“ดิ้นมากๆก็เป็นอย่างนี้แหละ เสี่ยถึงบอกไงว่ามันเปล่าประโยชน์ เอ้า! ดื่มน้ำซะสิ”
เขาคว้าแก้วเหล้าของเขามาเทกรอกปากฉัน ใช้มือบีบคางให้เงยขึ้น ฉันเจ็บและหายใจไม่ออก สำลักบางส่วนออก ในขณะที่บางส่วนไหลลงคอไป มือที่เคยบีบคางอยู่ปาดคราบเหล้าออกไปแรงๆ รอยยิ้มสมเพชเวทนานั่น ทำให้ฉันตัวสั่นระริก
“หนูขอโทษ ปล่อยหนูไปเถอะนะ”
ฉันยกสองมือขึ้นพนม ไหว้วอนให้เขาเห็นใจ ความมั่นใจที่มีจางหายไปจนหมด เหลือไว้เพียงความกลัวและความสิ้นหวัง ยิ่งใบหน้านั้นส่งยิ้มมาให้เท่าไหร่ ฉันยิ่งรู้สึกกลัว แววตาที่ฉายความพอใจในตอนนั้นที่ฉันเห็นไม่มีอีกแล้ว เห็นเพียงความโกรธและความอยากเอาชนะในแววตาของเขา
“ฉันคิดอยู่เลยนะ ว่าเมื่อไหร่สองแม่ลูกนั่น จะเอาเธอใส่พานมาให้สักที ฉันเกือบจะไปลากเธอมาแล้ว แต่เธอดันมาหาฉันเอง ถือว่าต้องขอบใจเลยที่ทำให้ฉันไม่ต้องเปลืองแรงเหมือนตอนนั้น”
ฉันถอยหนีอย่างลนลาน เขากระชากแขนฉันดึงกลับไปจนหน
