เด็กในปกครอง
1474 Words
"ขอบคุณมากเลยนะพ่อหนุ่มที่ช่วยแต่ยังไงน้าก็ต้องขอเวลาใช้คืนหน่อยนะ" แม่ของฉันแทบจะก้มลงกราบเมื่อพวกนั้นยอมที่จะเลือกเอาเงินไปแทนแล้วไม่มารบกวนฉันกับแม่อีก
"จะทำไงดีในเมื่อผมก็ไม่ใช่คนใจบุญขนาดนั้นด้วยสิ" พี่เสือยกยิ้มขึ้นอย่างนึกสนุกเล่นเอาแม่ฉันหน้าเสียขึ้นทันที
"แล้วพี่จะช่วยทำไมล่ะ ถ้าไม่เต็มใจอย่าช่วยดีกว่าไหม"
"แล้วจะให้ไอ้พวกนั้นลากเธอไปหรือไง อยากไปกับพวกมันเหรอ" คิ้วหนาขดเข้าหากันเป็นปมราวกับเขาไม่ชอบใจในคำพูดของฉัน
"แล้วพี่ต้องการอะไรถึงได้ช่วย ในเมื่อพี่ไม่ได้หวังดีจริงๆ"
"มาเป็นเด็กในปกครองของฉัน จนกว่าแม่เธอจะหาเงินมาใช้หนี้ได้"
"....."
"ฉันก็ต้องการหลักประกันไหม ฉันยอมเสียเงินไปตั้งเยอะคิดว่าฉันจะยอมให้ง่ายๆรึไง" แันหันไปมองหน้าแม่ที่ทำหน้าคิดไม่ตก ก็จริงที่พี่เสือบอกเขาเสียเงินไปเยอะเพื่อล้างหนี้ให้กับเรา มันไม่แปลกหรอกที่เขาจะคิดว่าพวกเราไม่ยอมจ่ายคืน
"แล้วหนูต้องไปอยู่กับพี่เหรอ" ฉันเงยหน้าขึ้นถาม เพราะยังไม่เข้าใจในความคิดของเขานัก
"อืม ใช้หนี้ฉันครบเมื่อไหร่เธอก็ไปได้เลย"
"....."
"ไม่ต้องห่วงว่าฉันจะเอาเธอไปทำมิดีมิร้าย แค่อยู่ในความควบคุมของฉันเธอจะไม่ต้องเดือดร้อนอะไร"
"เต้าหู้แม่ว่า..." แม่กระตุกแขนฉันเบาๆแล้วส่ายหน้าเป็นเชิงปฎิเสธ แต่จะให้ทำยังไงเงินตั้งเยอะฉันกับแม่หามาคืนเขาในเร็วๆนี้คงไม่ได้
"แม่..ไม่เป็นไรหรอกหนูจะไปกับเขา หนูรู้ว่าแม่เป็นห่วงแต่แม่ดูสิดูโตแล้วนะหนูดูแลตัวเองได้" ฉันยิ้มให้แม่ถึงมันจะเป็นยิ้มที่ดูไม่มีความสุขเลยก็ตาม
"ไม่ต้องเป็นห่วงไปหรอกครับ ผมจะดูแลให้อย่างดี เธอจะกลับมาเยี่ยมแม่บ่อยๆฉันก็ไม่ห้าม"
"....."
"พรุ่งนี้ฉันจะมารับ หวังว่าฉันจะไม่ผิดหวัง"
วันต่อมา...
