คนในใจ
1415 Words
14:00 น.
@มหาวิทยาลัย X
แก้มหวานเดินออกมาจากห้องเรียน โดยมีนักศึกษาหญิงสองคนเดินตามหลังมา เสียงฝีเท้าที่ไล่ตามหลังมา ทำให้แก้มหวานก้าวขาเร็วๆเพื่อออกห่าง คนข้างหลังก้าวตามไปติดๆ เมื่อมาถึงมุมที่ปลอดผู้คน ก็ยึดไหล่ไว้แน่น หมุนให้ตัวเธอหันกลับไปเผชิญหน้า
“เมื่อเช้าแกมารถใคร?”
“เห็นว่าเป็นรถใครล่ะ?”
แก้มหวานตอบคำถามด้วยใบหน้ายียวน เบ้ปากขึ้นสูงส่งให้ผู้หญิงที่เคยคั่วอยู่กับไอ้เสือแก่ ยกมือขึ้นจับมือที่บีบไหล่ออกแรงๆ
ก็เห็นอยู่ว่ามารถของเขา จะถามทำไมวะ
“มึง! อีแก้ม! คนนั้นผัวกู”
“เขาพูดงั้นเปล่า ถึงกล้าเรียกเขาแบบนั้น”
เพี๊ยะ!
แก้มหวานหลบไม่ทัน มือข้างนั้นเฉียดแก้มเธอไปหยุดที่ซอกคอ แรงตบทำให้ชาจนขึ้นสมอง ผู้หญิงสองคนยิ้มเยาะส่งให้ เจ้าของมือก้าวมาดึงทึ้งผมเธออย่างแรง ใบหน้าเต็มไปด้วยความโกรธและเกลียด
“มึงจะแย่งของๆกูเหรอ อีแก้ม!”
“หึ! มึงต่างหากที่แย่งของๆกู”
แก้มหวานยกมือผลักลูกสาวสุดที่รักของแม่เลี้ยงออกห่าง ธิชาเป็นผู้หญิงที่เกิดมาเพื่อแย่งทุกอย่างที่เป็นของเธอ ทั้งความรักของพ่อเธอ ทั้งบ้านที่เธอซุกหัวนอน รวมถึงผู้ชายที่ชื่อเสือนั่นด้วย
ไม่รู้ว่าเขารู้หรือเปล่า เรื่องที่ธิชาเป็นลูกติดของแม่เลี้ยงเธอ แต่คงไม่รู้แหละมั้ง และไม่รู้แหละดีแล้ว เธอไม่อยากให้เขารู้ว่าเธอเป็นลูกบ้านนั้นให้อับอาย ลูกแท้ๆถูกไล่ออกจากบ้าน ส่วนแม่เลี้ยงกับลูกสาวได้ใช้ชีวิตอยู่ในบ้าน รู้ถึงไหนอายไปถึงนั่น หมายถึงพ่อเธอนะ ไม่ใช่เธอ
“กูแย่งงั้นเหรอ ฮ่าๆ”
คนที่ทำแบบนั้นจริงหัวเราะอย่างชอบใจ เดินไปใกล้มากขึ้น ยกมือดึงเส้นผมสีตาลไว้เต็มมือ ออกแรงดึงจนใบหน้าถือดีเชิดขึ้นสูง แก้มหวานพยายามสู้สุดแรง แต่เพราะเมื่อคืนเธอโดนดูดแรงไปเกินครึ่ง เธอจึงสู้ผู้หญิงตรงหน้าไม่ค่อยได้
“กูจะแย่งเขากลับมาให้ได้ มึงคอยดูเลย”
พลั่ก!
พูดจบก็ผลักอย่างแรง แก้มหวานตั้งตัวไม่ทัน ล้มลงบนพื้นจนหัวเข่าแตก เลือดซึมออกมาจากแผลไม่หยุด คนทำหัวเราะอย่างสะใจ เดินจากไปท่ามกลางสายตาไทยมุง ที่ไม่คิดจะยื่นมือเข้ามาช่วย
แก้มหวานพยุงตัวขึ้นช้าๆ ไม่หวังให้มีมือใครยื่นมาช่วยเหลือ นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ถูกธิชาหาเรื่อง เธอโดนประจำตั้งแต่ยัยรุ่นพี่อายุมากกว่าหนึ่งปี ซิ่วมาเรียนที่เดียวกัน คณะเดียวกัน ไม่รู้จะจองเวรอะไรนักหนา ใจเธออยากจะฆ่าให้ตาย ทั้งแม่ ทั้งลูก
เพราะโกหกตั้งแต่แรกแล้ว ว่าเรียนเสร็จบ่ายสามโมง แก้มหวานจึงไม่คิดจะนั่งรอผู้ชายที่มาส่ง เดินออกมาตามทางเดินของมหาวิทยาลัย เพื่อไปขึ้นรถประจำทางด้านหน้า ร่างคุ้นตาที่เดินอยู่ริมถนน ทำให้รถยนต์คันหรูตบไปเลี้ยวทันที บีบแตรใส่จนคนที่เดินอยู่สะดุ้ง
ปี๊บบบ!
