ตอนที่หนึ่ง เกาะรังนก สวรรค์แห่งท้องทะเล 2
1269 Words
เหล้าเตกีลาร์ช็อตแล้วช็อตเล่าที่ไหลผ่านเข้าลำคอที่แข็งแกร่งราวกับทองแดงเพราะเหล้าพวกนี้ไม่ทำให้เขาสะดุ้งสะเทือนได้... มือหน้าวางแก้วใบเล็กลงก่อนจะยกมือขึ้นปรามไม่ให้บาร์เทนเดอร์แห่ง เวเคชัน บีช เกาะสมุยได้รินเหล้าเพิ่มให้เขา...
“ไม่เอาอีกหรือครับคุณเสือ หรือว่าจะเปลี่ยนเป็นไวน์”
“ไม่ต้อง ฉันพอแล้ว เบื่อ”
บาร์เทนเดอร์หนุ่มหน้าหล่ออมยิ้มกับเพื่อนสนิทของเจ้าของรีสอร์ทที่เขาทำงานอยู่... อาการลูกค้าคนนี้ไม่ต่างจากนายตะวันของเขาเท่าใดนัก สองหนุ่มหล่อเจ้าสำราญดูเหมือนจะนัดกันเบื่อโลกและมักจะเดินเข้ามาที่บาร์ของโรงแรมและบอกว่ารินเหล้าแรงๆ มาให้ดื่มหน่อย ถ้าไม่เมาก็จะไม่กลับ... แล้วก็พากันเมาแอ๋เข้าไปนอนในวิลล่าเหมือนกันทั้งสองคน แต่พักหลังๆ ทั้งสองไม่ได้มาดื่มเหล้าด้วยกันบ่อยเพราะต่างคนต่างยุ่งกับงาน ส่วนใหญ่ก็จะสลับกันมาเมามากกว่า
วันนี้ที่คุณเสือมาที่เกาะสมุยเพื่อติดต่อเรื่องธุรกิจถึงได้มาคนเดียว เพราะตะวันก็เข้ากรุงเทพๆ เพื่อเป็นประธานในที่ประชุมของบริษัทแสงดาวอาร์คีเทคที่เขาเพิ่งเทคโอเวอร์มา สงสัยว่าอัครินทร์คงไม่มีเพื่อนดื่มเหล้าถึงได้เลิกกลางคันทั้งที่ยังไม่เมา
“ก็ดีที่เบื่อครับ... น้องๆ ในร้านแอบเป็นห่วงตับคุณเสือแย่แล้วมั้งครับ”
“ฉันไม่ได้ดื่มหนักและบ่อยขนาดนั้นหรอกน่า แค่ช่วงนี้เบื่อๆ และปวดหัวกับเรื่องบ้าๆ หลายๆ เรื่องเท่านั้น” อัครินทร์ถอนใจ เขาพูดกับบาร์เทนเดอร์อย่างไม่ปกปิดเพราะไม่ได้เป็นความลับอะไร...
บาร์เทนเดอร์แค่ยิ้มและก็เงียบไป เขารินน้ำหวานเข้มข้นกลิ่นกีวี่พร้อมกับโซดาในแก้วทรงสูง เติมน้ำแข็งเต็มแก้วใส่หลอดแต่งขอบแก้วด้วยมะนาวผ่าซีกประดับยื่นให้ชายหนุ่มตรงหน้า...
