TIME รักอย่าร้าย

บทที่ 3 ผู้ชายนิสัยเสีย

ยี่หวาเพ่งสายตาจดจ้องไปที่ร่างสูงสมส่วนของคู่กรณีที่ในชุดนักแข่งไม่วางตา ไม่ใช่ว่ารู้สึกพิศวาสในรูปร่างหน้าตาของเขา แต่ที่เธอกำลังจ้องมองเขาอยู่เพราะความรู้สึกไม่พอใจ อยากจะวิ่งเข้าไปใช้เล็บข่วนหน้าหล่อ ๆ นั่นแรง ๆ ก็ทำไม่ได้อย่างใจคิด เมื่อร่างกายเธอตอนนี้ไม่ได้เอื้ออำนวยนัก แถมรอบข้างเขายังมีชายชุดดำหลายคนยืนประกบไม่ห่าง ทำตัวเหมือนพวกมีอำนาจล้นมือที่จะรังแกหรือกดหัวใครก็ได้โดยไม่จำเป็นต้องรู้สึกผิด

"ฉันกลับก่อนนะ" ยี่หวาละสายตาหันกลับมาบอกกับเพื่อน พร้อมกับใช้เสื้อแจ็คเก็ตตัวใหญ่พันรอบเอวคอดกิ่วไว้เพื่อช่วยอำพรางในส่วนของกระโปรงที่ขาด

"ขับรถไหวเหรอ เดี๋ยวฉันบอกพี่เคลย์ให้คนไปส่งดีกว่า" เอพริลเอ่ยถามอย่างเป็นห่วง โดยไม่ได้รอคำตอบจากเพื่อนรีบมองหาคู่หมั้นหนุ่มหล่อเพื่อบอกให้เขาส่งคนไปส่งเพื่อนเธอ

"ไม่เป็นไร แค่เจ็บสะโพกเองฉันขับได้สบาย" ที่จริงก็คงไม่ได้สบายอย่างที่พูดหรอก แต่ก็ยังสามารถขับรถได้อยู่ อีกอย่างเธอเองก็ไม่ได้อยากรบกวนใครทั้งที่ตัวเองยังสามารถทำสิ่งนั้นได้อยู่

"แน่ใจนะ" เอพริลถามย้ำเพื่อความมั่นใจ ว่าเพื่อนยังสามารถขับรถได้อยู่จริง ๆ

"ฉันไม่ได้อ่อนปวกเปียกเหมือนเธอนะ ส่วนเสื้อนี่ยืมก่อนนะ เดี๋ยวซักแล้วเอามาคืนให้"

"อื้ม ให้เดินไปส่งที่รถ…"

"หยุด! แล้วนั่งลง ฉันกลับเองได้" ไม่ทันที่เพื่อนจะได้พูดจบยี่หวาก็รีบพูดแทรกขึ้นทันทีพร้อมกับชี้นิ้วสั่งให้เพื่อนนั่งลงเหมือนเดิม ซึ่งเธอเองก็ไม่รู้ว่าเอพริลไปได้เก้าอี้จากไหนมานั่ง เพราะมัวแต่จ้องมองตามคู่กรณีจนไม่ทันได้สังเกต แต่ก็คงจะเป็นคนของเคลย์ตันที่จัดหามาให้นั่นแหละ

"ฉันไปนะ" พอลุกขึ้นยืนทรงตัวจัดระเบียบความเรียบร้อยของตัวเองได้ก็เอ่ยบอกกับเพื่อนเตรียมจะเดินออกไปจากที่ตรงนี้

"ถ้าขับไม่ไหวโทรมานะ เดี๋ยวให้พี่เคลย์ไปช่วยก็ได้"

"จ้าๆๆ" เสียงตะโกนตามหลังมาอย่างเป็นห่วงทำให้ยี่หวาต้องหยุดเดินแล้วหันมาขานรับเพื่อนอีกครั้ง