แก้มหวานมองรถคุ้นตา เมื่อกระจกรถเลื่อนลงมา เธอก็มองหน้าผู้ชายที่ทำให้เธอตกใจ เขาเป็นสาเหตุที่ทำให้เธอตกใจและสาเหตุของการถูกตบ อีตาเสือแก่นั่นแหละ ไม่ใช่ใครที่ไหนหรอก
“เลิกเร็ว?”
“ค่ะ อาจารย์ปล่อยเร็ว”
เดินอ้อมไปขึ้นรถอย่างช่วยไม่ได้ เพราะรถเขาจอดนานแล้ว ข้างหลังมีรถขับตามอยู่หลายคัน เมื่อเธอขึ้นไปนั่ง เขาก็เคลื่อนรถออกไป มองหน้าเธอมากกว่าจะมองถนน จนเธอต้องยกมือขึ้นมาปิดลำคอบริเวณที่ถูกตบไว้
เสือเห็นแล้วแหละ ว่าที่คอเธอเป็นรอยแดงเหมือนรอยฝ่ามือ แต่มันยังไม่มีที่ว่างให้จอด เจ้าของรถขับออกจากมหาวิทยาลัย ขับเร็วขึ้นมากเมื่อมาถึงถนนเส้นหลัก ขับลัดเลาะไปเรื่อย จนมาถึงคอนโดที่เธอพักอาศัยอยู่
พรึ่บ!
“โดนใครตบมา?”
น้ำเสียงอ่อนโยนเจือแววห่วงใย จนแก้มหวานกัดริมฝีปากกั้นความรู้สึกดีใจไว้ ช้อนสายตาขึ้นมองใบหน้าที่ขยับลงมาใกล้ ลมร้อนจากริมฝีปากเป่าแรงๆบริเวณลำคอที่มีรอยมือ
ฟู่!
“ธิชา”
“ใคร?”
“คู่ขาของคุณ”
คำพูดห่างเหิน ทำให้เสือกดริมฝีปากลงข้างแก้มนวลแรงๆ ดวงตาดุดันขึ้นเมื่อนึกชื่อผู้หญิงคนนั้นออก ธิชาคือผู้หญิงที่ตามตื้อเขาอยู่ช่วงนี้ เคยมีอะไรกันอยู่สอง หรือสามครั้งนี่แหละ จำไม่ได้ ซึ่งแต่ละครั้งทางนั้นร้องขอมาเองทั้งนั้น เขาไม่พิศวาสหรอก นมเล็กนิดเดียว สู้แก้มหวานไม่ได้ นมใหญ่จนล้นมือ
“เอากันสามทีเอง”
“อือ”
“หึ! หวงได้นะ แต่อย่าเยอะ เดี๋ยวรำคาญ”
ช่วงนี้เขาจะคบเธอนั่นแหละ แต่ก็ไม่ใช่ว่าจะคบไปนานๆ ของแบบนี้ต้องดูกันทั้งสองฝ่าย ถ้าต่างฝ่ายต่างเบื่อก็แยกย้าย ไม่รู้จะทนฝืนคบไปทำไม หาคนใหม่น่าจะดีกว่า
“ไม่หวงหรอก รู้ว่าคุณเป็นคนยังไง ผู้ชายอะไรใช้น้ำเปลือง ระวังนะ เวลาอยากมีลูกจะไม่มีน้ำเชื้อมาใช้”
ผลักอกคนตัวโตออกห่าง หยิบกระเป๋าขึ้นมาถือ เปิดประตูลงไปจากรถ ร่างสูงก้าวตามลงไปบ้าง วิ่งไปขว้าข้อมือเล็กมาจับ ลากให้เดินตามเข้าไปข้างในเงียบๆ เพราะเหนื่อยเลยไม่ขัดขืน ไม่ใช่ยอม เพราะรู้สึกดีกับความอบอุ่นของฝ่ามือเขาหรอก
“ไปอาบน้ำนะ เดี๋ยวจะพาไปหาของกิน”
“คุณไม่ต้องมาทำอะไรแบบนี้หรอก หนูไม่ต้องการ”
แก้มหวานมองผู้ชายตัวโตที่เดินไปนั่งอยู่บนเตียง สถานะแค่คนมีอะไรกัน เธอไม่เอาหรอก ทำเหมือนเป็นคนรักกัน แต่เธอรู้ดีว่ามันไม่ใช่ เขาแค่อยากรับผิดชอบ รับผิดชอบเพราะตอนนั้นเขาไม่ได้ทำ
พรึ่บ!
