ไม่เหลือซาก
1477 Words
ครืนน~ เปรี้ยง!!
กรี๊ดดดดดด
ฉันสะดุ้งตัวตื่นด้วยความตกใจเมื่อเสียงฟ้าร้องฟ้าผ่าดังขึ้น ภายในห้องที่มืดสนิทกลับสว่างวาบเมื่อแสงของสายฟ้าฟาดกระจายไปทั่วทั้งท้องฟ้าที่มืดสนิท
"งื้ออ แม่" ฉันเผลอเรียกแม่อย่างลืมตัวด้วยความกลัว เสียงฝนที่เทกระหน่ำราวกับไปโกรธใครมา
เปรี้ยงง!!
เสียงฟ้าผ่าที่ดังไม่ไกลนักทำเอาฉันต้องรับวิ่งลงจากเตียงเอามือบางปิดหูของตัวเอง ไม่อยากได้ยินเสียงน่ากลัวนั่นอีก
ปัง ปัง!
"ฮือๆ พี่เสือเปิดประตูให้หนูหน่อย" ฉันใช้กำปั้นทุบลงที่บานประตูของห้องตรงข้ามอย่างแรง เอ่ยเรียกคนภายในห้องให้ตื่นขึ้นมา
"อะไรของเธอวะ..." ไม่นานคนตัวสูงก้เปิดประตูออกมาด้วยสีหน้าที่ไม่สบอารมณ์อย่างชัดเจน เพียงแค่เห็นหน้าเขาฉันก็รีบเข้าสวมกอดร่างหนาเอาไว้ด้วยความกลัวเมื่อมีเสียงของฟ้าผ่าดังมาอีกระลอก
"หนูกลัว ฮืออ พี่เสือหนูอยากไปหาแม่แล้ว" ฉันร้องไห้งอแง ใครจะหาว่างี่เง่าก็แล้วแต่แต่ฉันกลัวจริงๆ
"ค่อยๆพูด ฉันฟังไม่รู้เรื่อง" มือหนาดันฉันให้ออกห่างอย่างนึกรังเกียจ แต่โทษทีที่ฉันหน้าหนาเลยไม่รู้สึกอะไรแถมยังกอดเขาแน่นขึ้นมากกว่าเดิม
"พี่เสือหนูกลัวอ่ะ หนูกลัวเสียงฟ้าผ่า" ฉันตอบเสียงอู้อี้อยู่กับแผงอกแกร่งไม่ยอใเงยหน้าขึ้นมองใบหน้าคมของเขา
"แล้ว?"
"ขอหนูอยู่ด้วยนะ หนูไม่กล้าอยู่คนเดียว" ฉันช้อนดวงตากลมโตที่ปริ่มไปด้วยน้ำตาสีใสจ้องมองเขาอย่างน่าสงสาร
"วุ่นวายฉิบ" เขาใช้มือหนาดันหน้าฝากฉันให้ออกห่างจากตัวแล้วเปลี่ยนมาจับข้อมือฉันเอาไว้แล้วออกแรงกระตุกข้อมือบางฉันให้เดินตามเขากลับห้องตัวเอง
"ไปนอน" เขาปล่อยข้อมือฉันเมื่อถึงหน้าประตูห้องแล้วออกคำสั่งเสียงดุ
"ฮึก แต่ว่า"
"อย่าวุ่นวายให้มาก ฉันไม่ได้ใจดีอย่างที่เธอคิด" ว่าจบร่างสูงก็หมุนตัวกลับไปยังห้องของเขาที่อยู่ตรงข้ามกับห้องของฉัน
เปรี้ยง!
"กรี๊ดดดดด" ฉันย่อตัวนั่งลงด้วยความตกใจเมื่อเสียงฟ้าดังขึ้นมาอีกครั้ง ร่างบางสั่นระริกด้วยความกลัวจับใจจนกระทั่งฉันรับรู้ถึงฝ่ามือหนาที่ยกขึ้นปิดหูให้กับฉัน
ฉันเงยหน้ามองคนตรงหน้าด้วยม่านน้ำตาพร่ามัว อยู่ๆเขากลับมาอยู่ตรงหน้าฉันแล้วใช้สายตาคมเฉี่ยวของเขาจ้องมองมาที่ฉันนิ่ง
"กลัวขนาดนั้นเลย" เสียงทุ้มต่ำเอ่ยถามอย่างไม่แยแสนัก แต่สายตาของเขากลับฉายความกังวลออกมานัยน์ดวงตาคู่คม
"ฮึก~ พี่เสือใจร้าย... พี่ใจร้ายมากเลยรู้ไหม"
"....."
