ตอนที่สาม ผู้ชายห่วยเกินคำบรรยาย 1
1874 Words
โชคดีที่เคเธอรีน่ามาที่เกาะนี้ได้อย่างรวดเร็ว เนื่องจากมีคนงานเก่าของเกาะรังนกจำหล่อนได้จึงไม่ต้องขึ้นเรือไม้ที่ชักช้าอืดอาดและต้องนั่งรวมกับผู้คนมากมายเพราะลุงคนนั้นขับเรือรับจ้างมาส่งหล่อนถึงที่รวดเร็วทันใจ และทันได้เห็นเขาไล่ผู้หญิงหน้าด้านคนหนึ่ง... คาดว่าเขาคงต้องการหล่อนช่วยในการสลัดคนที่อาจจะเป็นคู่นอนเก่าๆ เหมือนชั้นในแบบใส่แล้วทิ้งที่เขามักวานให้หล่อนช่วยบ่อยๆ
“ว่าไงคะ ดาร์ลิ้ง ผู้หญิงคนนี้เป็นใคร” เคเธอรีน่าเดินเข้ามาคล้องแขนและจูบแก้มเขาอย่างสนิทสนม แสดงความเป็นเจ้าเข้าเจ้าของอย่างเห็นได้ชัด
รุ่งอรุณฉุกคิดอะไรบางอย่าง... หรือว่าเขาโกหกว่ามีฝาแฝดเพราะไม่อยากรับผิดชอบด้วยว่าเขามีแฟนใหม่ไปแล้ว...
“ดาร์ลิงค์ของคุณชื่ออัครินทร์หรือเปล่า เขาคือ คุณไทเกอร์ใช่ไหม”
“แน่นอนสิ นี่คือไทเกอร์ของฉัน” คำพูดประกาศความเป็นเจ้าของอย่างแจ่มชัดเอื้อนเอ่ยออกมา
หญิงสาวไทยเต็มร้อยหรี่ตา มองฝ่ายชายที่โกหกหน้านิ่งขนาดโดนเฉลยก็ไม่สะทกสะท้าน... หน้าด้านจริงๆ
หล่อนเลิกบังคับให้เขารับผิดชอบหลานของหล่อนดีไหมนะ แต่คิดไปมันก็ไม่ดีหรอก ถึงเขาไม่ได้เลี้ยงออกนอกหน้านอกตาหรือว่ารับผิดชอบเต็มที่ แต่อย่างน้อยก็ให้ยอมรับว่าหลานของหล่อนมีพ่อเป็นเขาก็พอ ให้พอได้เรียกชื่อถูกว่าพ่อชื่ออะไรไม่ต้องคอยตอบว่าพ่อไปสวรรค์ก็พอแล้วให้เป็นปมด้อยค้างใจ นี่แหล่ะสิ่งที่หล่อนต้องการ
“คุณอัครินทร์ ฉันว่าเราต้องคุยเป็นการส่วนตัวนะคะ คุณรู้ตัวว่าไม่ได้อยู่ในส่วนร่วมของการสนทนาของเราก็เชิญได้เลยค่ะ” หล่อนบอกเสียงเข้มที่ไม่ได้จากการโกรธเคเธอรีน่า แต่โกรธคนขี้โกหกมากกว่า
หน็อย หล่อนเกือบจะเชื่อมารยาห้าพันเล่มเกวียนของผู้ชายคนนี้ไปซะแล้วเพราะหล่อนไม่ได้รู้จักเขามาก่อนโดยละเอียด เคยได้ยินเรื่องของเขาเล็กน้อยจากน้องสาวในช่วงที่เคยคบกับเขาว่าเขาเคยทำงานที่ไหน ชื่ออะไรเท่านั้น พอมาได้ยินอีกทีก็รู้ว่าทั้งสองเลิกกันแต่เขาเป็นฝ่ายทำน้องสาวหล่อนท้องนั่นแหล่ะถึงได้ตามมาเอาเรื่องที่นี่ แต่ดันมีมารมาขัดจังหวะเสียอย่างนั้น...
