กริ่ง กริ่ง!
ร่างสูงผุดลุกขึ้นจากโซฟา เดินไปที่ประตูเปิดมันออกอย่างรวดเร็ว ความหวังว่ามันจะเป็นแก้มหวานปลิดปลิวหายไป พี่ชายฝาแฝดยืนหน้าตึงอยู่เบื้องหน้า แทรกกายผ่านเข้ามาด้านใน เมื่อเขาไม่ยอมหลีกทางให้
“มึงมาทำไม?”
“มึงเอาอะไรไปเล่าให้มี่ฟัง?”
“แล้วมึงทำเหี้ยอะไรไว้ละ ไอ้เวร”
“กูไม่ได้ทำอะไร”
“ไอ้เหี้ยเอ้ย!”
หมัดหนักๆฟาดเข้าเต็มใบหน้าพี่ชายฝาแฝด สิงค์ยอมยืนนิ่งให้น้องชายทำ เพื่อให้มันระบายความโกรธออกมา ไม่สนใจความเจ็บปวดของตัวเอง เพราะเขาตั้งใจมาให้มันทำแบบนี้ เขาทำให้มี่เสียใจ ถึงแม้เขาจะไม่ได้ทำอะไรอย่างที่พูดจริงๆ แต่มันก็เกิดเรื่องขึ้นจนมาเข้าหูมี่อยู่ดี
ผลั๊วะ! ตุบ!
หลังจากต่อยไปสามสี่หมัด เสือก็ทิ้งมือลงข้างตัว มองใบหน้าเปื้อนเลือดนั้นนิ่งๆ กัดริมฝีปากลงจนเลือดซึม
“กูไม่ได้ทำ เด็กนั้น… กูยอมรับว่าพลาดและหลงกล แต่กูไม่เคยคิดจะทิ้งมี่ กูรักมี่ และมี่ก็รักกู”
“กู… กูรู้แ
