ตอนที่สาม ผู้ชายห่วยเกินคำบรรยาย 3
847 Words
วาดดาวเดินออกจากห้องตนเองไปเคาะห้องพฤกษ์ เพื่อคืนโทรศัพท์มือถือให้เขา... บานประตูเปิดออกร่างสูงโปร่งแทรกกายออกมา เขายังสวมเสื้อเชิร์ตสีฟ้าก่อน และกางเกงแสล็คสีดำที่ใส่ไปทำงาน น่าจะเพิ่งเลิกงานและยังไม่ได้นอน แต่กระนั้นก็ยังเกรงใจเขาไม่น้อยเพราะที่ผ่านมาเขาเป็นเพื่อนบ้านที่ดีมาก คอยดูแลหล่อนให้ไม่เหงาไม่ท้อแท้ยามต้องใช้ชีวิตอยู่คนเดียวในเมืองใหญ่ เขาประกาศเจตนาชัดเจนว่าชอบหล่อน แต่วาดดาวก็หักหาญน้ำใจเขาด้วยการปฏิเสธพร้อมเล่าเรื่องที่ตนท้องอยู่และเป็นซิงเกิ้ลมัมให้เขาฟัง เพราะถึงยังไงเขาก็ต้องรู้จากท้องที่โตขึ้นทุกวัน พฤกษ์ไม่ได้ผิดหวังหรือเสียใจแต่เขาก็ยังบอกว่าจะเป็นเพื่อนหล่อนเสมอและยินดีช่วยเหลือทุกอย่างโดยไม่หวังผลอะไร ทำให้หล่อนไว้ใจ และให้ความสนิทสนมกับเขา แต่ก็คงจะไม่มีวันไหนที่หล่อนจะใจอ่อนกับเขาหรือว่ากับใครอีก
พอแล้วกับความรัก!
“มีเรื่องอะไรเครียดหรือเปล่าวาดดาว... สีหน้าคุณดูไม่ดีเลยนะ ทำไมพี่สาวโทรมาดึกๆ ด้วย... บอกผมได้หรือเปล่า” น้ำเสียงเจืออาทรไต่ถามเป็นห่วงเป็นใย
“ไม่มีอะไรมากหรอกค่ะ ที่เมืองไทยมีเรื่องเข้าใจผิดกันต้องเดลียร์ด่วน ขอโทษแทนพี่วันรุ่งด้วยนะคะ” แม้รู้ว่าพฤกษ์กับพี่สาวต่างมารดาของหล่อนเป็นเพื่อนกันมาก่อน คนวิ่งเต้นหาห้องให้วาดดาวช่วยรุ่งอรุณก็คือพฤกษ์ วันรุ่งถึงได้วางใจให้หล่อนอยู่ที่นี่ได้โดยไม่ห่วงเพราะมีคนให้ฝากฝัง แต่การรบกวนเขาแบบนี้ก็น่าเกรงใจเหลือเกิน
“ไม่เป็นไหรหรอก” พฤกษ์ยิ้มให้ รอยยิ้มอ่อนโยน เป็นเอกลักษณ์ประจำตัวของเขาไปแล้ว “คุณวันรุ่งขอโทษผมเรียบร้อยแล้วล่ะ พอดีว่าผมเลิกงานดึกเลยทันรับสายเขา”
“อ้อเหรอคะ แล้วน้องพริกนอนหรือยัง” วาดดาวชะเง้อไปในห้อง มองหาพริมาน้องสาวของพฤกษ์ที่พักร้อนจากงานที่เนวาดามาเยี่ยมพี่ชายถึงแมสซาชูเซตต์ ไม่รู้ว่ารบกวนวันพักผ่อนอีกฝ่ายด้วยหรือเปล่า
“นอนหลับเป็นตายเลยครับ แค่นี้ไม่ตื่นหรอก...ไม่ต้องเกรงใจนะครับ เรามีอะไรก็ต้องช่วยกันอยู่แล้วไม่ว่าจะเรื่องเล็กหรือเรื่องใหญ่...”