ร่างบางในชุดนักศึกษาที่มีเสื้อแจ็คเก็ตสีดำตัวใหญ่พันรอบเอวคอดกำลังเดินตรงไปที่ลานจอดรถเฉพาะสำหรับคนสนิทของเจ้าของสนาม ซึ่งเธอก็ได้อภิสิทธิ์จอดในที่เฉพาะนี้ได้ก็เพราะเพื่อนเธอที่เป็นแฟนเจ้าของสนาม ทำให้ไม่ต้องเดินไกลไปที่ลานจอดรถรวม ไม่งั้นเธออาจจะรู้สึกร้าวระบมไปมากกว่านี้แน่ ๆ นี่ยังดีที่เท้าเธอไม่ได้พลิกไปด้วย คิดแล้วก็รู้สึกโมโหไม่หาย รับรองเลยว่าเธอจะต้องหาวิธีเอาคืนผู้ชายนิสัยเสียแบบนั้นให้ได้

มือเล็กดึงประตูรถเปิดออกกว้าง ก่อนจะค่อย ๆ พาตัวเองเข้าไปนั่งหลังพวงมาลัยรถด้วยความยากลำบาก รู้สึกร้าวระบมที่สะโพกหนักกว่าตอนแรก

"ซี๊ด! เจ็บฉิบหายเลย" ยี่หวาซี้ดปากและบ่นกับตัวเองด้วยความเจ็บ ก่อนจะเอื้อมมือไปดึงประตูรถให้ปิดลง

หมับ!

ประตูรถที่ถูกดึงเข้ามาได้เพียงนิดเดียวถูกกระชากกลับออกไปเหมือนเดิม เล่นเอาร่างบางแทบถลาออกไปนอกรถตามแรงดึงของประตู ทำให้เธอต้องรีบเงยหน้าขึ้นมองอย่างไว ก่อนจะพบกับรอยยิ้มร้ายกาจที่ปรากฏอยู่บนใบหน้าหล่อเหล่าที่เธอคุ้นเคย แต่กลับไม่เคยรู้จักกันมาก่อน

"นี่นาย!" เสียงเล็กแหวเสียงใส่ทันทีที่เห็นหน้าเจ้าของการกระทำแย่ ๆ ที่ทำให้เธอต้องเจ็บตัวอยู่แบบนี้

"จะกลับแล้วงั้นเหรอ?" ไทม์เลิกคิ้วถามพร้อมกับรอยยิ้มมุมปาก

"จะกลับไม่กลับแล้วมันเกี่ยวอะไรกับนาย ปล่อยมือเดี๋ยวนี้นะ" มือเล็กพยายามดึงประตูรถให้ปิดลงแต่ก็ไม่เป็นผล เมื่ออีกคนยังจับไว้แน่นไม่ยอมปล่อย

"หึ"

"นี่! หูหนวกหรือไง ฉันบอกให้ปล่อยมือจากประตูรถฉัน" นอกจากจะไม่ยอมปล่อยยังมีหน้ามาหัวเราะเธออีก

"ปล่อยแน่ แต่ต้องหลังจากที่ฉันได้ของของฉันคืน"

"ของอะไร?" คิ้วเรียวเล็กขมวดยุ่งทันทีที่ได้ยินแบบนั้น เธอไม่ได้เอาของอะไรของเขามาด้วยซ้ำ แล้วเขาจะมาเอาของอะไรคืนจากเธอ

"นี่ไง" ไทม์ตอบกลับพร้อมรอยยิ้มร้ายกาจ

พอพูดก็เอื้อมมือไปจับเสื้อแจ็คเก็ตตัวใหญ่ที่พันรอบเอวคอกกิ่วของเธออยู่ พร้อมกับออกแรงกระชากอย่างแรง จนร่างบางเซถลาตามแรงกระชากของเขาออกมานอกรถอีกครั้ง

หมับ!

พรึบ!!

"กรี๊ดดดดด!" ยี่หวากรีดร้องขึ้นด้วยความตกใจ ใจหล่นวูบอย่างไม่ทันได้ตั้งตัว ก่อนที่ร่างกายเธอจะถลาเข้าไปปะทะกับร่างสูงของเจ้าของการกระทำป่าเถื่อนอย่างจัง

ปึก!

