ทำไมเรียกชื่อนั้น
1096 Words
พลั๊ก โครมมม!
"โอ๊ยยยย เจ็บ" ฉันกระโดดตามที่เขาบอกหวังจะให้ตัวเองกระโดดใส่พุ่มไม้ แต่บังเอิญฉันกะระยะผิดไปแทนที่จะลงตรงพุ่มไม้ฉันกลับกระโดดลงคูน้ำตามจักยานไปซะงั้น
"แล้วจะลงไปในคูน้ำทำไมวะ ก็บอกอยู่ว่าให้โดดใส่พุ่มไม้" ฉันเงยหน้าขึ้นมองร่างสูงเหนือศีรษะที่ก้มลงมามองร่างเปียกปอนของฉันด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง
ยัง ยังไม่ช่วยอีก
"ไม่ช่วยก็อย่าซ้ำเติมกันสิ ไร้น้ำใจจริงๆเลย"
"เหอะ ปากแบบนี้มันน่าช่วยตรงไหน" ถึงจะพูดแบบนั้นแต่เขาก็ยื่นมือมาให้ฉันจับยึดเพื่อที่เขาจะดึงฉันขึ้นไป
"อะ โอ๊ยเบาๆสิคะมันเจ็บ" ฉันร้องออกมาด้วยความเจ็บแผลเมื่อวานยังไม่หายเลยนะ วันนี้ฉันจะสร้างใหม่อีกแล้วเหรอ
"ยังกับลูกหมาตกน้ำ" คนตัวโตส่ายหน้าอย่างเอือมระอาเมื่อถึงฉันขึ้นจากคูน้ำแล้ว
"เพราะใครกันละคะ" ฉันมองค้อนร่างสูงอย่างโกรธเคือง ถ้าเขาไม่ขวางทางป่านนี้ฉันปั่นไปถึงดาวอังคารแล้วเถอะ
"โทษฉันเหรอ โทษไอ้รถเศษเหล็กนี่ดีกว่าไหมห้ะยัยเต้าหู้ยี้"
กรี๊ดดดดดด มันเจ็บ..
"โห้ หล่อตายเลยค่ะรวยนักทำไมไม่บริจาครถที่มันไกลกว่าทำว่าเศษเหล็กให้หนูล่ะ"
"เธอเป็นเมียฉันหรือไง ทำไมฉันต้องทำเรื่องไร้สาระแบบนั้นด้วย" ใบหน้าคมตอบหน้าตายดวงตาเฉี่ยวคมหรี่ตาลงมองฉันอย่างสังเวชนิดๆ(ย้ำว่านิดๆ)
"หนูก็ไม่เอาพี่ทำผัวหรอกค่ะ เสียชาติเกิดตายเลย" ฉันเชิ่ดหน้าเถียง ไม่อยากจะบอกว่าผัว(ทิพย์)ฉันมีเป็นร้อยไม่สนใจเขาหรอก คนมันสวยก็งี้ผู้ชายตามกลับด้อมได้ไม่เว้นวัน
"เออดี ปากแบบนี้คงหาผัวได้อยู่หรอก"
"อย่างกับพี่ปากดีนักแหละ ผู้หญิงดีๆเขาไม่เอาทำพันธ์หรอก"
"ยัยลูกหมาเน่า!"
"ว่าหนูเหรอ ไอ้ผีเปรต" ฉันเขย่งเท้ามองหน้าอีกฝ่ายอย่างไม่เกรงกลัว หน๋อยบังอาจมาว่าฉันไม่รู้ซะแล้วว่าคนอย่างฉันฆ่า(ไม่)ได้หยามไม่ได้
"แม่งเอ๊ย! ฉันจะไม่พูดกับเธอแล้วปวดหัวฉิบ" ร่างสูงสบถออกมาเสียงดังจนฉันสะดุ้งด้วยความตกใจ แต่มันไม่น่าตกใจเท่ากับที่เขาถกเสื้อยืดสีดำขึ้นจนเห็นกล้ามมัดหน้าท้องที่เรียงตัวกันอย่างสวยงาม
"อย่าถอด! ห้ามถอดนะไอ้โรคจิต" ฉันใช้สองมือบางยกขึ้นปิดตาตัวเองแต่ก็แง้มดูระหว่างนิ้วที่แยกออกจากกันให้พอได้เห็นภาพตรงหน้า
"อะไรของเธอ" เขาถอดเสื้อออกแล้วใช้สายตาคมมองแันอย่างเหนื่อยหน่ายใจ
"กะ ก็จะถอดเสื้อทำไม คิดจะทำมิดีมิร้ายหนูเหรอ"
"หึ ถึงฉันจะหิวแค่ไหนคนอย่างฉันซื้อกินเอาไม่ต้องมาทำอะไรแบบนี้กับเธอหรอก"
"....."