ฉันลงจากรถคันหรูที่ขับมาจอดอยู่ในรัวบ้านหลังใหญ่ยิ่งกว่าสนามฟุตบอลที่โรงเรียนเสียอีก
"โห้ บ้านหลังใหญ่จัง" ฉันเอ่ยออกมาด้วยความตะลึงอย่างอดไม่ได้กับภาพตรงหน้า
"งั้นเหรอ" น้ำเสียงทุ้มต่ำเอ่ยขึ้นแล้วมองหน้าฉันด้วยสายตานิ่งๆ
"จะให้หนูอยู่ที่นี่จริงๆเหรอคะ คงไม่ใช่ห้องเก็บของใช่ไหมคะ"
"ฉันจะให้เธองดดูละครแล้วถ้ามันทำให้เธอมีความคิดที่ปัญญาอ่อนขนาดนี้" พี่เสือตอบอย่างเหนื่อยหน่ายใจ จากนั้นเขาจึงเดินนำฉันไปยังในบ้านที่ดูหรูหราหมาเห่ามากแม่
"เอ้า เหตุการณ์แบบนี้มันคือฉากที่นางเอกถูกพระเอกพามาขัดดอกใช้หนี้ตามพล็อตนิยายเลยนะคะ แต่ต่างกันตรงที่พี่เสือเป็นเหมือนตัวร้ายมากกว่า"
"คิดอะไรเลอะเทอะ ทำไมชอบมโนเรื่องไม่เป็นเรื่อง"
"เขาเรียกว่าจินตนาการสูงค่ะ" คนตัวโตส่ายหน้าเอือมๆ ไม่โต้เถียงกลับแล้วเดินก้าวฉับๆไปทันที
"นี่ห้องเธอ" เขาเดินมาถึงห้องๆหนึ่งก็เปิดประตูให้อ้ากว้างออก ภายในตกแต่งด้วยสิ่งของสีชมพูไปหมด ไม่เว้นแม้กระทั่งพรมเช็ดเท้าก็ยังมิวายเป็นสีชมพู
"แน่ใจเหรอคะ" ฉันเงยหน้าขึ้นถาม ไม่ใช่ว่ามันไม่สวยหรอกนะแต่มันจะหวานแหววไปไหม
"ไม่ชอบเหรอ?"
"....."
"ถ้าไม่ชอบก็ไปนอนหน้าบ้าน" ยังไม่ทันที่ฉันจะได้อ้าปากตอบเขาก็รีบสวนขึ้นมาทันที
"เล่นพูดแบบนี้ไม่ชอบก็ต้องชอบแล้วละค่ะ" ฉันกรอกตาใส่คนตัวโตอย่างเอือมๆ
คำถามที่ไม่ต้องการคำตอบแบบนี้ทีหลังไม่ต้องถามแล้วนะ
"ก็ดี ห้องฉันอยู่ตรงนี้มีอะไรไม่ต้องมาเรียก"
"เอ้า! แล้วจะบอกเพื่อ?" ฉันกระแทกเสียงใส่กับความกวนประสาทของเขา อยากให้ฉันมาอยู่นักเดี๋ยวแม่จะเอาให้ไล่กลับบ้านไม่ทันเลย
ฉันจัดของที่ไม่ได้เยอะมากที่เอามาจากบ้านของแม่ พูดแล้วก็อยากจะร้องไห้ฉันไม่เคยห่างจากแม่เลยตั้งแต่เล็กยันโต
ฮรึก~ คิดถึงแม่จัง
ก๊อกๆ
เสียงเคาะประตูทำให้ฉันหลุดจากห้วงความคิดแล้วหันไปมองยังบานประตูที่ไม่รู้ว่าหลังบานประตูนั้นจะเป็นใคร
เชอะ~ ไม่เปิดหรอกฉันโกรธอยู่
"เต้าอวบเปิดประตู" เสียงเรียกห้วนๆทำให้ฉันต้องกระทืบเท้าไปเปิดประตูด้วยความโมโห
"ทะลึ่งเหรอคะ"
"..ก็ไม่ได้ใหญ่จะโกรธทำไม" ดวงตาคมเฉี่ยวปรายตามองหน้าอกอวบอิ่มของฉันเพียงนิดก่อนที่เขาจะพูดออกมาหน้านิ่ง
มันน่าโกรธมากกว่าว่านมฉันใหญ่อีกนะ หนูไม่ยอมหนูไม่ยอม
"มันใหญ่กว่าที่พี่คิดแล้วกัน ต้องเสียใจด้วยที่ชาตินี้พี่จะไม่ได้เห็นของดีแบบนี้" ฉันบอกเขาอย่างเย้ยหยันพร้อมเด้งหน้าอกโตๆของตัวเองสู้ ใหญ่นะขอบอกจับหัวกดนมขาดอากาศหายใจตายไม่รู้ด้วย
"ถึงให้ดูฉันก็ไม่อยากดูหรอก โคตรเสียสายตาเลย" ร่างสูงกระตุกยิ้มขึ้นอย่างกวนๆ
อย่ามาง้อแล้วกันวันหลังจะสะบัดบ๊อบใส่ซะเลย
"มาเรียกมีอะไรคะ" ฉันสูดลมหายใจเข้าออกสงบสติอารมณ์ตัวเองแล้วเอ่ยถามเขาไป
"มาอยู่บ้านคนอื่นอย่าคิดนิ่งดูดายไม่เคยได้ยินรึไง"
"แล้วยังไงคะ หนูต้องปั้นวัวปั้นควายให้พี่เล่นเหรอ"
"....."
