ร่างบางที่นอนขดตัวอยู่ใต้ผ้าห่มผืนใหญ่เริ่มขยับตัวช้า ๆ รู้สึกเมื่อยขบไปตามร่างกายที่ต้องนอนท่าเดิมนาน ๆ เปลือกตาที่หนักอึ้งขยับเปิดขึ้นช้า ๆ อย่างยากลำบากเมื่อต้องปรับโฟกัสรับกับแสงสว่าง
"อื้อ…" เสียงเล็กเปล่งเสียงร้องครางแผ่วเบาในลำคอที่รู้แห้งผาก พร้อมกับขยับพลิกตัวนอนหงายด้วยความยากลำบากกว่าทุกวัน
ดวงตาคู่สวยจ้องมองเพดานห้องของตัวเองนิ่ง ๆ สมองเริ่มประมวลผลต่าง ๆ ได้ดียิ่งขึ้น เธอไม่รู้เลยว่าเมื่อคืนตัวเองผล็อยหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่ รู้แค่ว่าเมื่อคืนเธอนั่งรอไทม์เอากระเป๋ามาให้จนดึกดื่นแต่ก็ไร้วี่แววว่าเขาจะมา สุดท้ายแล้วเผลอหลับไปตอนไหนก็ไม่รู้ตัวเลยด้วยซ้ำ
"เอ๊ะ!" ยี่หวาส่งเสียงออกมาอีกครั้งอย่างคนตกใจ เหมือนเพิ่งจะนึกอะไรได้
คิ้วเรียวเล็กเริ่มขมวดแน่น เมื่อคืนนี้เธอจำได้ว่าตัวเองนั่งรอไทม์อยู่ที่ห้องนั่งเล่น จำได้ว่านั่งสัปหงกอยู่ที่โซฟาหลายต่อหลายครั้ง แต่ทำไมกลับจำไม่ได้ว่าตัว