“ถ้าจะไม่ดื่มเหล้าอีกก็ลองจิบน้ำซ่าๆ ไปก่อนนะครับ... จะได้ไม่เบื่อนั่งเฉยๆ”
“ขอบใจ” เขาพยักหน้าให้เด็กหนุ่มผู้ขยันขันแข็งที่เขาพบบ่อยมากในช่วงนี้เพราะหันหาเหล้าบ่อย และมาสมุยอยู่หลายครั้งเพื่อจัดการเรื่องธุรกิจร่วมกับนักลงทุนต่างชาติโดยมีจุดนัดพบที่รีสอร์ทสมุยเวเคชันบีช มาทีไรก็เจอกับเจ้าหนุ่มคนนี้ทุกคราไป เขากับเจ้าบาร์เทนเดอร์คนนี้ก็ไม่ต่างจากเป็นเพื่อนที่ได้เจอหน้ากันบ่อยๆ เลย
“นี่ นายคิดว่าถ้านายขัดแย้งกันกับเพื่อนเรื่องผู้หญิง นายจะให้อภัยไหมถ้าเกิดเขาไม่ได้ผิดอย่างที่นายคิด”
“ก็ให้ครับ เพราะเขาไม่ผิด ต้นเหตุของความโกรธก็ไม่มี ต้องขอโทษเพื่อนคนนั้นด้วยซ้ำที่เราโกรธเขาเพราะความเข้าใจผิด
“อย่างนั้นเหรอ” อัครินทร์มีสีหน้าท่าทางครุ่นคิด ก่อนจะเอ่ยออกมาอย่างแผ่วปลง “แต่ฉันแก้ตัวไม่ได้ ไม่มีทางจะแก้ตัว... แต่ฉันก็ไม่อยากปล่อยให้ทุกอย่างมันผ่านเลยมาอย่างนี้หรอก ฉันไม่มีทางเลือกทางอื่น... นอกจากการปกปิดและก็รอรับมือจากคนที่มีความแค้นต่อฉันเท่านั้น”
“ว่าไงนะครับคุณเสือ” เด็กหนุ่มถาม
“อ้อ เปล่า ช่างมันเถอะ วันนี้ทำดีมากค่าเหล้าลงบัญชีไว้คิดตอนเช็คเอาท์ทีเดียว เอาทิปไป” ธนบัตรใบสีเทาถูกดึงออกจากกระเป๋าเสื้อยืดสีขาวสะอาดของนายหัวหนุ่ม
แล้วเขาก็หายไปท่ามกลางความงุนงงของใครหลายคน โดยเฉพาะสาวๆ ที่ทำงานในร้านที่ไม่อยากให้เขาไปเร็วนัก เพราะโอกาสที่จะได้มองหนุ่มหล่อจับตา ดูดีทั้งรูปร่าง ฐานะ หน้าตาอย่างเขา มันไม่ง่ายนักหรอก
“ไทเกอร์ คุณมาเร็วจังค่ะ นี่เพิ่งสองทุ่มเอง” แม่สาวผมทองร่างอร้าอร่ามที่นั่งรันโปรแกรมคอมพิวเตอร์ในแมคบุคเครื่องโตหันไปเอ่ยกับคนที่เปิดประตูเข้าห้องมาสเตอร์ของวิลล่ามา...
ห้องนี้ที่เป็นที่นัดพบของเขากับหล่อน
“งานยังไม่เสร็จเหรอ” เขาถามโปรแกรมเมอร์สาวที่หน้าตาไม่เข้ากับอาชีพนัก ดูภาพแล้วหล่อนน่าจะเป็นนางแบบนิตยสารเพลย์บอยจำพวกปลุกใจเสือป่ามากกว่าเมื่อทรวดทรงองค์เอวล้นหลามเช่นนี้... เคเธอรีน่าเป็นเพื่อนของเขากับตะวันสมัยที่เรียนในเอ็มไอที(MIT:สถาบันเทคโนโลยีแมสซาชูเซตส์ (Massachusetts Institute of Technology))มาด้วยกัน เจ้าตัวมักมาเที่ยวที่เมืองไทยยามพักร้อนจากบริษัทเขียนโปรแกรมจำพวกแอพพลิเคชันส์ของมือถือสมาร์ทโฟน
“เสร็จไปชิ้นหนึ่งแล้ว... อันนี้ฉันลองตัวใหม่ต่างหากล่ะ นั่นไม่สำคัญหรอก เพราะคุณสำคัญกว่า” หญิงสาวลุกจากโต๊ะทำงานมาหาเขา เบียดร่างอวบอัดพร้อมกับมอบจูบให้อย่างเร่าร้อน ด้วยความชำนาญในการเชิญชวนอีกฝ่ายก่อน ร่างของทั้งสองเร่าร้อนและแสนคุ้นเคยกันเป็นอย่างดีเพราะนอกจากหล่อนจะเป็นเพื่อนเรียน เพื่อนเล่นของเขาแล้ว... ยังเป็นเพื่อนนอนที่แสนวิเศษและไร้ซึ่งข้อผูกมัดใดๆ อีกด้วย...