"หึ" ไทม์กระตุกยิ้มส่งเสียงหัวเราะเยาะในลำคออย่างไม่รู้สึกรู้สาอะไรกับการกระทำของตัวเอง ก่อนเอื้อมมือโอบรอบตัวเธอแล้วแกะปมเสื้อแจ็คเก็ตของตัวเองออกจากเอวคอดกิ่วของเธอโดยไม่สนว่าเธอจะโป๊หรือไม่

ไม่รู้ว่าใครมันกล้าดีถึงได้เอาเสื้อเขามาให้เธอโดยไม่ได้รับอนุญาตแบบนี้

ยี่หวาที่ยังคงตกใจกับการะกระทำป่าเถื่อนของเขาได้แต่ยืนหอบหายใจแรงสองมือกับชุดนักแข่งบริเวณเอวสอบที่เขาสวมใส่อยู่ไว้แน่น โดยไม่รู้ตัวเลยว่าตอนนี้เสื้อที่เธอใช้พันรอบเอวคอดกิ่วไว้กันโป๊นั้นถูกเขาถอดออกไปแล้ว

"บอกดี ๆ มันจะตายหรือไง!" พอได้สติเธอก็เงยหน้าขึ้นแหวเสียงใส่เขาไปสุดเสียงจนหน้าดำหน้าแดงด้วยความโกรธ ตอนนี้เธอโกรธเขาจนตัวสั่นไปหมดแล้ว

นี่เธอต้องมาเจ็บตัวซ้ำซ้อนเพราะเขาอีกแล้ว ถ้าเธอรู้ว่าเสื้อตัวนี้เป็นของเขา เธอคงไม่คิดแม้แต่จะหยิบมันมา เผลอ ๆ อาจจะฉีกทิ้งตรงนั้นให้สะใจไปเลยด้วยซ้ำ ไม่ปล่อยให้เขามาตามทวงคืนอย่างป่าเถื่อนแบบนี้หรอก

สายตาคมไล่มองร่างบางตรงหน้าที่กำลังเงยหน้าจ้องมองเขาอย่างเอาเรื่อง ก่อนที่สายตาของเขาจะมองต่ำลงไปที่ต้นขาของเธอข้างที่กระโปรงขาดจนแหวกขึ้นสูงเกือบถึงเอว

"น่าสมเพช" น้ำเสียงเรียบนิ่งเอ่ยขึ้นอีกครั้งพร้อมกับมือหนาที่ยกขึ้นจับไหล่เล็กของเธอ ก่อนจะจับเธอผลักออกให้ห่างตัว

พรึบ!

ร่างบางของยี่หวาถูกผลักออกอย่างไม่แรงเท่าไรนัก แต่ด้วยแรงผู้ชายที่ดูแลตัวเองและถูกฝึกฝนมาอย่างดีตั้งแต่เด็ก ทำให้แรงผลักที่เขาใช้ผลักเธอนั้นดูรุนแรงจนร่างบางเซถลาไปชนกับรถ ก่อนที่เขาจะหมุนตัวเดินออกไปพร้อมกับเสื้อแจ็คเก็ตของตัวเอง​ โดยไม่หันกลับไปมองด้านหลังอีกเลย

ยี่หวาได้แต่กัดฟันแน่นด้วยความโกรธ มองตามร่างสูงของไทม์ไปอย่างไม่พอใจ ทั้งโกรธทั้งเจ็บใจแต่เธอกลับทำอะไรเขาไม่ได้สักอย่าง แถมยังต้องเจ็บตัวซ้ำ ๆ เพราะเขาอีก

"ฉันสาบานว่าจะเอาคืนนายให้หนักเลยคอยดู" เสียงเล็กตะโกนไล่หลังเขาไปด้วยความเจ็บใจ ก่อนจะกัดฟันแน่นแล้วพาตัวเองกลับเข้าไปนั่งในรถอีกครั้ง

ความเจ็บที่ทวีคูณทำให้เธอน้ำตาเล็ต ไม่รู้ว่านี่วันซวยอะไรของเธอนักหนา ถึงได้มาเจอผู้ชายนิสัยเสียแบบนี้ หน้าตาก็ดีแต่นิสัยนั้นต่างจากฝาแฝดสุดขั้ว