“อือ เฮียจะบอกมันว่ามี่ท้อง”
“ไม่ต้องยุ่งน่า มี่มีวิธีจัดการในแบบของตัวเอง ว่าแต่เฮียเถอะ เมื่อไหร่จะตามน้องแก้มไป ใจเย็นขนาดนี้ เอาความมั่นใจมาจากไหนว่าแก้มหวานจะรออยู่ที่เดิม”
“แก้มหวานไม่ไปไหนหรอก เธอชอบเฮียขนาดนั้น”
“เหอะ! โคตรมั่นหน้าอะ! ต่อให้ชอบหรือรัก ถ้ามี่เป็นน้อง มี่บอกตรงๆนะว่าไม่เอา ผู้ชายโลเลแบบเฮียบอกเลยว่าเหนื่อย เฮียไม่เหมาะกับใครเลยนะ สงสารน้องแก้มที่หลงรักผู้ชายอย่างเฮีย”
“พูดซะเฮียสำนึกไม่ทัน”
“เฮียไม่กลัวบ้างเหรอ ถ้าหากวันหนึ่งแก้มหวานไม่อยู่ข้างๆเฮียแล้ว มี่เข้าใจที่เฮียห่วงมี่นะ แต่น้องไม่เข้าใจหรอก ตามไปเถอะ แล้วรักษาไว้ดีๆ”
“ไม่เข้าใจก็ช่างสิ เฮียอธิบายทุกอย่างที่อยู่ในใจไม่ได้หรอก”
ร่างสูงพิงหลังเข้ากับพนักเก้าอี้ มองที่ว่างข้างตัวเงียบๆ รู้สึกไม่ดีและใจหายขึ้นมาเรื่อยๆ แววตาของแก้มหวานตอนนั้นทำให้รู้สึกกลัว แต่ก็ยังเข้าข้างตัวเองว่าเธออาจจะแค่งอนหรือน้อยใจ