"หนูกลัวจริงๆนะ หนูกลัวมากๆเลย ฮืออ" ฉันใช้มือบางทุบลงตรงแผงอกแกร่งของเขาตัดพ้อออกมาอย่างน้อยใจ ที่เขาไม่คิดแม้แต่จะสนใจฉันเลยสักนิด
"ไม่ต้องร้อง" คนตัวโตวางมือหนาบนศีรษะของฉันแล้วออกแรงลูบเบาๆราวกับกำลังจะปลอบขวัญฉันให้หายหวาดกลัว
ฉันยกคงยกมือทุบอกเขาอยู่อย่างนั้นซึ่งเขาก็ไม่แม้แต่จะต่อว่าหรือหลีกหนีกำปั้นน้อยๆของฉันเลยสักนิด กลับยอมอยู่นิ่งๆให้ฉันทุบตเขาจนพอใจ
"ฮึก ไม่ต้องมาทำพูดดีเลย" ฉันมองค้อนเขาอย่างโกรธเคืองแล้วนั่งกอดเข่าตัวเองจากนั้นจึกซบใบหน้าลงระหว่างเข่าทั้งสองเพราะโกรธจนไม่อยากจะเห็นหน้าของเขาแล้ว
"เออๆ ฉันขอโทษละกันไม่รู้ว่าเธอจะกลัวขนาดนี้" เขาบอกด้วยน้ำเสียงที่คล้ายจะสำนึกผิด แต่ฉันไม่เชื่อหรอกฉันไม่ได้โง่นะ
"ไม่ต้องมายุ่งเลย"
"เธอมาเคาะเรียกฉันก่อนเองนะ"
"หนูผิดเอง ทีหลังจะไม่เรียกแล้วจะไม่มองหน้าด้วยจะไม่พูดด้วยอีกเลย" ฉันสวนคำพูดไปรัวๆโดยที่ยังไม่เงยหน้าขึ้นมองคนตรงหน้า
"พูดดีๆได้ไหม จะเอาแต่ใจมากไปแล้วนะ" เขาบอกเสียงดุเหมือนกำลังไม่พอใจที่ฉันเอาแต่ทำตัวไม่น่ารักใส่
"จะไม่พูดด้วย ไม่ต้องมาชวนคุยเลยนะ"
"....."
"หนูจะไม่พูดกับพี่แล้วตั้งแต่วันจนชาติหน้าเลยอุ๊บ~" เสียงหวานที่กำลังพรั่งพรูคำพูดมากมายถูกกลืนหายเข้าไปในลำคอเมื่อริมฝีปากหยักหนาฉกฉวยริมฝีปากอวบอิ่มของฉันเข้าเต็มๆ
พี่เสือขยับเรียวปากงับกรีบปากล่างของฉันอย่างดุดัน ดูดกลืนเข้าไปในปากของเขาที่มีน้ำลายสีใสเปียกชื้นจนเปรอะเปื้อนกรีบปากบาง
สองมือเล็กถูกมือหนาเพียงข้างเดียวของเขากักกุมเอาไว้เหนือศีรษะของฉันไม่ให้ทำร้ายเขาได้ เสียงฝนฟ้าคะนองด้านนอกไม่ได้ทำให้ใจฉันเต้นระรัวได้มากเท่ากับตอนนี้ ฉันเบิกตากว้างด้วยความตกใจผิดกับใบหน้าหล่อของเขาที่อยู่ใกล้กับฉันกลับใช้สายตาคมจ้องมองเข้ามาในดวงตาของฉันนิ่งๆไม่ได้มีความรู้สึกอะไรเลยสักนิด
"อื้ออ" ฉันส่งเสียงร้องท้วงในลำคอให้เขาถอนจูบออกเพราะเริ่มหายใจไม่สะดวกขึ้นมาเสียดื้อๆ
"อ่า...เงียบปากได้สักที" พี่เสือถอนจูบออกอย่างอ้อยอิ่งแล้วใช้นิ้วมือหนาของตัวเองเช็ดคราบน้ำลายใสที่ติดอยู่บนเรียวปากของเขาออกอย่างใจเย็น
"พะ พี่ทำยังงี้ได้ไง นั่นจูบแรกของหนูนะ" เมื่อได้สติฉันก้เริ่มโวยวายใส่คนตรงหน้าทันที กลายเป็นว่าตอนนี้เขานั่งพับเพียบมองฉันนิ่งๆอยู่ที่หน้าห้อง ฟังฉันโวยวายที่เขาขโมยจูบแรกของเขาไป
"งั้นเหรอ เธออยากเอาคืนไหมล่ะ" เขายกยิ้มท้าทายแล้วชี้นิ้วมือยาวหนาของเขาแตะลงบนเรียวปากของฉันเบาๆแล้วหันกลับไปแตะลงบนเรียวปากหยักหนาของเขาเอง
"....."