"อีกอย่าง...เธอโคตรไกลจากคำว่าสเปคของฉันไปเยอะ" คนตัวสูงไล่มองฉันตั้งแต่เท้าจรดศีรษะแล้วมาหยุดอยู่ที่ดวงหน้าจิ้มลิ้มของฉัน จากนั้นจึงพูดประโยคหลังออกมาพร้อมกระตุกยิ้มขึ้นอย่างชอบใจ
"....." ฉันอ้าปากค้างเพราะยังนึกคำด่าไม่ออก เสียใจนะไอ้บ้านี่..
"เอ้า ใส่ซะจะตัวเปียกกลับไปแบบนี้ อะไรที่มันโทงๆอยู่ก็ปิดซะ"
"อะไรโทงๆ" อะไรโทงๆนั่นมันคืออะไร.. ฉันรับเสื้อมาจากเขาด้วยความเร็วแสงแล้วใช้สองแขนเล็กปิดหน้าอกที่ชุดนักเรียนบางๆเปียกจนแนบไปกับเนื้อหนัง โชคดีที่ชุดนักเรียนฉันสีเข้มถ้าสีขาวละก็มีหวังได้โทงๆก็นี้แน่
"หึ~" เสียงทุ้มเข้มหัวเราะในลำคอหนาเมื่อฉันรีบสวมเสื้อของเขาด้วยความเร่งรีบ
"ทำไมไม่บอกให้เร็วกว่านี้ละคะ จ้องไปนานแค่ไหนกัน"
"ฉันแค่จ้องไม่ได้จะเอากลับบ้านซะหน่อยจะหวงอะไรนักหนา อีกอย่างมีแค่ฉันที่เห็นไม่ต้องห่วง"
"ที่ห่วงก็เพราะพี่เห็นนั่นแหละ" ฉันเบะปากตอบแล้วลูบเส้นผมที่ยุ่งเหยิงให้เข้าที่
"กลับบ้านไปได้แล้ว ฉันไม่มีเวลามาคุยกับเด็กแบบเธอหรอก"
"รู้แล้วค่ะ ยังไงก็ขอบคุณที่ช่วยนะคะ" เขายักคิ้วให้ฉันเป็นเชิงเข้าใจแล้วหมุนตัวกลับไปที่รถของเขาที่จอดอยู่ไม่ไกลนัก
อ้าว...แล้วฉันจะกลับไงในเมื่อตุ๊ดตู่แสนสวยของฉันยังคงนอนเอ้งเม้งล้อชี้ฟ้าอยู่ในคูน้ำอยู่เลย
"ดะ เดี๋ยวค่ะพี่"
"....."
"พี่ พี่ พี่เสือ!" ฉันตะโกนเรียกสุดเสียงก่อนที่เขาจะแทรกร่างหนาเข้าไปในรถคันหรู คนตัวโตหันมามองพร้อมเลิกคิ้วเป็นเชิงคำถามว่าฉันเรียกเขาหรือเปล่า
"....."
"พี่เสือพี่นั่นแหละ" ฉันวิ่งเหยาะๆไปหาเขาแล้วหยุดตรงหน้าคนตัวโตที่ยังคงมองมาด้วยสายตาที่ติดรำคาญนิดๆของเขา อา..ไม่นิดละเขารำคาญฉันมากๆเลยต่างหาก
"เรียกฉันเหรอ"
"ใช่ไง ก็พี่ไม่ยอมหันมาสักที"
"ทำไมถึงเรียกชื่อนั้น"
"ก็...ตรงนี้ไงคะ" ฉันชี้ไปยังรอยสักตรงท้องด้านซ้ายของเขาที่เป็นรูปเสือแยกเขี้ยวเหมือนกับเขาเลย
"อ่า..งี้นี่เอง" เขาก้มลงมองตามนิ้วเรียวของฉันที่ชี้ให้ดูแล้วพยักหน้าเบาๆเป็นการเข้าใจ
"ว่าแต่พี่ชื่ออะไร หนูยังไม่รู้จักชื่อพี่เลยนะ"
"เธอเรียกฉันแบบเมื่อกี๊ก็ได้ แล้วมีอะไรถึงเรียก" จากที่ทำหน้านิ่งไปเมื่อครู่ร่างสูงตรงหน้าก็ย่นคิ้วหนาเข้าหากันอย่างไม่สบอารมณ์เสียดื้อๆ
"คือว่ารถจักรยานหนูยังอยู่ในคูน้ำอยู่เลยพี่เสือช่วยเอามันขึ้นมาได้ไหมคะ" ฉันเอ่ยขอร้องเสียงหวานพร้อมใช้สายตาออดอ้อนเขาอย่างที่ไม่เคยทำกับใครมาก่อน
"เห็นฉันเป็นกู้ภัยหรือไง เอาลงไปเองก็เอาขึ้นมาเองดิ"
**** จ้าพ่อจ้า อย่าถามหาความสุภาพบุรุษจากพระเอกเรื่องนี้เลยนะมันไม่มีให้ค่าาาา
- Writer