“คุณยังเร้าใจเหมือนเดิมเลยนะ เคที่”
“แน่นอน... แต่ขอบอกว่าวันนี้ ฉันจะเร่าร้อนกว่าเดิม... เพราะฉันจะใช้มารยาหญิงอ้อนตามคุณไปพักร้อนที่เกาะรังนกด้วยให้ได้...”
“ไม่ต้องอ้อนผมก็ให้ไปอยู่แล้ว... ช่วงนี้เป็นช่วงพักผ่อนเพราะเก็บรังนกขายไปแล้ว...อีกสองวันผมไปทำธุระที่ภูเก็ตกับกระบี่ก่อนจะกลับเกาะคุณก็ตามไปผมก็พาคุณไปเที่ยวได้ แต่ขอบอกไว้ก่อนนะว่าที่นั้นไม่มีสัญญาณไวไฟให้เล่นอินเตอร์เน็ตหรอกนะ”
“เรื่องนั้นไม่ต้องห่วงหรอกค่ะ... แค่มีคุณ กับเตียงนอนนุ่มๆ ริมทะเลสีฟ้าสวย เท่านั้นก็เพียงพอสำหรับวันหยุดสุดพิเศษของฉันแล้ว” หล่อนบอกเสียงกระเส่าด้วยเนื่องมือหนากอบกุมความใหญ่โตของทรวงอกหล่อนเอาไว้แล้วคลุกเคล้นมันอย่างหิวกระหาย...
เรียวปากอิ่มยั่วยวนสีแดงสดจุมพิตที่ซอกคอของชายหนุ่มทิ้งรอยสีแดงรูปจูบจากปากของตนเองประทับไว้ตรงนั้น ดังเช่นที่เธอชอบทำกับคู่นอนที่พอใจ... ไล้เลยขึ้นมาที่แนวครางที่มีไรหนวดขึ้นเขียวเข้มสากครูดแก้มและหล่อนก็มอบจุมพิตให้บุรุษผู้ทรงเสน่ห์อีกครั้ง และอีกครั้ง
“ฉันไม่ชอบเสื้อผ้าของคุณเลยค่ะ” เคเธอรีน่ากระซิบบอก นิ้วมือเรียวยาวแต่งแต้มปลายเล็บยาวเกือบหนึ่งนิ้วด้วยสีแดงสดปลดกระดุมเสื้อของเขาออกอย่างเร่งรีบ เหมือนที่เขากำจัดเสื้อผ้าบางพลิ้วไหวของหล่อนออกไปก่อนหน้านี้
“กำจัดมันได้ตามสบายเลยที่รัก” สิ้นคำอนุญาตทั้งสองก็เปล่าเปลือยเฉกเช่นเดียวกันในเวลาไม่นาน... เตียงนอนในวิลล่าที่อัครินทร์ซื้อจากโครงการของเพื่อนไว้หนึ่งหลังที่ถูกปูไว้เรียบร้อยโรยกลีบกุหลาบสีแดงเข้มก็มีอันถูกทำให้ยับย่นไม่สวยงามเพราะไฟพิศวาสจากสองหนุ่มสาวที่เร่าร้อนจนแผดเผาทุกอย่างไหม้เป็นจุล แม้นลมเย็นจากทะเลยามค่ำคืนและความเย็นแห่งราตรีกาลก็มิอาจมอดดับได้...
- Writer