"จูบฉันเอามันคืนไปสิ"
"ทำได้เหรอคะ" ฉันถามอย่างไม่ค่อยเชื่อ บางทีฉันอาจจะโง่มากกว่าที่ตัวเองคิดถึงได้ถามคำถามที่ดูเหมือนจะติดเบ็ดเสือเข้าให้
"ก็ลองดู มันไม่ได้ทำเธอเสียหายสักหน่อย" เอ่อ..ฉันเสียหายตั้งแต่พี่มาจูบฉันแล้วค่ะ ฉันขายไม่ออกแล้ว สถาบันคานทองส่งจดหมายเชิญฉันเข้าร่วมแล้วแน่ๆ
"ไม่เอาอ่ะ แบบนี้หนูหาแฟนไม่ได้แน่จูบแรกหนูจะเอาไว้ใช้กับคนที่รัก"
"เหตุผลน้ำเน่า" เขาหรี่ตาคมกดมองฉันด้วยท่าทีรำคาญ
"หนูพูดจริงนะ พี่ไม่รู้หรอกว่าคนแรกของชีวิตมันต้องสำคัญมากแค่ไหน"
"ฉันเป็นคนแรก"
"ห้ะ"
"ฉันเป็นคนแรกที่ได้จูบเธอ และถ้าเธอยังมัวแต่พูดมากไม่ยอมหลับยอมนอน..."
"....."
"คืนนี้ฉันอาจจะเป็นคนแรกที่ได้เธอ"
"....."
"เพราะงั้นไปนอน" เขาบอกเสียงดุนัยน์ตาคมมองมาบ่งบอกว่าเขาเอาจริงแน่ถ้าฉันยังดื้อรั้นเอาแต่ใจอยู่แบบนี้
"ก็ได้.."
"พูดให้ดี"
"ก็ได้ค่ะ" ฉันต้องเปลี่ยนคำพูดเป็นอ่อนน้อมขึ้มเมื่อเขาสั่งเสียงดุ
"ดี" เขาหยัดกายลุกขึ้นยืนเต็มความสูงแล้วหมุนตัวไปทางประตูห้องของตัวเอง ทว่ามือเจ้ากรรมดันไปจับยึดชายเสื้อของเขาเอาไว้ จนร่างสูงต้องเอี้ยวตัวฉันมาเลิกคิ้วเป็นคำถาม
"....."
"หนู... หนูอยากให้พี่เสืออยู่เป็นเพื่อนก่อนได้ไหมคะ แค่อยู่ให้หนูหลับไปก็พอแล้ว"
"เธอแน่ใจแล้วเหรอที่จะชวนฉันเข้าห้อง"
"....."
"อย่าคิดว่าผู้ชายทุกคนจะเหมือนในละครนิยายที่เธออ่านสิ"
"หนูรู้ เพราะตอนนี้มันคือพี่เสือไง"
"....."
"หนูไว้ใจพี่ได้ไม่ใช่เหรอ"
"ถ้าฉันบอกว่าเธอไว้ใจคนผิดล่ะ" เสียงทุ้มเอ่ยอย่างดุดันน่ากลัว ร่างหนาสืบเท้าเข้าหายิ่งทำให้ฉันต้องถอยห่างจากเขาอย่างอัตโนมัติ เพราะไม่ชินกับท่าทีน่ากลัวแบบนี้ของเขาเลยแม้แต่น้อย
"พะ พี่เสือ"
"ก็รู้หนิว่าชื่อของฉันมันบ่งบอกว่าอะไร ถ้าอยากจะเป็นเหยื่อให้ฉันตะปบ.."
"....."
"ก็อย่าถามหาความใจดีจากฉัน เพราะเวลาเสือมันได้ตะครุบเหยื่อแล้วมันไม่ได้สวยงามหรอก มันแทบจะไม่เหลือซากต่างหาก"
**** พี่ก็ดุเกิ๊นนน น้องก็ตัวแค่นี้เองนะ
- Writer