ร่างสูงลุกขึ้นก้าวยาวๆมาหยุดอยู่ตรงหน้า ใช้มือทั้งสองข้างคว้าไหล่เล็กมากำไว้แน่น ให้เวลาคิดตั้งหลายชั่วโมงคิดไม่ได้เลยเหรอวะ แล้วทำไมเขาถึงคิดได้ เขาคิดได้ตั้งแต่สองชั่วโมงแรกด้วยซ้ำ
“คบกัน!”
“คะ?”
“ต่อไปเราเป็นแฟนกัน”
“เป็นแฟนกับผู้ชายที่ไม่เคยมีสถานะให้ผู้หญิงที่นอนด้วยนี่นะ หนูไม่อยากหวัง”
แก้มหวานเบือนหน้าหนีสายตาจริงจัง ดวงตาคู่คมหลับลงและลืมขึ้นใหม่ หลังจากควบคุมอารมณ์ได้สำเร็จแล้ว ตอนนั้นกับตอนนี้มันต่างกันไง ตอนนั้นไม่อยากคบใคร ผู้หญิงที่เข้าหามีแต่คนอยากได้เซ็กส์กับเงินแค่นั้น ไม่มีใครอยากคบเขาจริงจังหรอก
เพราะเขาเป็นคนเจ้าชู้ ใครจะมาจริงจังกับผู้ชายแบบเขาวะ
“ลองคบกันดูไง ถ้าไม่ใช่ก็แยกย้าย”
มือไล้เบาๆบนใบหน้าสวย จะบอกว่าติดใจก็คงใช่ เขาติดใจเธอทุกอย่าง ทั้งเสียงคราง ทั้งความคับแน่น ชอบทุกส่วนบนร่างกาย โดยเฉพาะใบหน้าหวานๆ ที่มันชวนให้หงุดหงิดโมโห มากกว่าจะรู้สึกดี
“คบกับหนู คุณคิดดีแล้วเหรอ หนูอาจจะเป็นผู้หญิงน่ารำคาญสำหรับคุณก็ได้ อีกอย่างหนูขี้หวง อะไรที่ได้ชื่อว่าเป็นของหนู หนูหวงทุกอย่าง”
มือเรียวสวยกรีดลงเบาๆบนแผ่นอก แหวกสาบเสื้อสีดำสนิทออกจากกันช้าๆ อย่ามาพูดให้ความหวังได้ไหม ถ้ารับผิดชอบเธอได้ไม่ตลอด
หมับ!
“อืม ก็หวงได้ เพราะฉันก็ขี้หวงเหมือนกัน”
รอยยิ้มเล็กๆผุดขึ้นมาบนใบหน้า แก้มหวานมองอย่างยอมแพ้ ซบใบหน้าเข้ากับอกนิ่งๆ ให้ตายเถอะ ตาแก่นี่เสน่ห์เยอะจริงๆ ยิ้มเล็กๆแบบนั้น ทำเอาหัวใจเต้นระรัว จนแทบจะกระดอนออกมาจากอก
แต่เธอหลงรักเขามากกว่านี้ไม่ได้ ถ้าไม่อยากเสียใจ ก็อย่าคาดหวังว่าจะครอบครองหัวใจเขา หัวใจผู้ชายคนนี้ไม่ได้มีไว้เพื่อผู้หญิงคนไหน มันมีไว้ให้ผู้หญิงคนนั้นคนเดียว พี่มี่ คนรักของเฮียสิงค์
- Writer