“หรือว่าคุณไม่กล้าพอที่จะคุยกับฉัน”
เจ้าของร่างสูงกล้ามเป็นมัดๆ ที่ยังคงเปลือยหน้าอกท้าแอร์เย็นเฉียบของห้องนั่งเล่นถอนใจเฮือกใหญ่... เขาไม่ได้ไม่กล้าแต่แค่ไม่อยากพูด ถ้าได้มาจับเข่าคุยกันจริงๆ เขาก็ทำได้แต่ไม่อยากทำเพราะกลัวว่าหล่อนจะเสียใจมากกว่าที่รู้ว่าน้องสาวโกหก โกหกมาไกลโขเสียด้วย เขาไม่อยากเข้ามายุ่งเกี่ยว แต่ดูเหมือนทั้งสองดึงเขาเข้ามาเกี่ยวอยู่วงในสุดเสียด้วยสิ มันคงหมดหนทางที่จะปกปิดต่อไปแล้ว
“เคที่ ไปรอข้างนอกก่อน ผมขอเคลียร์กับผู้หญิงคนนี้หน่อย” อัครินทร์ไล่เคที่ไป สาวร่างอวบอิ่มไม่คิดจะขัดขืนคำพูดของอัครินทร์เพราะรู้นิสัยเขาดีว่าถ้าได้พูดอะไรหลายๆ ครั้ง เขาจะโมโหที่ไม่ฟัง
“ฉันรอนะคะ” เคเธอรีน่าเขย่งเท้าเล็กน้อยเพื่อให้ริมฝีปากแตะแนวแก้มสากด้วยไรหนวดแต่ดูทรงเสน่ห์สำหรับหล่อน เขาโน้มหน้าลงจูบแม่ฝรั่งผมทองกลับไม่เกรงใจแขกสักนิด
รุ่งอรุณมองอย่างหมั่นไส้ผู้ชายหลายใจมักมากเจ้าคิดเจ้าแค้นในสายตาของหล่อนประเมินเขาติดลบกว่าเดิมแต้มวิ่งต่ำลงทุกวินาทีจนน่าใจหายว่ามาตรวัดความแย่จะพังเอา เพราะเขามันแย่เกินพิกัด
เคเธอรีน่าเดินพ้นออกไปจากห้อง เขาก็หันขวับมาหาหล่อน ใบหน้าจริงจังมองหน้าหล่อนประเมินว่าหล่อนกำลังตั้งใจฟังอยู่ ก็พูดออกมาให้เข้าใจกันเสียตรงนี้
“ผมจะไม่พูดอะไรมาก แต่จะบอกแค่ว่าผมไม่ได้เป็นพ่อของเด็ก คุณไปถามน้องสาวคุณดีกว่าว่าตกลงใครเป็นพ่อเด็กกันแน่ แล้วก็ไปคุยเรื่องรับผิดชอบกับคนคนนั้น”
“คุณไม่ต้องปัดความรับผิดชอบ น้องฉันเป็นคนดีไม่เคยโกหก ถ้าบอกว่าคุณทำฉันก็เชื่อ คุณต่างหากที่จะปัดความผิดไปให้ผู้หญิงตัวเล็กๆ คนหนึ่งต้องรับกรรม” หล่อนเถียงคอเป็นเอ็น หากเขาทำสีหน้าไม่อยากเชื่อสักนิด
เมื่อก่อนเขาก็อาจจะเชื่อว่าวาดดาวเป็นคนน่ารัก อ่อนหวาน แต่หลังจากที่หล่อนทิ้งเขาทั้งที่เขาจริงใจกับหล่อน มันทำให้เขาไม่เคยคิดจะเชื่ออีกเลย...