“ขอบคุณมากค่ะคุณพฤกษ์ วาดดาวไปนอนก่อนนะคะถ้าอย่างนั้น... ง่วงขึ้นมาอีกแล้วล่ะค่ะ” หญิงสาวยิ้มตาหยีให้เพื่อนข้างห้อง เดินเลี่ยงออกมาที่ห้องตนเองโดยมีสายตาของพฤกษ์มองตามไปจนประตูห้องปิดลง ประกายตาห่วงใยและหวานลึกซึ้งทอดมองไม่เปลี่ยนความหมาย...
แม้วาดดาวจะดูด่างพร้อย แต่ความงดงามเข้มแข็งเด็ดเดี่ยวของหล่อน ดึงดูดใจของพฤกษ์ไม่ให้ถอนสายตาจากหล่อนได้เลย...
เขาได้แต่หวังว่าสักวันหนึ่ง วาดดาวจะหันมาทางเขาบ้าง แต่ถึงแม้หล่อนไม่หันมา ความรู้สึกดี และความห่วงใยก็ยังคงจะมีให้ไม่เปลี่ยนแปลง
วางสายน้องสาวแล้วรุ่งอรุณนั่งคิดอยู่เป็นนาน ในขณะที่ความคิดกำลังแล่นเรื่อยสายตาก็ไม่ละจากอัครินทร์ที่นอนเล่นอยู่นอกบ้าน หล่อนเชื่อว่าเขาไม่ใช่พ่อของหลานแล้ว แต่ก็ยังไม่ลบชื่อเขาออกจากเป้าหมายในการตามหา ถึงวาดดาวจะขอให้จบเรื่องนี้ไป แต่หล่อนก็จะไม่มีทางละความพยายามเดิมไปอีกแม้แต่น้อยนิด แม้ไม่มีแนวทางต่อว่าให้เดินไปในทางไหน แต่หล่อนก็พอจะมีตัวช่วย ก็คนที่หล่อนนั่งจ้องเอาจ้องเอานี่แหล่ะ เขาสนิทกับวาดดาวที่สุด ย่อมรู้ว่าวาดดาวเกี่ยวข้องกับใครบ้าง แต่ประเด็นคือจะให้เขาช่วยอย่างไร
หล่อนคิดไม่ตกอยู่จนกระทั่งตอนนี้...
ความตกใจบังเกิด เมื่อจู่ๆ ร่างสูงก็ลุกขึ้นจากเปล และเดินกลับเข้ามาหาหล่อนที่ห้อง สายตาของเขาจ้องมาที่หล่อนชวนให้ประหม่าเป็นอย่างยิ่ง... ดวงตาคมดุอย่างกับเสือแต่แฝงแววอะไรบางอย่างที่เป็นสัญญาณบอกว่าเป็นอันตราย ความต้องการให้เขาช่วยทำให้หล่อนได้ไอเดียผุดขึ้นมาจากสายตาที่จ้องหล่อนเหมือนเป็นขนมหวานนั่นเอง
ระหว่างที่เขาเดินมา มือเล็กดึงชายเสื้อเกาะอกของตนให้ต่ำลงอีกนิด เพื่อเห็นเนินอกอวบอิ่มขาวผ่องของตนได้มากขึ้น ต้นแขนสองข้างเบียดเข้าหากัน พร้อมกับโน้มตัวลงน้อยๆ ให้ดูเป็นธรรมชาติ ส่องกระจกอยู่ทุกวันก็รู้ว่ารูปร่างของตนเป็นอย่างไร สิ่งที่ควรจะมีก็มีอย่างล้นหลามขนาดนี้ทำให้ตำรวจที่โบกเรียกรถเร็วเกินพิกัดของหล่อนจอดข้างทางต้องปล่อยหล่อนไปเพื่อแลกกับเบอร์โทรของหล่อนมาแล้ว...
- Writer