"หนูว่าพี่ก็แก่เกินกว่าจะเล่นแล้วนะคะ" ฉันฉีกยิ้มอย่างมีจริต อยากให้ฉันปั้นวัวปั้นควายเล่นก็บอก อย่ามาแอ๊บ
"ฉันว่าคงต้องสอนเธอเรื่องมารยาทสักหน่อยแล้ว" ร่างสูงแทรกตัวเข้ามาในห้องทำให้ฉันต้องถอยหนีเขาด้วยความหวาดหวั่น
"จะ จะทำอะไรคะ" ฉันเอ่ยถามเสียงสั่นคนตรงหน้าก้ยังไม่หยุดเดินเข้ามาหา
ดวงตาคมเฉี่ยวดุดันน่ากลัวเรียบนิ่งยามเขาจ้องมองฉัน ราวเสือร้ายกำลังรอตะครุบเหยื่ออันโอชะ
และแน่นอนว่าฉันคือเหยื่อของเสือตัวนี้ไงล่ะ กรี๊ดดดดด
"ว้ายยยย"
พรึ่บ!
ฉันร้องออกมาเสียงดังเมื่อเท้าเจ้ากรรมดันขัดกันจนเสียหลักหงายหลัง แต่มันจะไม่น่ากลัวขนาดนั้นเลยถ้าสองมือของฉันไม่คว้าเอาคอเสื้อของร่างสูงตรงหน้าเอาไว้จนเขาเซถลามาล้มทับตัวฉันไปอีกคน
"อ่า..ยัยโง่จะล้มก็ล้มไปคนเดียวสิ จะคว้าฉันไปด้วยทำไม"
"โอ๊ยๆ เลิกบ่นแล้วลุกออกไปสักทีหนูหนัก" ฉันบอกพร้อมกับใช้มือบางทุบลงบนแผ่นหลังของเขาให้ลุกขึ้น ฉันจะตายแล้วโว้ยกินควายเข้าไปหรือไง
"วุ่นวายฉิบ" เขายอมลุกออกไปแต่โดยดี แถมยังลุกออกไปแล้วเดินหายไปจากห้องเลยด้วยซ้ำโดยทิ้งให้ฉันนอนแผ่หนาอยู่ที่พื้นไม่คิดแม้แต่จะช่วยพยุงฉันขึ้นเลยสักนิด
"ไอ้คนใจดำอย่าให้ถึงทีฉันละกัน"
หนึ่งสัปดาห์ต่อมา..
"ทำไมตื่นสาย" ฉันเดินลงมายังชั้นล่างที่มีร่างสูงกำลังใช้เท้าพาดลงบนโต๊ะกระจกตรงหน้าแทนแก้วกาแฟในมือของเขา
"ก็วันหยุด หนูอยากตื่นสายบ้างไม่ได้เหรอคะ" ฉันตอบเสียงใสแล้วเดินไปนั่งลงที่เก้าอี้ตัวหนาข้างๆเขา
"เป็นเด็กหัดตื่นให้เช้าๆหน่อย"
"ไม่เห็นจำเป็นเลย การตื่นสายไม่ใช่เรื่องใหญ่สักหน่อย"
"ช่างมันเถอะ ฉันไม่อยากจะมาอารมณ์เสียกับเธอวันนี้" เขายกขาลงมาวางที่พื้นตามเดิมแล้ววางแก้วกาแฟลงแทนที่บนโต๊ะเมื่อครู่
"หนูอยากไปหาแม่" ฉันเอ่ยขอด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา ตั้งแต่มาอยู่กับเขาฉันได้กลับไปหาแม่แค่ครั้งเดียวเอง
"วันนี้ฉันไม่ว่าง"
"หนูไปเองก็ได้นะคะ" ฉันยิ้มบอกแล้วส่งสายตาปริบๆเป็นการอ้อนเขา
"เธอเป็นเด็กในปกครองของฉัน คิดเหรอว่าฉันจะให้เธอไปคนเดียว"
**** เด็กในปกครองอะนะพี่ก็เลยเป็นห่วง
- Writer