“ฟังดีๆ นะ... ผมไม่เคยนอนกับวาดดาว ไม่เคยสักครั้ง แล้วไอ้ข่มขืนนี่ไม่ต้องพูดถึง ผมไม่เคยคิดจะทำไม่ว่ากับวาดดาวหรือผู้หญิงคนไหน” เขาบอกเน้นคำ “น้องสาวคุณทิ้งผมไป เขาคบกับคนอื่น เขานอกใจผมโดยที่ผมไม่รู้มานานแล้ว ตอนที่ผมคบกับวาดดาวเป็นช่วงที่เธอเรียนใกล้จบ พอเธอเรียนจบแล้วมาทำงานที่เมืองไทย ผมอยู่ที่อเมริกา ยังติดต่อกันตลอด เธอบอกรักผมทุกวัน ผมรีบทำงานที่นั่นให้เสร็จ กลับมาที่เมืองไทยจะมาเริ่มชีวิตใหม่ที่เมืองไทยด้วยกัน แต่กลับมาก็ต้องพบว่าวาดดาวไม่ยอมเข้าใกล้ผม และบอกผมว่ารักคนอื่นจากนั้นก็ทิ้งผมไปแล้วอย่างนี้คุณจะคิดว่าผมเป็นพ่อของเด็กในท้องน้องสาวคุณอยู่อีกไหม”
หญิงสาวพยักหน้าให้เขา หากดวงตาหล่อนไม่ได้มีแววเชื่อใจให้เขาสักนิด
“ให้เปรียบเทียบคำพูด ฉันว่าน้องสาวฉันพูดความจริงมากกว่าคุณ คุณเพิ่งโกหกไปให้เห็นหยกๆ ความน่าเชื่อถือเลยมีน้อย ฉันไม่เชื่อหรอก ฉันจะไม่ไปไหนจนกว่าคุณจะสัญญาว่าจะรับรองหลานฉันเป็นลูก”
“ถ้าพูดขนาดนี้แล้วไม่เชื่อผมก็ไม่มีอะไรจะพูด อยากจะอยู่ที่นี่ก็ตามใจ แต่ผมไม่รับรองความปลอดภัยหรอกนะ เพราะแขกไม่ได้รับเชิญที่นี่ มักจะดิ้นรนกลับไปด้วยอาการไม่สมประกอบ”
กลัวตายล่ะ ขู่ไปเถอะ หล่อนเถียงเขาในใจ...
“ขอบคุณ ฉันจะอยู่จนกว่าคุณจะยอมตกลง แค่เซ็นเป็นพ่อของลูกตัวเองมันจะยากอะไรนักหนา ถ้ากลัวว่าฉันจะหวังสมบัติก็ไม่ต้องคิดเสียให้ยากเรามีเงินมากพอไม่ต้องไปขอแบ่งสมบัติจากคุณหรอกน่า ฉันแค่ไม่อยากให้หลานฉันเกิดมาไม่มีพ่อ”
“คุณไม่อยากให้หลานคุณเกิดมาไม่มีพ่อ ผมก็ไม่อยากเซ็นรับรองคนที่ไม่ใช่ลูกผมเป็นลูกเหมือนกัน ลองให้ผมมีอะไรกับคุณแล้วมีลูกก็ว่าไปอย่าง”
เขามองหน้าหล่อน เลยมาที่รูปร่างเย้ายวนโดยมิได้ตั้งใจของหล่อน เขาพูดจริงๆ นั่นแหล่ะว่าถ้าเขาทำ เขารับแน่นอน แต่นี่ไม่ได้ทำจะรับไปทำไม ไม่ได้เป็นคนดีขนาดนั้นสักหน่อย
หญิงสาวเห็นสายตาน่ากลัวของเขาก็ถอยกรูดออกมาสองสามก้าวโดยไม่รู้ตัว...
“อย่ามาพูดพล่อยๆ สิ คุณเป็นสามีของน้องสาวฉันนะ”
หล่อนบอกดวงตาวาวโรจน์ ความโกรธกรุ่น หวาดกลัวฉายออกมาวาบหนึ่ง หล่อนทำให้เขาเห็นจุดอ่อนที่จะโจมตีให้แตกพ่ายโดยไม่ตั้งใจเสียแล้ว...
เขาพอจะคิดออกแล้วว่าจะกำจัดศัตรูได้อย่างไร
“พูดพล่อยๆ อะไร... ผมไม่ทำผมก็ไม่รับ... แต่ถ้าผมทำผมจะยอมรับไม่บิดพลิ้ว ลองดูไหม” เขาถามพร้อมกับก้าวใกล้หล่อนเข้ามา คนวางมาดข่มมาแต่แรกถึงกับเผลอถอยกรูดๆ ออกมา สีหน้าหวาดหวั่น
“ไม่ต้องมาทำแบบนี้กับฉันนะ ตั้งสติกับเรื่องที่ฉันพูดหน่อยได้ไหม”
“คุณนั่นแหล่ะที่ต้องตั้งสติกับเรื่องที่ผมพูด”
“นี่เราต้องมานั่งเถียงกันวนอ่างไม่ไปไหนเลยหรือยังไง ฉันเบื่อแล้วนะ” หล่อนแหวออกมาอย่างเอาแต่ใจ...
