รู้ความจริงแล้วนี่ งั้นก็รีบขนของไปขึ้นเรือ ผมจะอนุเคราะห์ให้คนเรื่อไปส่ง” สีหน้าเขาเยาะๆ เหมือนจะบอกว่าตัวเองคือผู้ชนะ เพราะมั่นใจมากว่าวาดดาวต้องไม่กล้ายืนยันหรอกว่าเขาเป็นพ่อเด็กเพราะหล่อนย่อมรู้แก่ใจว่าจะมาปรักปรำเขาอีกมันก็เกินทนแล้ว
“ฉันมีข้อเสนอ ฉันจะขอให้คุณช่วยตามหาพ่อของหลานฉันให้ได้...”
“ทำไมผมต้องช่วยคุณ” เขาถามเสียงเกือบจะละเหี่ยใจ... ไม่มีความคิดอยากยื่นมือเข้าไปช่วยสักนิด
“ถ้าสำเร็จ ฉันจะยกอะไรก็ได้ที่คุณต้องการให้คุณ ทุกอย่างที่ฉันสามารถให้ได้ แม้แต่ตัวฉันเอง” หล่อนหรี่ตา... เป็นปฏิกิริยาเสมอที่เกิดขึ้นยามพูดโกหก
“ผมจะเชื่อใจได้อย่างไรว่าผมจะได้ ทุกอย่าง หากผมช่วยคุณ” เขาถามเยาะ ไม่จริงจังนัก ข้อเสนอหล่อนไม่ยากที่จะทำ แต่เขาก็ไม่เห็นประโยชน์ที่จะช่วยเพื่อแลกกับอะไร เพราะเขามีพร้อมทุกอย่างยกเว้นเดือนกับดาว... แต่นี่ หล่อนแถมตัวหล่อนมาด้วย มันทำให้ข้อเสนอดูน่าสนใจขึ้นเป็นกอง...
และเขาก็สนใจมันขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้
หล่อนยั่วเขาเอง... เขาไม่ได้อยากเดินเข้าหาหล่อนสักนิด ไม่เลยล่ะ
“ฉันไม่เคยผิดสัญญากับใคร” หล่อนตีสีหน้ายั่วยวนเท่าที่จะทำได้ เรียวปากที่เผยอกับดวงตาหรี่ปรือ ทำให้เขาต้องรีบถอนสายตาจากดวงหน้าหล่อน... เพื่อป้องกันความหลงผิดคิดไม่ซื่อ
แต่นั่นทำให้สายตาเหลือบไปเห็นกระจกสะท้อนเงาแผ่นหลังของหล่อน เขาเห็นเอวคอดกิ่ว ค่อยๆ ขยายออกตามแนวสะโพกผายดูยวนตาเป็นที่สุด แต่นั่นไม่สำคัญเท่าเขาเห็นนิ้วชี้กับนิ้วนางทั้งสองข้างของหล่อนกำลังไขว้กันซ่อนอยู่ข้างหลังที่คนมักจะชอบทำเวลาโกหก
เขาหันกลับมามองดวงหน้าหล่อนอีกครั้ง.. ดวงตาคมหรุบลงมองเรียวปากหล่อน
“แน่ใจนะ ที่บอกว่าให้ผมช่วยแล้วผมจะได้... คุณ” เขาถามไม่กำกวม
“แน่นอน ถ้าฉันเป็นสิ่งที่คุณต้องการ” อัครินทร์เหลือบไปเห็นนิ้วไขว้หราในเงาสะท้อนกระจกกระดิกดุ๊กดิ๊กตามจังหวะพูดของหล่อน
เรียวปากหนายกยิ้มกว้างที่สุดในรอบปีที่เคยยิ้มมา...
คนที่คิดจะเล่นไม่ซื่อกับเขา... เท่ากับฆ่าตัวตายนั่นแหล่ะ น้องสาวหล่อนไม่เตือนหล่อนบ้างเลยหรือไงนะ
เขาให้โอกาสหล่อนหลายครั้งแล้ว แต่เลือกที่จะมายั่วกัน และไม่หนีห่างจากเสืออย่างเขา ก็ต้องเสี่ยงจากการถูก เสือ ขย้ำด้วย
“ตกลงผมยอมช่วย แต่มีข้อแม้ว่าผมขอค่าจ้างล่วงหน้าก่อนนะ”
สิ้นคำพูดของเขาอัครินทร์ก็กระทำการอุกอาจบางอย่างด้วยความรู้สึกหลากหลายปนกัน แต่ที่แน่ๆ เขาทำเพราะการถูกลบเหลี่ยมเป็นแรงจูงใจหลัก แม้จะไม่คิดมาก่อนว่าเขากับหล่อนจะลงเอยแบบนี้ แต่นั่นแหล่ะ หล่อนยั่วเขาเอง เขาไม่ได้ตั้งใจจริงๆ
“กรี๊ดดด”
เสียงร้องลั่นกระท่อมจนกระจกกรุที่ผนังสะเทือน เสียงของรุ่งอรุณ
- Writer