อัครินทร์ทำหน้าประหลาดใจ... เขาไม่ได้ผิด ไม่ได้ผิดสักนิดเดียว ความจริงก็พูดออกไปหมด มีแต่หล่อนที่ไม่ยอมฟัง ไม่ยอมรับรู้ จะเอาแต่สิ่งที่ตัวเองต้องการท่าเดียว มันน่านัก
“เอาอย่างนี้... คนที่น้องสาวคุณไปอยู่ด้วยล่าสุดก่อนจะกลับกรุงเทพๆ คือนายฮ้วง หรือจตุพร คุณไปคุยกับเขาดูไหม ผมว่าเขารู้เรื่องดีกว่าผมแน่นอน เผลอๆคุณจะได้เจอพ่อของหลานด้วย เขาไล่หล่อนเอาดื้อๆ”
“ฉันไม่รู้จักเขา”
“ถามน้องสาวคุณสิว่ารู้จักหรือเปล่า จะได้เลิกมาปรักปรำผมสักที”
เขาอยากจะขย้ำหล่อนให้แหลกเหลือเกินยามที่เห็นสายตาไม่เชื่อถือจากหล่อนอันเกิดมาจากเขาโกหกตัดรำคาญไปนิดเดียวเท่านั้น แต่ก็ยังใจชื้นที่หล่อนหยิบโทรศัพท์ออกมา หวังว่าวาดดาวจะบอกความจริง และหล่อนจะได้ไปจากเขาสักที เพราะเขาไม่อยากเห็นไม่อยากรับรู้เรื่องของใครทั้งนั้น โดยเฉพาะเรื่องของวาดดาว!
“ฉันโทรก็ได้” หมดหนทางแล้ว ในเมื่อเขายืนยันคำเดิมไม่เปลี่ยน เห็นทีหล่อนต้องบอกน้องสาวว่าตัวเองกำลังทำอะไรอยู่ จะได้รู้ว่าควรเดินหน้าหรือถอยหลัง... แต่การโทรหาวาดดาวครั้งนี้ หล่อนต้องเตรียมคำขอโทษไว้เป็นกุรุสให้น้องสาวที่ผิดคำสัญญาที่ให้ไว้... แต่เพื่อหลานของหล่อน ไม่ว่าอะไรหล่อนก็ยอมทั้งนั้น...
ที่รุ่งอรุณทำทุกอย่างในตอนนี้ เพราะหล่อนจะไม่ให้หลานเป็นเด็กบ้านแตก หรือเด็กที่มีพ่อก็เหมือนไม่มีอย่างหล่อนเด็ดขาด เพราะหล่อนรู้ดีว่ามันเจ็บปวดแค่ไหน... ดังนั้นทางไหนที่จะทำให้เด็กที่จะเกิดมีครอบครัวที่อบอุ่น หรืออย่างน้อยที่สุดไม่ต้องเกิดมาโดยไม่รู้จักชื่อพ่อ ต่อให้ขึ้นเขาลงห้วย หรือว่ายากกว่าเข็นครกขึ้นภูเขา ฝนทั่งให้เป็นเข็มหล่อนก็จะทำ...
อัครินทร์ทรุดนั่งลงที่โซฟามองร่างบางเดินไปเดินมาในห้อง ในมือถือโทรศัพท์มือถือแนบหู เขาจ้องหล่อนไม่วางตา นึกชมในใจว่าหุ่นหล่อนสะโอดสะองค์อ้อนแอ้นเอาเรื่องอยู่หากมองดีๆ ขนาดว่าแต่งเสื้อผ้าไม่ได้เปิดเผยเนื้อหนังมังสาเท่าไหร่แต่ก็ทำให้ชวนจินตนาการตามยามได้กอดก่ายลูบไล้ว่าต้องเร้าใจเขามากแน่...
- Writer
